ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 4157

เอเวอรี่ยิ้มร่าเป็นเชิงเย้าแหย่

“คุณควรขอบคุณพี่เขยของคุณนะ

“คุณจะไม่มีวันได้งานถ้าเขาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย"

ฮาร์วีย์แสยะยิ้ม

“คุณอยากให้ผมขนย้ายอิฐให้คุณจริง ๆ เหรอ? คุณแน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของคุณ?”

“คุณคิดว่าคุณสามารถดูหมิ่นเขาแบบนั้นได้เหรอ? คุณ...”

ในขณะที่เอเวอรี่กำลังจะพูดอะไรออกมาอยู่นั้น...

ก็มีเสียงเปิดประตูดังปัง แล้วประตูก็ถูกเตะให้เปิดออกทันที

ถ้วยในมือของฮาร์วีย์สั่นก่อนที่เขาจะหรี่ตามองไปทางนั้น

มีผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ตที่ดูดุดันสองสามคนเดินเข้าไปข้างใน

ชายผมยาวที่คาบซิการ์อยู่เป็นหัวหน้ากลุ่ม

“ทุกคนออกไป! เรายึดห้องนี้แล้ว!” เขาร้องบอกอย่างเย็นชาในขณะหรี่ตามองตระกูลลี

กาเบรียลอยู่ในจุดที่ได้รับการสรรเสริญเยินยออย่างมาก เขาไม่สามารถทนรับการดูหมิ่นเหยียดหยามอย่างนี้ได้

เขาเอามือทุบโต๊ะในขณะที่ในร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์

“แกพูดอะไรของแก?! เรายังกินกันไม่เสร็จเลย!”

“ประธานบริษัทเอเวอร์กรีน แคปปิตอล กรุ๊ปกำลังมาที่นี่! แกกำลังบอกฉันว่าแกอยากจะต่อต้านเขาอย่างนั้นเหรอ?”

ผู้ชายคนที่คาบซิการ์นั้นจ้องมองกาเบรียลอย่างดูถูกเหยียดหยาม

'ประธานบริษัทเอเวอร์กรีน แคปปิตอล กรุ๊ปเหรอ?

'คลิฟฟ์ ซาบันน่ะเหรอ?'

กาเบรียลเริ่มได้สติหลังจากได้ยินชื่อนั้น

ความโกรธเกรี้ยวของเขาหายวับไปทันที

ฝูงชนที่รู้สึกไม่พอใจก็ยอมแพ้อย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งหมดต่างรู้ดีว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคลิฟฟ์

“เอ่อ…”

กาเบรียลทำสีหน้าที่ดูเคอะเขิน

เขาหันกลับมามองดูญาติ ๆ ของเขาสองสามครั้ง

“เราเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วใช่ไหม?” เขาพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“ซีอีโอซาบันได้ปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนมอบงานในโครงการใหญ่นี้ให้ฉันทำ! ถ้าเขาต้องการใช้ห้องนี้ก็มอบให้เขาไปเถอะ!

“อะไร ๆ จะได้ง่ายขึ้นสำหรับเราถ้าเราทำอะไรแบบเดียวกับเขาจริงไหม?”

กาเบรียลรีบหาข้อแก้ตัวเพื่อหักห้ามความอับอายของตัวเอง

“เอาตัวคลิฟฟ์มาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!” เขาบอกผู้ชายที่ดูดุดันพวกนั้น

“แกไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังดื่มชาอยู่?!

“แกคิดว่าฉันไม่ได้มีตัวตันอยู่ตรงนี้อย่างนั้นเหรอ?!”

ผู้ชายที่ดูดุดันพวกนั้นต่างตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

พวกเขาอดที่จะเอานิ้วแคะหูไม่ได้ โดยคิดว่าพวกเขาคงฟังอะไรผิดไป

ในความคิดของพวกเขานั้น เห็นได้ชัดว่าฮาร์วีย์ช่างดูไม่ผิดกับไอ้งั่งคนหนึ่งในตอนนี้

กาเบรียลและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจกันอย่างมากเช่นกัน

“แกพูดอะไรของแก?!” กาเบรียลร้องถามด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“คนอย่างแกมีสิทธิ์พูดจาแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร?!

“นี่คืองานเลี้ยงของตระกูลฉัน!

“ถ้าฉันบอกว่าให้ออกไปก็ต้องออกไปสิ!

“ถ้าแกอยากตายก็ตายไปคนเดียวสิ อย่าลากคนอื่นเข้าไปในเรื่องนี้ด้วย!”

จากนั้นเขาก็โค้งคำนับให้กับกลุ่มผู้ชายที่ดุดันผู้นั้นอย่างต่อเนื่อง

“เขาเป็นแค่ลูกเขยที่เกาะภรรยากินเท่านั้นแหละครับทุก ๆ คน! เขาพูดอะไรแบบไม่คิด! อย่าไปสนใจเขาเลยครับ!”