ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3856

แวนซ์ยังคงรู้สึกปวดหัวอยู่เล็กน้อย เขาตัวสั่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์

“ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ...”

เขามีความคิดเห็นในเรื่องนี้...

แต่ไม่ใช่ในเวลานี้อย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการแก้แค้น แต่ก็ยังไม่ใช่ในครั้งนี้

เขาจะต้องเป็นคนปัญญาอ่อนแน่ ๆ ถ้ายังจะทำการต่อกรกับฮาร์วีย์ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยก็ตาม

นั่นคือสาเหตุที่แวนซ์ยอมแพ้อย่างเร็วที่สุด

“ไม่มีเลยเหรอ?”

ทุกคนต่างตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดของแวนซ์ พวกเขาทุกคนรู้สึกตัวชาขึ้นมาทันที

นี่เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าผู้ทรงอิทธิพลของประเทศที่สามารถจะเหยียบย่ำใครก็ได้นั้นจะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

เหล่าสาวสวยพวกนั้นต่างกระทืบเท้าด้วยความโกรธเกรี้ยว บางคนถึงกับตบหน้าตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป

ครู่ต่อมาฮาร์วีย์ก็เดินเข้าไปหาแวนซ์

“คุกเข่า"

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดที่จะปล่อยแวนซ์ให้ลอยนวลออกไปได้เลย

แวนซ์ไม่เพียงแต่พยายามจะบีบบังคับเคทีให้ตกอยู่ในภาวะจำยอมเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังมองหาใครสักคน เพื่อมาช่วยระบายความโกรธแค้นทันทีที่เขาออกมาจากโรงพยาบาล

โชคดีที่ฮาร์วีย์สามารถก้าวเข้ามาเป็นคนที่เขาหมายปองได้

ถ้าเป็นนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ พวกเขาก็คงตายไปแล้ว

ฮาร์วีย์ตัดสินใจว่าจะไม่ยอมปล่อยให้แวนซ์หลุดรอดออกไปได้ง่าย ๆ เขาต้องการให้บทเรียนที่แวนซ์จะไม่มีวันลืม

ทุกคนต่างตะลึงงันหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ในขณะที่มีคนกำลังจะกรีดร้องใส่หน้าฮาร์วีย์อยู่นั้น...

ใบหน้าของแวนซ์กระตุก ถึงแม้ว่าเขาจะมีท่าทีลังเลแต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคุกเข่าลง

นับเป็นเรื่องดีที่เขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่ควรหยุด เขายอมแพ้ต่อหน้าฮาร์วีย์ไปแล้วครั้งหนึ่ง

หลังจากที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮาร์วีย์ แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขาต้องคุกเข่าเพื่อรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้?

พูดได้เลยว่าเหตุการณ์นี้ทำให้ทุก ๆ คนในที่นี้ต่างตกใจกันมาก!

เปรี้ยง!

“แกมาที่นี่เพื่อช่วยปกป้องลูกพี่ลูกน้องของแกเหรอ?”

แวนซ์กัดฟันโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว

เพียะ!

“แกแค่หาเรื่องกับนักท่องเที่ยวหรือไง?”

แวนซ์ก้มหน้าลง

เพียะ!

“แกลืมเรื่องที่ฉันบอกแกที่มารีน่า เบย์ คลับเฮ้าส์ไปแล้วเหรอ?”

แวนซ์ยังคงนิ่งเงียบ

“ในเมื่อแกเชื่อฟังคำสั่ง ฉันก็จะให้โอกาสกับแก"

ฮาร์วีย์เอามือแตะหน้าแวนซ์เบา ๆ

“ถ้าฉันเห็นแกหาเรื่องกับคนอื่น ๆ อีกล่ะก็ อย่าโทษฉันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปล่ะ!”

“ผมเข้าใจครับ ผมเข้าใจ!”

แวนซ์ทำได้แค่พยักหน้าถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งก็ตาม