ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3711

โคเอนโบกมือแล้วทำท่าทำทางให้ลูกน้องไปปิดประตู

จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและจ้องมองฮาร์วีย์

“เท่าที่ฉันรู้นายรู้จักแอมเบอร์และคนอื่น ๆ ยังไม่ถึงสองสามสัปดาห์เลยด้วยซ้ำ

“ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายกับคนพวกนั้นไม่ได้ใกล้ชิดอย่างที่นายแสดงให้ใคร ๆ เห็น

“นายมาที่นี่เพื่อเอาคืนฉันเพื่อพวกเขาเหรอ? ช่างตลกสิ้นดี!

“ในยุคนี้ทุกคนต่างก็ต่อสู้เพื่อตัวเอง! นายคิดว่าฉันจะเชื่อคำโกหกโง่ ๆ ของนายจริง ๆ เหรอ?

“ฉันรู้ดีว่านายมาที่นี่ตอนนี้ทำไม!

“ตราบใดที่นายทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับของแอมเบอร์ และลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ไป…

“ตราบใดที่นายไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่คำเดียว…

“ฉันก็จะให้เช็คมูลค่าหนึ่งร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์กับนาย ถือซะว่านี่เป็นของขวัญสำหรับมิตรภาพของเรา!”

โคเอนดึงเช็คออกมาอย่างระมัดระวัง

นี่เป็นเช็คที่ชาวอินเดียเคยให้เขาไว้...

แต่เขาต้องดึงมันออกมาทั้งที่เพิ่งเก็บเข้ากระเป๋าได้ไม่นาน เขารู้สึกโกรธเกรี้ยวกับเรื่องนี้มาก

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ถ้าเขาไม่แก้ไขสถานการณ์นี้ ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลายอย่างย่อยยับแล้ว แต่เขาอาจจะตายอย่างน่าสยดสยอง และถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ไปตลอดกาล

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน?!”

ทุกคนอ้าปากค้างหลังจากได้ยินตัวเลขนั้น

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าโคเอนจะใจกว้างขนาดนั้น

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเชื่อข้อกล่าวหาของฮาร์วีย์ในที่สุด

เพราะถ้าไม่จริงทำไมโคเอนถึงต้องให้เงินฮาร์วีย์ขนาดนั้นด้วย?

เช็คตกไปอยู่ในมือของฮาร์วีย์ ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างสงสัยและมองโคเอน

“ไม่อย่างนั้นไม่เพียงแต่นายจะไม่สามารถได้รับคำอธิบายอย่างที่นายต้องการ แต่อาจจะตายอย่างสยดสยองที่นี่ด้วย!

“ลูกน้องของนายเป็นคนเก่ง แต่จะสู้กับคนของฉันได้สักกี่คนล่ะ? พันคน? อาจจะหมื่นคน?”

โคเอนชี้ไปที่ราเชล

“ถึงแม้ว่าเธอจะสู้ได้แต่เธอก็ไม่สามารถสู้กับอาวุธปืนและรถหุ้มเกราะได้หรอกใช่ไหม?!

“เธอจะทำอะไรได้ด้วยตัวคนเดียวล่ะ?!”

ในความคิดของโคเอนนั้น ฮาร์วีย์แค่ทำตัวหยิ่งผยองเพราะได้รับการช่วยเหลือจากราเชลและเลย์นเท่านั้น

ไม่ว่าราเชลจะแข็งแกร่งแค่ไหน เธอก็ไม่เก่งพอที่จะรับมือกับห่ากระสุนที่โปรยปรายลงมาหรอก

"เอาล่ะ! รับเงินแล้วออกไปซะ!”

“สถานะของเราในโกลด์เด้น พาเลซไม่ใช่สิ่งที่คนบ้านนอกคอกนาอย่างนายจะนึกภาพออกหรอก!” เอมิลี่ร้องบอกอย่างเย็นชา

“นายคิดว่านายได้เปรียบ แต่จริง ๆ แล้วนายไม่มีอะไรมาเทียบกับเราได้เลย!”