ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 523

แปะ แปะ แปะ…

นักเลงที่อยู่ข้างหน้ายื่นมือชี้ไปที่หน้าของเอ็ดดี้ และยิ้มจาง ๆ

“นี่เจ้าหนู แกช่างเป็นคนหยิ่งทะนงจริง ๆ? แกคิดว่าแกน่ากลัวมากขนาดนั้นหรือไง? แล้วตอนนี้แกรู้สึกยังไง? แกยังต้องการให้ลูกน้องฉันคุกเข่าให้อยู่ไหม?”

“ลูกพี่ มันเป็นความผิดของผมเอง! ผมผิดเอง ผมงี่เง่าที่สุด!”

เอ็ดดี้รู้ข้อจำกัดของตัวเอง เขายอมแพ้ในทันที เสียงเข่ากระแทกพื้นดังก้องไปทั่วห้อง

มันเป็นสิ่งที่เขาควรกระทำ และมันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งในการปกป้องชีวิตของเขา!

เพียะ!

พวกนักเลงตรงหน้าตบเขาอย่างจัง แล้วหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาบนโต๊ะแล้วฟาดไปที่หัวของเขา เสียงขวดเบียร์กระทบศีรษะของเขาเสียงดังจนทำให้หัวของเขาแตก

เอ็ดดี้ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แต่เขาทำได้เพียงคุกเข่าลงกับพื้น ไม่สามารถลุกยืนขึ้นได้เลย

ห้องทั้งห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบราวกับสุสาน ชายหนุ่มที่ทำตัวกร่างก่อนหน้านี้ตัวสั่น ในตอนนั้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

พวกเขาต่างตื่นกลัวนั่นเพราะก่อนหน้านี้พวกเขามีจำนวนมากกว่าพวกนักเลงพวกนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาจะยังทำแบบเดียวกันได้อย่างไรหลังจากเห็นพวกนักเลงกรูเข้าเข้ามามากมาย?

ในขณะนั้น นักเรียนที่ยังห้าวหาญก่อนหน้านี้ต่างทะยอยคุกเข่าลงกับพื้น

นักเรียนบางคนตัวสั่นไม่หยุด ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวและเหมือนจะร้องไห้ออกมา

อะไรก็ตามที่พวกเขาคิดว่าจะโอ้อวดและสร้างความประทับใจให้สาว ๆ คงต้องโยนทิ้งออกไป

“ดีแล้วที่ยอมคุกเข่าตอนนี้ ใครก็ตามที่ยังยืน ฉันจะทำให้พวกเขาได้รู้ว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดมันเจ็บปวดแค่ไหน!”

พวกนักเลงเริ่มทำงานทันที ไม่นานหลังจากนั้น นักเรียนสองสามคนที่ยังยืนอยู่ก็ถูกเตะจนยอมคุกเข่าลง

สาว ๆ ก็ไม่ต่างกัน พวกเธอกำลังกอดกันแน่นในขณะที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดูหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า

อันที่จริง สายตาหยาบโลนของพวกนักเลงไม่เคยละไปจากสาว ๆ เลย

ในตอนนั้นมีเพียงซีนเธียร์เท่านั้นที่ยังหลงเหลือความกล้าหาญอยู่ในตัวเธอ เธอเกิดในตระกูลใหญ่ เธอพอจะมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มาบ้าง

เธอมองไปข้างหลัง เธอไม่รู้ว่าฮาร์วีย์นั่งบนโซฟาตรงมุมห้องไกล ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขานั่งไขว่ห้างดูสบายใจ

ที่นั่งของเขาเป็นมุมอับ แม้แต่พวกนักเลงก็ยังไม่เห็นเขา

“ตามคาดไว้เลย ขยะไร้ค่าจริง ๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกเขยอย่างคุณจะน่ารังเกียจขนาดนี้ พี่สาวฉันโชคร้ายที่ต้องแต่งงานกับเขาจริง ๆ ”

ความประทับใจของซีนเธียร์ที่มีต่อฮาร์วีย์หายไปทันทีหลังจากเห็นเขาพยายามหลบซ่อนเอาตัวรอดคนเดียว