ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3341

นายน้อยไมเยอร์สแสดงท่าทีเย่อหยิ่ง

เขาเคยชินกับท่าทีแบบนี้ในฟลัตเวลล์มานักต่อนัก ที่นี่มีแต่คนที่เกรงกลัวเขาทั้งนั้น นั่นคือเหตุผลที่เขากล้าทำทุกอย่างตามอำเภอใจและใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งที่เขาทำได้

ในขณะนี้ เขาไม่ได้เกรงกลัวอะไรในตัวฮาร์วีย์ ยอร์กเลย

ชายผู้ต่ำต้อยจากประเทศ H ซึ่งเทียบได้กับวรรณะศูทรในอินเดีย! กล้าดียังไงมาพูดกับคนในวรรณะกษัตริย์แบบนี้?!

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรนหาที่ตาย!

ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็น

"ปล่อยเธอไป"

เพียะ!

นายน้อยไมเยอร์สเหวี่ยงฝ่ามือไปบนใบหน้าของเซียนน่า ไรท์ ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชา

"ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ?! ไม่มีทาง!

“เราจะสนุกกับเธอยังไงก็ได้! นายไม่มีสิทธิ์มีเสียงในเรื่องนี้!”

ฮาร์วีย์หายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวไปข้างหน้า เตรียมรับเซียนน่ากลับ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์มาใส่ใจคำพูดของใครทั้งนั้น

นายน้อยไมเยอร์สตัวสั่นก่อนที่จะก้าวถอยหลังไปด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา

“จัดการเขาสิ ไอ้หัวล้าน! ฉันจะพาผู้หญิงคนนี้ไปให้นายน้อยการ์เซีย!”

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลากเซียนน่าออกไป...

แต่ฮาร์วีย์เร็วกว่า

ชายหัวล้านดูเย็นชา

"ไป! เข้าไปรุมเขากันเลย!”

ชายในชุดสูทดึงมีดสั้นออกมาแล้วเหวี่ยงมันไปทางฮาร์วีย์อย่างไร้ความปรานี

เพียะ เพียะ เพียะ!

ฮาร์วีย์ส่งพวกเขาทุกคนให้กระเด็นไปด้วยการตบคนละฉาด เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดฟังดูคล้ายกับเสียงหมูร้อง

ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นตามมามุงดูสถานการณ์อย่างอยากรู้อยากเห็น ชายหัวล้านมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

นักเลงผู้นั้นไม่มีโอกาสสู้กับฮาร์วีย์เลย

“ฉันไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมนายถึงกล้าช่วยหญิงสาวผู้ตกทุกข์ได้ยาก นายพอรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้อยู่บ้างนี่เอง”

นายน้อยไมเยอร์สปล่อยเซียนน่าและก้าวไปข้างหน้าก่อนที่จะแกว่งแขนไปยังเบื้องหน้า

กลิ่นเหม็นหืนพุ่งเข้าหาฮาร์วีย์ ขณะนั้นเขาเห็นเข็มสีดำหลายสิบพุ่งมาหาเขา

ฮาร์วีย์ไม่หลบการโจมตีเลยแม้แต่น้อย เขายืนนิ่งอย่างใจเย็น เต็มใจปล่อยให้เข็มแทงเข้าร่างกาย

“เฮ้! ไอ้พวกโง่เอ้ย! แค่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาแค่ไม่กี่ปีก็คิดว่าตัวเองจะอยู่ยงคงกระพัน?

“นายคิดว่านึกอยากจะช่วยใครก็จะช่วยได้ใช่ไหม! นายดูละครมากไปแล้ว!

“ไร้เดียงสาจริง ๆ!”

นายน้อยไมเยอร์สคิดว่าการโจมตีของเขาสมบูรณ์แบบเมื่อเห็นฮาร์วีย์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

“น่าเสียดายที่โลกนี้มีคนเก่งกว่านายเสมอ!” นายน้อยไมเยอร์สกล่าวด้วยท่าทางภาคภูมิใจ