ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 36

ในตอนแรกอีวอนน์ขับรถเบนท์ลีย์ของเธอส่งฮาร์วี่ย์กลับบ้าน แต่รถติดระหว่างทาง ฮาร์วี่ย์จึงนำรถจักรยานไฟฟ้าออกจากท้ายรถเพื่อขี่กลับบ้าน แต่รถจักรยานไฟฟ้าของเขาดันมาพังระหว่างทาง และเขาก็ตกลงไปในท่อระบายน้ำ ตอนนี้เขาช่างดูน่าสมเพชเหลือเกิน

ฮาร์วี่ย์กำลังจะไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เซซิเลียดันเห็นเขาเข้าซะก่อน เธอหัวเราะอย่างขบขันและพูดว่า “กำลังพูดถึงอยู่พอดีเลย อยู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวตรงหน้าซะงั้น ช่างเป็นคนไม่เอาไหนซะจริง ๆ ! ฮาร์วี่ย์คุณตกส้วมมาหรือเปล่า? ตัวคุณเหม็นมากจริง ๆ !"

ฮาร์วี่ย์ไม่ต้องการที่จะยุ่งวุ่นวายกับเธอ เขาวางถุงพลาสติกใบใหญ่ไว้ที่มุมห้องนั่งเล่นและกำลังจะไปอาบน้ำ

“ฮาร์วี่ย์นายกล้าดียังไงถึงกลับมาที่บ้านนี้อีก? นายคิดว่าที่นี่เป็นโรงแรมหรือไง? นายคิดว่านายสามารถเข้าออกได้ตามความต้องการของตัวเองงั้นเหรอ?” ในขณะนั้นเอง ลิเลียนที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็เดินออกมาดูด้วยสีหน้าไม่พอใจ

‘ถ้าไม่ได้เป็นเพราะไอ้คนไม่ไหนเอานี่ แซ็คจะคว้าผลงานชิ้นสำคัญของแมนดี้ไปได้อย่างไร มันเป็นเพราะตัวอัปมงคลนี้!

ซีนเธียร์ก็เดินออกมาจากห้องนอนเช่นเดียวกัน เธอจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์และพูดว่า “ฮาร์วี่ย์ นายปล่อยให้เนื้อตัวสกปรกแบบนี้ได้ยังไงกัน? แล้วทำไมนายถึงไม่เปลี่ยนรองเท้าก่อนเข้ามา? นายทำให้พวกเราเสียบรรยากาศหมด! นายยังอยากอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? ถ้าไม่ ก็ไสหัวไปซะ!”

ฮาร์วี่ย์มองไปยังแม่ยายและน้องสะใภ้อย่างใจเย็น เขาไม่ต้องการที่จะพูดใด ๆ ถ้าเขาโกรธเพราะสิ่งที่พวกเขาทำ เขาคงจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้นตลอดในช่วงสามปีที่ผ่านมา

“แมนดี้ เธอจะใจดีและแสนดีเกินไปแล้วนะ! ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงหย่ากับเขาไปนานแล้ว!”

“เขาได้แค่นอนหลับเพ้อฝันมานานตั้งแต่ที่แต่งงานกับเธอ เธอทั้งสองคนยังไม่เคยแม้แต่นอนร่วมห้องกันด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าเธอสามารถทนเจอหน้าผู้ชายที่ไร้ประโยชน์คนนี้ได้ยังไงทุกวัน ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงจะรู้สึกขยะแขยงแม้เพียงแค่จะต้องเหลือบมองเขา เธอรู้ไหมใช่ไหม? เธอจะทนมันได้อย่างไร?”

"ใช่!" แองเจิลสำทับสิ่งที่เซซิเลียพูดอยู่ข้าง ๆ เธอ “แมนดี้ อย่าบอกนะว่าเธอรู้สึกซาบซึ้งตื้นตันใจเพราะเขายอมเป็นตัวประกันแทนเธอเมื่อวานนี้ ให้ฉันพูดเถอะน่ะ ไอ้คนเส็งเคร็งนี่ชั่วร้ายและมีเล่ห์เหลี่ยม บางทีเขาอาจจะสมรู้ร่วมคิดกับดอนไว้ล่วงหน้าเพียงแล้วเพื่อหลอกเธอและเพื่อให้เธอเห็นใจ ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ทำไมดอนถึงยอมปล่อยเขาง่าย ๆ ขนาดนี้ล่ะ?”