ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3755

ฮาร์วีย์เป่าควันออกจากกระบอกปืนก่อนจะเหลือบมองเปโดร

“ผู้เชี่ยวชาญที่นายเตรียมมายังไม่ค่อยได้เรื่องนะ

"เอาล่ะ! ทำไมนายไม่ลองพิจารณาเงื่อนไขของฉันดูซะหน่อยล่ะ?

“ในขณะที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่…"

ดวงตาของเปโดรกระตุกก่อนที่เขาจะเหลือบมองผู้คนของโกลด์เด้น พาเลซโดยสัญชาตญาณ

ชายตัวเตี้ยและรูปร่างกำยำล่ำสันค่อย ๆ เดินออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม

แม้เขาจะมีรูปร่างใหญ่อย่างนั้น แต่เขาก็มีความว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อ

โดยปกติแล้วเขาจะมีความแข็งแกร่งกว่าผู้อาวุโสลีมาก

“ฉันคือฮัดสัน วาร์ดจากโกลด์เด้น พาเลซ!”

ฮัดสันจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชา

“แกเก่งใช่ได้นี่ คงเป็นคนสำคัญสินะ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะรู้จักชื่อฉันนะ”

“ไม่รู้จัก” ฮาร์วีย์ตอบ

"แก…"

ฮัดสันเปลี่ยนสีหน้าทันที เขารู้สึกอับอายมากในขณะกัดฟันแน่น

“ไม่ว่าจะยังไงก็ตามในเมื่อแกได้ลงมือกับคนของโกลด์เด้น พาเลซ แกก็จะ…”

ปัง!

ก่อนที่ฮัดสันจะทันพูดจบประโยค ฮาร์วีย์ก็เหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง

ท้ายที่สุดแล้วอาวุธปืนเป็นอาวุธที่รวดเร็วและมีอันตรายถึงชีวิต

นอกจากส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ว ฮัดสันยังกระตุกเกร็งอยู่บนพื้นในขณะจับขาเอาไว้

“นายไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังคุยกับนายน้อยเบเน็ตต์อยู่ที่นี่?” ฮาร์วีย์กล่าวอย่างใจเย็น

“นายมีมารยาทหรือเปล่า?”

ฮัดสันแสดงสีหน้าที่ดูแย่มาก ในดวงตาของเขามีแต่ความโกรธแค้นและความหวาดกลัวเท่านั้น

สิ่งที่น่าตกใจก็คือฮาร์วีย์ไม่ได้ให้ความเคารพโกลด์เด้น พาเลซเลย

เหล่าสาวกต่างก็งงงันกันไปหมด

ท่าทีที่ดุดันและทรงอำนาจของเขาเปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกเย็นชาอย่างสิ้นเชิง

พวกเขาไม่ใช่คนที่ไม่ประสีประสา พวกเขาเข้าใจดีว่าคนที่จะทำร้ายผู้เชี่ยวชาญด้วยอาวุธปืนได้นั้น ต้องเป็นนักสู้ที่มีความสามารถอย่างแน่นอน

เหล่าสาวกของโกลด์เด้น พาเลซต่างแสดงสีหน้าที่ดูน่าสมเพชออกมา

'ไอ้สารเลว!'

'แกตายแน่!'

เพียะ เพียะ เพียะ!

ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดนั้น ฮาร์วีย์โยนอาวุธปืนออกไปอย่างไม่ใส่ใจ แล้วตบหน้าคนพวกนั้นไปรอบ ๆ

“อ๊าก!”

พวกเขาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในขณะที่ลอยกระเด็นออกไปทั้งหมด

พวกเขาถูกตบไปที่กระแทกกับเสาหินอ่อนในห้องโถง ก่อนที่จะค่อย ๆ เลื่อนตกลงมา ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่...

"พอได้แล้ว"

ฮาร์วีย์แสดงสีหน้าที่ดูสงบนิ่ง

“ไอ้คนสกปรกโสโครก นายยังกล้าอวดสถานะของตนเองทั้ง ๆ ที่มีฝีมือในการต่อสู้อยู่แค่นั้นน่ะเหรอ?

“ช่างน่าละอายซะจริง ๆ!”

ทุกคนต่างเงียบกริบ