ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 3862

"ค้นหาความจริงเหรอ?

“ทำไมฉันต้องค้นหาด้วยล่ะ?

“คนอ่อนแอพวกนี้สนใจแต่เรื่องจิ๊บจ๊อยซะจริง ๆ

เทรย์เอามือกอดอกในขณะที่ก้าวเท้าไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

“ผู้แข็งแกร่งอย่างฉันไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องอะไรแบบนี้หรอก

“ท้ายที่สุดแล้วฉันก็ยืนเคียงข้างกับคนที่ฉันต้องการเท่านั้น

“ถึงแม้ว่ารุ่นน้องของฉันจะไปฆ่าใครหรือเผาบ้านใครมา เขาก็ยังคงอยู่ในสายตาของฉันอยู่ดี

“ถึงแม้ว่าแกจะทำอะไรที่ถูกกฎหมาย แกก็ยังต้องชดใช้สำหรับการใช้กำลังกับรุ่นน้องของฉันนะ"

เจซรู้สึกเบิกบานใจหลังจากได้รับการหนุนหลังจากเทรย์อย่างไม่เปลี่ยนแปลง

“ไอ้สารเลวคนนี้บอกว่าแม้แต่ผู้นำของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ ก็ไม่มีสิทธิ์มาต่อกรกับเขา แล้วนับประสาอะไรกับคุณ!”

“ใช่แล้วครับนายน้อยเบียร์สตัดท์! ไอ้สารเลวนั่นพูดแบบนั้นจริง ๆ!” ลูกน้องคนอื่น ๆ ก็ร้องบอกออกมาพร้อมกัน

“แกกำลังดูถูกผู้นำองค์กรอยู่เหรอ?! แกกำลังล้อเลียนองค์กรแห่งนี้อยู่ใช่ไหม?!”

เทรย์ส่งเสียงเยาะเย้ยออกมาอย่างเย็นชา

“ทำไมช่วงนี้ถึงมีคนที่เรียกว่าผู้มีอำนาจมากมายนัก?

“ลองมองดูตัวเองในกระจกสิ!

“คนนอกอย่างแกกล้ามาอวดเบ่งในแบล็คเบิร์น ซิตี้ได้ยังไง?

“แกมาจากประเทศ H ใช่ไหม?

“มา! มา! บอกเราหน่อยว่าแกมาจากไหน! แกมาจากห้าตระกูลลึกลับหรือเปล่า? หรือแกมาจากตระกูลชั้นนำสิบอันดับแรกของประเทศ?

“เพื่อเห็นแก่คนพวกนั้น ฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ต่อไปหลังจากทำให้แกกลายเป็นคนพิการไปแล้ว"

“ฉันไม่ได้มาจากตระกูลไหนทั้งนั้น" ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น

“ไม่ใช่ตระกูลลึกลับหรือตระกูลดังเหรอ?

เทรย์หัวเราะเบา ๆ

“แล้วแกยังมีหน้ามาอวดเบ่งในแบล็คเบิร์น ซิตี้เหรอ? ทำไมแกโง่เง่าได้ถึงขนาดนี้?”

“ฉันคิดว่าแบล็คเบิร์น ซิตี้เป็นเมืองที่ถูกกฎหมาย แต่เมื่อพิจารณาจากทัศนคติของคุณแล้ว คุณต้องชอบใช้กำลังในการทำอะไรแน่ ๆ"

“ถูกกฎหมายเหรอ?”

จูเลียนจ้องมองอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโลกใต้ดินจะไม่ลากครอบครัวของคนอื่นลงมาด้วยหรอก...

แต่เทรย์กลับทำตรงกันข้าม เขาต้องการกำจัดผู้คนจากประเทศนั้นทั้งหมด

ฮาร์วีย์หรี่ตามองด้วยสายตาเย็นชา

'รุ่นพี่ของเจซเป็นไปตามคาด เขาเป็นคนชั่วร้ายและไม่มีเหตุผลมากกว่าเจซอย่างแน่นอน'

“ตอนนี้แกรู้สึกกลัวแล้วใช่ไหมไอ้หนู?”

เทรย์ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับยิ้มเมื่อเขาเห็นฮาร์วีย์ยังคงนิ่งอยู่

“แกน่าประทับใจนักใช่ไหม?

“ทำไมถึงหยุดพูดล่ะ?

“ถ้าแกกลัวก็คุกเข่าลงไปซะ!

“คลานสี่ขาออกไปจากที่นี่เลย!”

เทรย์ชี้ไปที่ช่องว่างตรงหว่างขาของเขาด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง