ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3510

“พวกคุณต้องการคำตอบของผมเดี๋ยวนี้เลยงั้นเหรอ?”

ฮาร์วีย์ ยอร์กแสดงรอยยิ้มจาง ๆ ขณะกอดอก

“พวกคุณนี่ไม่รู้จักที่จักทางของตัวเองเลยใช่ไหม?

“ไม่เข้าใจหรือไง?

“พวกคุณทุกคนไม่ได้พาหอฝึกยุทธมาถึงจุดนี้! มันกลับกันต่างหาก!

“หากไม่มีคุณ หอฝึกยุทธจะยังคงเป็นหนึ่งในบูโดกันที่ดีที่สุดในฟลัตเวลล์!

“และถ้าไม่มีหอฝึกยุทธ อาจารย์อย่างพวกคุณก็ไม่ต่างจากโจรหรอก!

“คุณไม่มีศีลธรรม! พออ้าปากได้ก็พูดถึงแต่เรื่องเงิน! และทำเป็นแค่เลียแข้งเลียขาคนรวย!

“หัวใจที่มีต่อศิลปะการต่อสู้ในตอนแรกหายไปไหนหมด?

“ไปเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวของคนอื่นเถอะ ถ้าต้องการแบบนั้น!

“แต่อย่าคิดจะมาหลอกลวงนักเรียนที่กำลังอยากจะมาเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง!

“ถ้าไม่มีความผิดอะไรปิดบังก็ไม่จำเป็นต้องกลัว!

“ดูนักเรียนพวกนี้สิ! ดูคล้ายจะมีพรสวรรค์ แต่ดูสิ่งที่คุณทำกับพวกเขาสิ!

“ตอนนี้พวกเขาก็เป็นแค่เด็กอวดดีเท่านั้น!

“และทุกคนยังคิดจะพูดว่ากำลังสอนพวกเขาอยู่อีกเหรอ! ตลกอะไรขนาดนี้!

“ไม่มีใครได้เรียนรู้อะไรเลย แต่คุณยังมีหน้ามาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่อยู่อีก!

“คุณกลัวนักเรียนจะจากไปหลังจากได้เรียนรู้อะไรจากพวกคุณงั้นเหรอ!”

ฮาร์วีย์เหล่ไปที่อาจารย์ผู้สอน

“คุณเรียกตัวเองว่าอาจารย์ทั้งที่มีมาตรฐานและศีลธรรมต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนี้น่ะเหรอ!

“มีค่าพอหรือไง!”

นักเรียนเริ่มมองหน้ากัน

“เขามีจุดประสงค์จริง ๆ…”

นักเรียนบางคนอยู่ที่นี่มานานกว่าสามปีแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้สึกว่าได้เรียนรู้อะไรเลย

พวกเขาไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน แต่จู่ ๆ พวกเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้หลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์

“เขาอาจจะต้องตื่นกลางดึกอย่างน้อยสามครั้งเพื่อลุกไปฉี่!

“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ในไม่ช้าเขาคงหนีไม่พ้นโรคไตวาย! เขากำลังจะเริ่มปัสสาวะเป็นเลือดแล้วด้วยซ้ำ!

“นายได้สังเกตเห็นถึงสิ่งเหล่านั้นบ้างหรือเปล่า?”

นักเรียนตัวแข็งหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

“ผมก็สงสัยว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นบ่อยนัก…” นักเรียนพูดตามสัญชาตญาณ

จากนั้นฮาร์วีย์ก็ชี้ไปที่นักเรียนหน้าตาสละสวยพร้อมรอยยิ้มอันเย็นชา

“อาจารย์ลี คนให้นักเรียนคนนี้ฝึกไทเก็กใช่ไหม?

“แต่คุณคิดบ้างไหมว่าการที่คุณฝึกเธอแบบนี้ อารมณ์ของเธอจะทำให้เธอเสียสมาธิ?

“ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอคงจะคลานออกจากเตียงทุกคืนเพื่อหาที่ระบาย!”

นักเรียนคนสวยถึงกับตกใจ

"เขาพูดถูก เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันเดินละเมอบ่อยมาก…”