ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 643

เมื่อเห็นว่าแมนดี้ยังคงปลอบโยนเขาแม้ในสถานการณ์แบบนี้ ฮาร์วีย์ก็ยกยิ้มดีใจ

“ได้ครับ ผมจะเชื่อฟังคุณ”

“แต่เชื่อผมเถอะครับ ไม่ว่ายังไงผมจะต้องได้ ซิลวา คอร์ปอเรชั่น มาครอบครอง”

“เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะเปลี่ยนชื่อเป็นซิมเมอร์ และมอบเป็นของขวัญให้คุณ”

ฮาร์วีย์หรี่ตาลง เขาพร้อมที่จะทำตามที่เขาพูดจริง ๆ สำหรับเขา เรื่องนี้ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถอยู่แล้ว

ทันทีที่ควินตันลงมือเมื่อไหร่ ก็จะเข้าทางแผนของเขา

“หยุดโม้ได้แล้ว!”

“ฉันอยากตบแกให้ตายคามือเลยจริง ๆ !”

ผู้อาวุโสซิมเมอร์หายใจเข้าลึก ๆ และพูดเตือนอีกครั้ง

“ไซม่อน ดูแลลูกเขยของแกให้ดี! ฮาร์วีย์จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซิมเมอร์อีกต่อไป!”

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ อย่าลากตระกูลของเราลงไปตกต่ำด้วย!”

“ถ้าไม่อย่างนั้น อย่ามาโทษเราก็แล้วกันถ้าไล่แกออกไปให้พ้นจากตระกูลของเรา!”

“ไป!”

ผู้อาวุโสซิมเมอร์หันหลังเดินออกไปหลังจากพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลด้วยความโกรธ

ไซม่อนและลิเลียนจ้องฮาร์วีย์อย่างโกรธจัดและตะโกนออกมาพร้อมกันว่า “แกนี่มันสกปรกจริง ๆ !”

แล้วทั้งสองก็จากไป

แมนดี้พยายามปลอบฮาร์วีย์

“ฮาร์วีย์ คุณพ่อคุณแม่กำลังโกรธ อย่าไปสนใจเลยนะ จริง ๆ แล้วฉันก็โกรธคุณเหมือนกัน”

“แต่ไม่เป็นไร เรายังมีซิลเวอร์นิมบัสเอ็นเทอร์ไพรส์ ถ้าฉันบริหารมันได้ดี ฉันก็ยังสามารถดูแลคุณได้”

ฮาร์วีย์ยิ้มให้

“อย่ากังวลไปเลยนะ ปล่อยให้อดีตเป็นอดีตไป”

แต่เพราะคำสั่งของควินตัน โจเอลโค้งคำนับและตอบรับว่า “วางใจเถอะครับนายใหญ่ยอร์ก ในเมื่อท่านสั่งมาแบบนี้ ผมจะทำทุกอย่างแม้ว่าผมก็ยังไม่แน่ใจว่าท่านมีเป้าหมายอะไรก็ตาม...”

“ฉันอยากให้ฮาร์วีย์ตัดสินใจกระโดดลงแม่น้ำเพิร์ลด้วยตัวเขาเอง” ควินตันพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “ฉันอยากให้ผู้หญิงของมันคลานเข่าต่อหน้าฉันเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยที่แสนเชื่อฟัง ขอร้องอ้อนวอนให้ฉันไปหาเธอ!”

โจเอลเริ่มไม่เข้าใจในสิ่งที่ควินตันพูด

ในสายตาของโจเอล ควินตันมีความเย่อหยิ่งในตัวเองสูง เขาเป็นราชาที่ไม่แม้จะสนใจโลก เป็นผู้ชายที่สามารถรักษาความสงบนิ่งของเขาได้ไม่ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับใครหรืออะไรก็ตาม

ทว่าเมื่อพูดถึงคนโสโครกอย่างฮาร์วีย์ ความสงบนิ่งของควินตันก็มลายหายไป และเขาได้เปิดเผยความเกลียดชังที่ถูกเก็บซ่อนไว้ออกมา

‘ฉันควรจะจริงจังกับเรื่องนี้ให้มากกว่านี้สินะ’

โจเอลเตือนตัวเองในใจ

ในเวลาเดียวกัน รถเล็กซัสอีกคันจอดแอบอยู่ใต้ร่มเงาของป่าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ควินตันและโจเอลคุยกัน

กระจกรถค่อย ๆ เลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าที่แย้มยิ้มเยาะเย้ย

“เขาคงทนไม่ได้จริง ๆ สินะเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพี่ใหญ่…”