ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3460

มือของบูลด็อกแตกก่อนที่มันจะบิดราวกับขนมเพรทเซล

“อ๊าก!”

บูลด็อกกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ร่างของเขากระเด็นไปชนเข้ากับคนหลายคนที่มุงดูอยู่ ก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น

เหงื่อเย็นหยดลงบนใบหน้าของเขาจนชุ่มโชก!

เขาพิการไปแล้วในตอนนั้น!

คุณนายลีและบรรดาแขกเหรื่อต่างตกใจเมื่อเห็นภาพนั้น

'เขาพิการไปแล้วเหรอ?'

'บูลด็อกเป็นคนที่ไร้เทียมทาน ทำไมเขาถึงไม่สามารถรับการโจมตีจากฮาร์วีย์ได้แม้แต่ครั้งเดียวกัน?'

'นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?'

"เกิดอะไรขึ้น?"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!"

“หมอนี่น่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ? เขาสามารถทำให้บูลด็อกพิการได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวเนี่ยนะ!”

“นี่ฉันตาฝาดหรือเปล่า?”

“บูลด็อกประเมินคู่ต่อสู้ของเขาต่ำไปงั้นเหรอ?”

“บางทีเขาอาจจะบาดเจ็บตั้งแต่ที่สู้กับดิลลอนแล้ว!”

“ต้องเป็นแบบนั้นแน่! ไม่อย่างนั้นเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น!”

บรรดาแขกต่างขยี้ตาตัวเองแรง ๆ หลังจากเห็นฮาร์วีย์ทำให้บูลด็อกสิ้นท่าได้อย่างง่ายดายแบบนั้น

พวกเขาได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเองแต่ก็ทนไม่ได้ที่จะยอมรับความจริงข้อนั้น

บูลด็อกเป็นนักสู้ที่มีชื่อเสียงมาหลายปี เขาส่งดิลลอนให้บินไปได้อย่างไม่ยากเย็นเลย แต่เขากลับไม่อาจป้องกันตัวเองจากฮาร์วีย์ได้

แรงตบจากฝ่ามือนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน

“นายเป็นใครกันแน่?!”

บูลด็อกกัดฟันจนแทบหัก

เขาพยายามจะไม่กรีดร้องอย่างเต็มที่ ร่างกายกระตุกอย่างรุนแรงขณะมองดูแขนที่ผิดรูปของตัวเอง

“ฉันรู้จักยอดฝีมือทุกคนในฟลัตเวลล์!

“แต่ฉันไม่รู้จักนายเลยสักนิด!”

ฮาร์วีย์เหลือบมองบูลด็อกอย่างใจเย็น

“คุณไม่คิดหรือว่าการตบสิบสามครั้งและการเตะสิบเจ็ดครั้งที่คุณทำกับน้องภรรยาของผมสำคัญกว่าเรื่องนี้มาก?”

“นายต้องการอะไร?"

คุณนายลีมีสีหน้าดูหวาดกลัว

เธอไม่คิดเลยว่าฮาร์วีย์จะรู้เรื่องราวละเอียดถึงขนาดนี้

“ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งนาที”

ฮาร์วีย์มองดูนาฬิกาโรเล็กซ์บนข้อมือของตัวเอง

“อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นมาจนกว่าผมจะพอใจ

“ไม่อย่างนั้น หลงเหมินแห่งฟลัตเวลล์จะได้ผู้นำสาขาคนใหม่”

คุณนายลีหัวเราะอย่างเย็นชา

เธอบังคับตัวเองให้หยุดตัวสั่นก่อนจะค่อย ๆ พ่นลมหายใจ

“นี่นายกำลังจะบอกว่านายมีเส้นสายอยู่ในหลงเหมินด้วยเหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้น นายก็น่าจะรู้ว่าตระกูลลีของเรามีอำนาจมากแค่ไหนในหลงเหมิน!

“นายจะทำให้สามีของฉันหันมาเป็นศัตรูกับฉันหรือไง? นายเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ?”