ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 8

ในตอนแรกฮาร์วี่ย์อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็นโฮเวิร์ดแสดงพฤติกรรมออกมาเขาก็ส่ายหัวและไม่พูดอะไร แต่เขากลับเดินไปข้างๆเชอร์ลีย์และพูดว่า “เราไปด้วยกันไหม ฉันกลัวว่าจะมีปัญหาในภายหลัง”

“นี่…” เชอร์ลีย์ลังเลเล็กน้อย เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับฮาร์วี่ย์ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย แต่เห็นได้ชัดว่าโฮเวิร์ดเป็นตัวหลักในคืนนี้ ถ้าเธอออกไปตอนนี้มันจะไม่ขัดใจโฮเวิร์ดหรือ?

อีกด้านหนึ่ง เมื่อโฮเวิร์ดเห็นว่าฮาร์วี่ย์ยังอยู่ที่นั่นและยังไปทำความสนิทสนมกับเชอร์ลีย์อีก ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้น เขาจ้องมองไปที่อาร์วี่ย์ “ฮาร์วี่ย์ไม่เป็นไรถ้านายจะไสหัวออกไป แต่นี่นายยังจะพาเพื่อนร่วมชั้นคนสวยของเราไปกับนายด้วยงั้นหรอ นายคิดว่านายเป็นใคร? นายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จงั้นเหรอ? อย่าลืมสิ! นายเป็นลูกเขยที่ขออาศัยเขาอยู่แค่นั้น และเรารู้สึกอับอายมากที่มีเพื่อนร่วมชั้นแบบนาย!”

"ใช่เลย! เพื่อนร่วมชั้นทุกคนประสบความสำเร็จทั้งกันนั้น คุณนี่มันน่าขายหน้าจริง ๆ!”

“อย่าชักช้าและไสหัวออกไปซะ! เชอร์ลีย์ เขาเป็นแค่ลูกเขยที่ไปขออาศัยบ้านคนอื่นอยู่ คุณอย่าไปหลงกลเขานะ!”

โฮเวิร์ดที่เป็นตัวหลักในค่ำคืนนี้ และเพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้ก็อยู่ในวงสังคมมาสองสามปี พวกเขาไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นหรอก แต่ทุกคนนั้นประจบเก่ง ในช่วงเวลานี้พวกเขาทุกคนกลับดูถูกฮาร์วี่ย์อย่างหยาบคาย

ฮาร์วี่ย์ขมวดคิ้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าเชอร์ลี่ย์จะมีปัญหาในภายหลัง เขาก็ไม่อยากพูดอะไรอีก

ขณะเดียวกันโฮเวิร์ดเห็นฮาร์วีย์ยังคงไม่ออกไปและเขาก็รู้สึกเสียหน้า เขาหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วโยนลงบนโต๊ะอาหาร เขาแสยะยิ้มออกมา “น้อง เก็บเงิน ถ้ามีใครไม่ยอมแพ้ละก็ ฉันจะให้เขาเห็นว่าเขาไม่มีทางจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ได้เลยในชีวิต!”

หลายคนอ้าปากค้างหลังจากเห็นท่าทีของโฮเวิร์ด

บัตรเงินงั้นหรอ! เฉพาะคนที่มีทรัพย์สินมูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านดอลลาร์เท่านั้นที่สามารถสมัครได้

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าโฮเวิร์ดจะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย รูปลักษณ์ภายนอกมันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

ในทางกลับกันฮาร์วี่ย์นั้นยากจนและเป็นคนขี้แพ้ ทำไมช่องว่างระหว่างคนสองคนจะเหลื่อมล้ำกันมากขนาดนี้?

แน่นอนว่าแม้แต่เวนดี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่โฮเวิร์ดหลายครั้งเมื่อเธอเห็นบัตรสีเงินใบนี้ ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้มีความสามารถมากทีเดียว

โฮเวิร์ดรู้สึกดีใจเมื่อได้เห็นแววตาที่ชื่นชมนั่น เขาจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์และพูดต่อ “ไม่ล่ะ จู่ๆ ฉันก็อยากเปลี่ยนใจ น้อง แบ่งจ่ายกันคนละครึ่ง ครึ่งหนึ่งเป็นของเขาและส่วนที่เหลือจะเป็นของฉัน ช่วยฉันแยกบิลออกเป็นสองใบ”

บริกรพยักหน้าแล้วเดินจากไป

เชอร์ลีย์รู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดกับฮาร์วี่ย์ในขณะนี้ จะไม่ดีไปกว่าเหรอถ้าเขาออกไปตอนนี้ ค่าอาหารสำหรับคืนนี้มีน่าจะหลายหมื่น เฉลี่ยต่อคนคงจะมากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์ ฮาร์วี่ย์จะมีเงินจ่ายงั้นหรอ?

เชอร์ลีย์ถอนหายใจเมื่อเธอคิดถึงตรงนี้ เธอหยิบบัตรเครดิตธนาคารของเธอออกมาอย่างเงียบๆ เธอต้องช่วยจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ให้ฮาร์วี่ย์เพื่อไม่ให้เขารุ้สึกอับอาย

ในขณะเดียวกัน บริกรก็เดินถือบัตรมาพร้อมกับผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการเข้าในห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวอย่างรวดเร็ว

บริกรโค้งคำนับอย่างสุภาพให้โฮเวิร์ดเพื่อเป็นการขอโทษและกล่าวว่า “คุณผู้ชายครับ ผมต้องขอโทษด้วยครับยอดเงินในบัตรของคุณไม่เพียงพอ”

โฮเวิร์ดอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็พูดอย่างเกรี้ยวกราด “คุณล้อเล่นเหรอ! ฉันยังมีเงินอยู่ในบัตรอีกหลายล้านคุณจะบอกได้อย่างไรว่ายอดเงินไม่เพียงพอ?!”

