ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3609

ฮาร์วีย์ยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม เขาเดินไปหาโจเซฟแล้วใช้มือแตะไปที่ใบหน้าของเขาเบา ๆ

“ทำไมถึงเป็นคนที่ผูกมิตรได้ยากขนาดนี้นะ นายน้อยบาวเออร์?

“นายก็รู้อยู่เต็มอกว่านายจะสามารถอยู่ได้นานแค่ไหน

“ถึงแม้ว่านายจะกอดทรัพย์สินเอาไว้แน่น แต่ใครกันที่จะมาช่วยนาย?

“ใครกันที่จะให้นายยืมเงิน?

“ไคลด์? หรือเอลเลียต?

“นายคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีพอจะช่วยให้นายหลุดพ้นจากปัญหาได้จริง ๆ เหรอ?

“อย่าไร้เดียงสาไปนักเลย...

“นายจะต้องขายทุกสิ่งทุกอย่างไม่ช้าก็เร็ว แต่ฉันสงสัยอยู่ข้อเดียวว่านายจะขายให้กับใคร

“ไม่เป็นไรหรอกถ้านายไม่ขายให้ฉัน

“ฉันจะหาคนจำนวนมากมาซื้อจากนายเอง

“ไม่ช้าก็เร็วทรัพย์สินพวกนั้นก็จะอยูในมือฉัน

“ยิ่งนายเก็บไว้นานเท่าไหร่ ราคาก็จะถูกลงมากขึ้นเท่านั้น

“ฉันไม่รังเกียจที่จะรอหรอกนะ เรามาคอยดูกันว่านายจะยอมแพ้ก่อนหรือไม่

“ยังไงก็ตาม… ฉันขอให้นายโชคดี"

ฮาร์วียคว้าซาลาเปาไส้หมูที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วกัดกินไปคำหนึ่งก่อนจะเดินออกไป พร้อมกับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

ดวงตาของโจเซฟกระตุกในขณะจ้องมองแผ่นหลังของฮาร์วีย์

เขารู้สึกว่าฝูงชนจะไม่ใช่คนที่ทำลายเขา ฮาร์วีย์ไม่เคยตั้งใจที่จะปล่อยเขาให้เป็นอิสระเลย

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลในท้องถิ่นของฟลัตเวลล์ โจเซฟสามารถสร้างคำสั่งซื้อเชิงพาณิชย์ของฟลัตเวลล์ขึ้นมาใหม่ภายในเวลาเพียงหกปี แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งกับสถานการณ์ในตอนนั้น

หลังจากกัดฟันกรอดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปล่งเสียงออกมาอย่างเยือกเย็น "เลือกใช้แผนบีนะรูบี้ ฉันอยากจะรู้นักว่าฮาร์วีจะโหดเหี้ยมได้มากกว่าฉันไหม!”

…