ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3732

เมื่อเห็นรีอาโกรธจัด ฮาร์วีย์ก็โบกมือห้ามเซียนน่าไม่ให้พูดอะไร

เขามองดูรีอาอย่างสงบแต่ด้วยสีหน้าที่แสดงความดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อเห็นฮาร์วีย์ทำสีหน้าแบบนั้น รีอาก็เกิดความเข้าใจผิดโดยคิดว่าฮาร์วีย์กำลังรู้สึกกลัว

“ยอมรับออกมาเถอะว่าคุณเป็นตัวโสโครกไร้ประโยชน์!” เธอร้องบอกออกมาในขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างอาจหาญ

“การตระหนักรู้ในตนเองบ้างก็เป็นเรื่องดีนะ

“การต่อสู้บนสังเวียนแตกต่างจากแค่การอวดตัวมาก รู้ไหม!

“คุณอาจพึ่งพาบอดี้การ์ดที่มีความแข็งแกร่งของคุณ เพื่อรุกรานใครก็ได้ที่คุณต้องการ…

“แต่คุณควรรู้จักที่ทางของตัวเองถ้าคุณไม่มีพละกำลังที่จะต่อสู้!”

ฮาร์วีย์ยังคงจ้องมองรีอาอย่างสงบต่อไป

“ไม่ต้องพูดถึงกฎของการประชุมสุดยอดหลงเหมินหรอก เพราะผมเป็นแชมเปี้ยนประจำจังหวัด ผมจึงมีสิทธิ์ที่จะต่อสู้บนสังเวียนอยู่แล้ว

“ชัยชนะและความพ่ายแพ้นับเป็นเรื่องธรรมดามากมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว

“ผมขอถามคุณแค่เรื่องเดียว อะไรทำให้คุณแน่ใจเหลือเกินว่าผมจะแพ้ชาวอินเดียพวกนั้น?

“หรือคุณเป็นประเภทดีแต่เห่าเท่านั้นเอง?”

รีอาเลิกคิ้วขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

“นายกำลังด่าฉันอยู่เหรอ ไอ้สารเลว?!

“นายไม่ใช่คนเก่งที่ไหนเลย! แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับผู้มีความสามารถชั้นยอดของอินเดียพวกนั้นได้?

“นายคิดว่าแกมีความแข็งแกร่งพอ ๆ กับบอดี้การ์ดของนายเหรอ?

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ! ถ้านายสามารถป้องกันการโจมตีจากฉันได้หนึ่งครั้ง…

“ฉันจะยอมรับความแข็งแกร่งของนาย!

“แต่ระวังด้วยล่ะ! มันคงจะแย่ถ้าฉันเกิดฆ่านายตายโดยไม่ได้ตั้งใจ!

“นายกล้าไหม? ถ้าไม่กล้าก็ไสหัวออกไปซะ!

“ฟลัตเวลล์ไม่ใช่ที่ที่คนอย่างนายจะมาอวดเบ่งได้!”

ฮาร์วีย์แทบจะระเบิดหัวเราะออกมาหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก ผู้แทนออสบอร์น

“ถ้าคุณรับการโจมตีของผมได้ ฉันก็จะออกไปจากที่นี่ แต่ถ้าทำไม่ได้คุณนั่นแหละที่ต้องออกไป!”

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นายคิดว่านายจะโค่นฉันลงได้ในแค่กระบวนท่าเดียวเหรอ!”

รีอาหัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“ใครทำให้นายกล้าพูดแบบนั้น?

เธอมีอำนาจทั้งหมดแม้กระทั่งในเรื่องของหลงเหมินและโกลด์เด้น พาเลซ...

แต่เธอถูกตบกระเด็นไปอย่างง่ายดาย

ดวงตาของไบรซ์กระตุก เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว

ฟิชเชอร์และเดเมียนสบตากันก่อนจะมองไปทางอื่น ทำราวกับว่าพวกเขาไม่เห็นอะไรเลย

รีอาล้มลงไปกองกับพื้นในขณะที่เอามือกุมใบหน้าที่สวยงามของเธอไว้ ความหยิ่งผยองบนใบหน้าถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเกลียดชังทันที

“กล้าดียังไงมาตบฉัน?!”

“ผมเปล่านะ ผมแค่พิสูจน์ความแข็งแกร่งระหว่างคุณกับผมเท่านั้น”

“ความแข็งแกร่งอะไรกัน? นายตบฉัน! นี่เป็นอาชญากรรมชัด ๆ! นายจะต้องชดใช้ในเรื่องนี้!'

“ผมบอกคุณแล้วว่าผมเปล่า ถ้าคุณอยากรู้ว่าผมตบคุณยังไงก็ดูนี่…”

ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าก่อนจะเหวี่ยงหลังมือออกไป

สีหน้าของรีอาเปลี่ยนไป ความตกใจและความโกรธแล่นไปทั่วใบหน้า เธอใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหลบการโจมตีนั้น แต่ดูเหมือนว่าการตบนั้นจะขยายตัวออกไปอย่างไม่สิ้นสุดต่อหน้าต่อตาเธอ

เพียะ!

“ผมเป็นแชมเปี้ยนประจำจังหวัดของการประชุมสุดยอดหลงเหมิน ผมจะเข้าร่วมการต่อสู้หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาเหลวไหลที่นี่”