"ครับท่าน ผมต้องขอโทษด้วยครับ ค่าอาหารสำหรับคืนนี้ประมาณ 1.8 ล้านดอลลาร์ คุณยังต้องจ่ายอีก 1.7 ล้านดอลลาร์หลังจากหักอีกส่วนหนึ่งของคุณผู้ชายคนนี้…”

“บ้าเอ๊ย…”

ฮาร์วี่ย์แทบจะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินยอดเงินนั่น แต่มันดูจะไม่สุภาพ

โฮเวิร์ดนี้เป็นปัญญาอ่อนเสียจริง แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ราคาของไวน์สองขวดที่พนักงานเสิร์ฟยกมา แต่ฮาร์วี่ย์ก็รู้เรื่องนี้ดี

มันเป็นไวน์ Eden XIII ที่มีชื่อเสียง ซึ่งเป็นไวน์ต้นตำรับของราชวงศ์ของฝรั่งเศสโดยมีราคาประมาณแปดแสนดอลลาร์ และเมื่อกี้นั้นโฮเวิร์ดได้สั่งซื้อไปสองขวด และนั่นราคาก็สูงกว่า 1.6 ล้านดอลลาร์แล้ว

ฮาเวิร์ดตกใจ เขาชี้ไปที่บริกรและพูดว่า "คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า? นี่เรามีกันไม่ถึงยี่สิบคน เราจะใช้เงินเกือบสองล้านเหรียญได้อย่างไร? พาผู้จัดการของคุณมาที่นี่ ฉันอยากรู้จริงๆว่าโรงแรมของคุณขี้โกงแค่ไหน!”

บริกรถอนหายใจ เขาคาดคิดเอาไว้แล้ว จากนั้นเขาก็ก้าวถอยหลังและพูดว่า "นี่คือผู้จัดการของเราครับ"

เดิมโฮเวิร์ดอยากจะด่าสาปแช่งอกมา แต่เหงื่อของเขายังคงแตกพลั่กไหลหยดอยู่ในขณะนี้ นี่คือ ไทสัน วูดส์ เชียวนะ! เขาเป็นคนที่มีโปรไฟล์สูงมาก!

เมื่อกี้นี้เขาทำเกินไป ที่บอกว่าดอนกับไทสันเป็นเพื่อนกัน เขารู้ว่าดอนไม่ได้เป็นอะไรกับไทสันเลย

โฮเวิร์ดเป็นเพียงเด็กหนุ่มชนชั้นคนทำงาน เขากล้ามายุ่งเกี่ยวกับไทสันได้อย่างไร?

ผู้จัดการพูดอย่างเย็นชาหลังจากเห็นเจ้านายมาถึง “คุณผู้ชายครับ คุณมีบัตรสีเงินแถมยังมีกุญแจรถ Audi อีก ผมเดาว่าคุณไม่ใช่คนที่จะจ่ายบิลค่าอาหารนี้ไม่ได้หรอกนะครับ คุณขอไวน์ที่ดีที่สุดด้วยตัวเองและต้องการสองขวด ตอนนี้คุณกลับปฏิเสธที่จะจ่ายเงิน”

“เปล่านะ! ผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!” โฮเวิร์ดพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “เราจะจ่าย เราจะจ่ายเงินให้!”

เขามองเพื่อนร่วมชั้นอย่างขอความช่วยเหลือ เขาเหลือเงินในบัตรเพียงล้านดอลลาร์เท่านั้น นี่เป็นโชคลาภทั้งหมดที่เขาทำงานหนักในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เขาซื้อรถ Audi ผ่านสินเชื่อผ่อนชำระ แล้วจะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะควักเงิน 2 ล้านดอลลาร์จ่ายด้วยตัวเอง?

เพื่อนร่วมชั้นที่ประจบเขาในตอนแรกนั้น ตอนนี้ต่างก็เสมองไปทางอื่น ‘เมื่อกี้คุณอยากอวดและสั่งไวน์ที่แพงที่สุดไปเอง แล้วนี่อะไร? ตอนนี้คุณต้องการให้เราช่วยจ่ายงั้นหรอ?ไม่มีทาง! ’

ไทสันมองออกผ่านความคิดของพวกเขาทันที เขาค่อยๆ เข้าไปหาโอเวิร์ดอย่างช้าๆ แล้วตบหน้าโฮเวิร์ดไปถึงสองครั้ง จากนั้นเขาก็พูดว่า “เด้กน้อย ถ้านายไม่มีเงินอย่าเสแสร้งแกล้งทำว่ารวย ทำตัวต่ำ ๆ ให้สมฐานะจะดีกว่านะ โอเค?”

"ใช่ ใช่ ใช่…"

“คืนนี้นายไม่ต้องจ่าย” ไทสันยิ้ม “แต่มีเงื่อนไข…”

“ได้เลยครับ บอกมาเลย!ได้โปรด! ฉันจะทำให้ดีที่สุด…” โฮเวิร์ดพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน

ไทสันยิ้มอย่างชั่วร้าย “ ให้เธอและหล่อนไปกับฉันคืนนี้”

เขาจ้องมองไปที่เวนดี้และเชอร์ลีย์ สาวสองคนนี้คนหนึ่งเซ็กซี่และอีกคนดูบริสุทธิ์ผุดพ่อง