ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3434

“ลาริซ่า!”

"เธอเป็นยังไงบ้าง?!"

“ลูกสาวของแม่!”

หญิงวัยกลางคนซึ่งสวมชุดแบบดั้งเดิมมาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับใครหลายๆคน

เธอเข้าหาลาริซาอย่างรีบร้อนก่อนจะสวมกอดชุดใหญ่

รุ่นพี่มิลเลอร์ยืนขึ้นทันทีและคำนับต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอว่าคุณนายลี

ซีนเธียร์ไม่ได้มาจากฟลัตเวลล์ เธอจึงไม่รู้ว่าคุณนายลีคือใคร

นักศึกษามหาวิทยาลัยเริ่มพึมพำกัน

“นั่นคือแม่ของลาริซา!”

“ได้ยินมาว่าเธอเป็นคนของพันธมิตรทางธุรกิจของฟลัตเวลล์! เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการพัฒนาเขตที่อยู่อาศัยใหม่ของฟลัตเวลล์! เธอรวยมาก!”

“พ่อของเธอยิ่งกว่านั้นอีก! ฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นบุคคลสำคัญของหลงเหมิน!”

“ตระกูลเธอร่ำรวยมาก! ลาริซาบอกว่าเธอจะเป็นคนจ่ายค่าเกมนี้ แต่ไม่นึกเลยว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นเสียก่อน”

เหล่านักศึกษาต่างแสดงความชื่นชม ตระกูลของลาริซาถือว่าพิเศษเป็นอย่างมาก ตลอดชีวิตนี้เธอไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าอะไรอีกเพราะเธอมีทุกอย่างแล้ว

นักศึกษาที่ไม่ได้เกิดในตระกูลร่ำรวยแบบนี้ แม้แต่นักศึกษาชนชั้นกลางบางคนก็ไม่มีอะไรเทียบกับลาริซาได้

ทุกคนอิจฉาเธอเพราะเหตุนี้

ในขณะนี้ คุณนายลีชี้ไปที่รุ่นพี่มิลเลอร์ และกรีดร้องใส่เขา ก่อนที่จะตบหน้าเขาสองครั้ง

ราวกับว่าเธอกำลังสอนบทเรียนให้กับลูกหลานของตัวเอง แต่ตอนนั้นเธอดูดุร้ายมากทีเดียว

รุ่นพี่มิลเลอร์ไม่ได้โกรธหลังจากถูกตบหน้าเพียงแต่กระซิบอะไรบางอย่างเสียงเบา ขณะมองไปทางซีนเธียร์

“นี่มันชักแปลก ๆ แล้ว ซีนเธียร์!”

“รุ่นพี่มิลเลอร์เหมือนกำลังจะโยนความผิดให้เธอเลย!”

“ฉันได้ยินมาว่าแม่ของลาริซาเป็นคนไร้เหตุผลที่สุด! ไปอยู่กับทางเจ้าหน้าที่เร็ว! ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเจอกับปัญหาแน่!”

เหล่านักศึกษารู้ว่าตระกูลลีหยิ่งยโสห่างขนาดไหน ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงรีบเตือนซีนเธียร์ทันที

ใบหน้าของคุณนายลีเย็นชาเป็นอย่างมาก

“นางสารเลว! แกมันสมควรตาย!”

ซีนเธียร์ยกมือขึ้นกุมใบหน้า

"นี่มันอะไรกัน?!" เธอร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้

เพียะ!

คุณนายลีเหวี่ยงหลังฝ่ามือลงบนใบหน้าของซีนเธียร์อีกครั้ง ใบหน้าของซีนเธียร์บวมเป่ง และเธอก็เซถอยหลังไปอีกครั้ง

“ก่อนจะตีใครก็ช่วยมีเหตุผลสักหน่อยสิ!” ซีนเธียร์กรีดร้องด้วยความโกรธ

“ทำไมถึงได้ไม่มีเหตุผลขนาดนี้!”

รุ่นพี่มิลเลอร์รีบวิ่งมาด้วยสีหน้าขมขื่น

“โปรดใจเย็น ๆ ก่อนคุณนายลี เธอไม่ได้ตั้งใจ...”

"ไสหัวออกไป! นายไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น! ถ้านายไม่หลบฉันจะตบนายด้วยอีกคน!” คุณนายลีกรีดร้องอย่างเย็นชา