ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 4017

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!

หัวหน้านักฆ่าคนนั้นมีสีหน้าที่ดูแย่มาก แล้วรีบขยับแขนเพื่อสกัดกั้นการโจมตีและถอยหลังออกไปในเวลาเดียวกัน

เขามีความรวดเร็วมาก แต่ฮาร์วีย์รวดเร็วกว่ามาก

ฮาร์วีย์ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าหัวหน้านักฆ่าคนนั้นราวกับเงา ก่อนจะเหวี่ยงหมัดออกไปอีก

โครม!

มีเสียงกระแทกกับวัตถุแข็ง ๆ เกิดขึ้น หัวหน้านักฆ่าคนนั้นต้องสวมชุดเกราะแบบไฮเทคอยู่แน่ ๆ

แต่ถึงกระนั้นหมัดของฮาร์วีย์ก็ยังมีความแข็งแกร่งพอ ๆ กับแผ่นดินไหว เขาชกผ่านเสื้อเกราะเข้าไปถึงหน้าอกของหัวหน้านักฆ่าทันที

มีเสียงแตกดังขึ้น แล้วหน้าอกของเขาก็ยุบลงทันที

ร่างของเขากระเด็นออกไปสามฟุตด้วยความเร็วดุจสายฟ้า แล้วมีเลือดพุ่งออกมาจากหน้าอกของเขาทันทีที่เขาหล่นลงกระแทกพื้น เขากระอักออกมาเป็นเลือดพร้อมกับใบหน้าที่ดูซีดเผือด

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวถึงกับทำให้หัวหน้านักฆ่าคนนั้นบาดเจ็บสาหัส

ทุกคนต่างเงียบกริบ

"น่าสนใจจัง หัวหน้านักฆ่าไร้เทียมทานเป็นราชาแห่งอาวุธชั้นสูงสุดตามคาด"

ฮาร์วีย์ถอนหายใจในขณะที่มองดูฝ่ามือของเขา

“ฉันไม่คิดว่าจะสามารถฆ่าแกได้ด้วยการชกเพียงครั้งเดียว"

เชอะ!

หัวหน้านักฆ่าโกรธมากจนเลือกทะลักออกมาจากปากของเขา

กลุ่มเจ็ดนักฆ่าไร้เทียมทานมีความโดดเด่นเป็นอย่างมากในทะเลใต้ พวกเขาบดขยี้เป้าหมายที่หยิ่งยะโสมาแล้วมากมาย

แม้แต่ผู้นำของตระกูลใหญ่ ๆ และบุคคลสำคัญจากกองกำลังทหารของประเทศต่าง ๆ ก็เคยถูกพวกเขาลอบสังหารมาแล้วทั้งนั้น...

แต่ตอนนี้พวกเขาถูกชายเพียงคนเดียวทำให้ต้องรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก!

หัวหน้านักฆ่าคนนั้นอยากจะกรีดร้องขึ้นไปบนฟ้าให้ตายเสียเหลือเกิน...

หัวหน้านักฆ่าเอามือจับหน้าอกตัวเอง แล้วมีลมร้อนพุ่งออกมาจากปากของเขา

“แต่ถึงกระนั้นเราก็จำเป็นต้องฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย เพราะถ้าแกมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้ ราชสำนักก็คงต้องจบเห่แน่!”

หัวหน้านักฆ่าคว้ามีดดาบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา

“ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน แกเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ถูกกำหนดให้ตายอย่างฮีโร่!”

ฮาร์วีย์โยนเสื้อแจ็คเก็ตที่ใช้พันมือเขาอยู่ลงไปบนพื้นพร้อมกับยิ้มอยู่ตลอดเวลา

“แกคิดว่าแกจะรับมือกับการตบของฉันได้เหรอ?”

ดีนพิงตัวเข้ากับต้นไม้ แล้วหรี่ตามองผู้คนที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ

“พวกแกควรจะตระหนักได้นะว่าคุณยอร์กนั้นมีความแข็งแกร่งขนาดไหน? ปล่อยเขาไปได้แล้ว

“มาฆ่าฉันแทนจะง่ายกว่านะ ทำไมต้องสร้างปัญหาให้ตัวเองมากขึ้นด้วยล่ะ?”

ดีนลุกขึ้นยืนช้า ๆ ในขณะจับกิ่งไม้เอาไว้