ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3391

ขณะที่โจเซฟ บาวเออร์กำลังวางแผนจะราดน้ำมันลงกองไฟ...

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮาร์วีย์ ยอร์กก็ทำอาหารเช้ามาที่โรงพยาบาลเพื่อประชาชนแห่งฟลัตเวลล์

หลังจากถูกต้อนรับและก้าวเข้าไปในลิฟต์ เขาก็มาถึงแผนกผู้ป่วยในที่อยู่ชั้นบน

พูดได้เลยว่าฮาร์วีย์ค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานที่นี้เป็นอย่างดี

เมื่อเขามาถึงในชั้นที่แมนดี้ ซิมเมอร์พักรักษาตัวอยู่ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

มีกลิ่นจาง ๆ ลอยมาในอากาศ

มันไม่ได้มีกลิ่นเหมือนกลิ่นหอมทั่วไป แต่เป็นเหมือนกลิ่นไม้อะไรบางอย่าง

ฮาร์วีย์ได้กลิ่นมันมาตลอดทาง จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกระแวงเพราะกลิ่นนั้น

หลังจากไตร่ตรองสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ส่งข้อความออกไปก่อนที่จะเข้าไปในห้องพักคนไข้ของแมนดี้

สาวกสองสามคนจากกองบังคับคดีของหลงเหมินปรากฏตัวอยู่ในห้อง พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยของแมนดี้

พวกเขาต้อนรับฮาร์วีย์ที่ก้าวมาข้างในด้วยความเคารพเพราะพวกเขารู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

ฮาร์วีย์ยื่นเช็คให้ลิเลียน เยตส์อย่างไม่แยแสก่อนที่เธอจะลุกขึ้น จากนั้นเขาก็เดินไปหาแมนดี้

แมนดี้เกือบหายดีแล้ว เหลือเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอเท่านั้น อาการบาดเจ็บอื่นใดของเธอนับว่าหายไปหมดแล้ว

เธอจะสามารถเข้าควบคุมบริษัทฮาร์ทสโตนได้อีกครั้งภายในไม่กี่วัน

“คุณอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว คงจะเบื่อน่าดู”

ฮาร์วีย์ป้อนอาหารให้หญิงสาวตรงหน้าพร้อมแสดงรอยยิ้มอบอุ่น

แมนดี้ซึ่งกำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างกลับมามองยังฮาร์วีย์

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าหลังจากต้องนอนอยู่บนเตียงทั้งวันมันทำให้สนิมเริ่มเกาะ

“ถือว่าดีที่ซีนเธียร์เรียนรู้งานได้เร็ว ฉันถึงไม่ต้องกังวลมากนัก

“ฉันคอยให้คำแนะนำเล็ก ๆ น้อย ๆ ทางโทรศัพท์กับเธอเป็นระยะ ๆ อีกต่างหาก

แมนดี้มองไปด้านข้าง เผยให้เห็นลำคอระหงของเธอ ขณะเดียวกันใบหน้าของเธอก็แสดงออกถึงความวิตกกังวล

“แต่เธอยังขาดประสบการณ์ เธออาจทำให้คนในสังคมธุรกิจไม่พอใจโดยไม่รู้ตัว”

ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับทั้งสองคนที่จะได้ใช้เวลากันตามลำพัง อาหารทั้งหมดถูกจัดการจนเรียบในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

มีคนเคาะประตูมาจากอีกด้านหนึ่ง

ศิษย์จากกองบังคับคดีของหลงเหมินเอ่ยปากเพียงสองสามคำ ก่อนที่จะส่งแพทย์รูปร่างผอมเพรียวเข้ามา

ฮาร์วีย์หรี่ตามองหมอเมื่อเขาได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวเธอ

แพทย์คนนั้นเมินฮาร์วีย์ละเอ่ยถามว่า “ครอบครัวของคนไข้มาแล้วหรือยัง? อย่าลืมจ่ายค่าธรรมเนียมที่เคาน์เตอร์นะคะ ไม่อย่างนั้นเราคงจ่ายยาให้ไม่ได้”

ฮาร์วีย์ลุกขึ้นยืนทันที

"จริงสิ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ…”

ฮาร์วีย์ออกจากห้องไปไม่นานหลังจากนั้น

แพทย์หญิงในชุดสีขาวแสดงสายตาเย็นชาทันทีที่เขาจากไป