ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 873

แฟรงค์รู้สึกถึงแรงกดดันที่ไม่สามารถบรรยายได้จากฮาร์วีย์มันกำลังกดเขาให้จมลง ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เขาคุกเข่าต่อหน้าเวย์น ยอร์ก

'ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีออร่าที่แข็งแกร่งกว่าเวยน์?'

“ช่วยบอกฉันที” ฮาร์วีย์พูดขึ้นอย่างเย็นชา “แบร์รี่ วอเตอร์ นายกำลังวางแผนจะทำอะไรกับภรรยาของฉัน?”

แฟรงค์ตัวสั่น จากนั้นจึงเล่าความจริงให้ฮาร์วีย์ฟัง

“เขาบอกว่าเขาต้องการรู้และลิ้มรสว่าผู้หญิงของเจ้าชายยอร์กจะมีรสชาติอย่างไร”

“และ…และเขายังบอกอีกด้วยว่าพวกตระกูลเซอร์เรย์สนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง และไม่มีใครที่กล้าจะแตะต้องตัวเขา!”

แบร์รี่เริ่มเหงื่อออกอย่างมากกับคำพูดของแฟรงค์

อันที่จริง นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของพวกเขา

แต่ไม่รู้ว่าทำไม แบร์รี่รู้สึกเหมือนว่าเขาได้ทำอะไรผิดไปโดยไม่รู้ตัว

“แน่ใจนะว่านี่เป็นความคิดของเขา” ไทสันถามขึ้นในทันใด

“แน่นอน ผมมั่นใจครับพี่ไทสัน! ผู้ชายคนนี้จ่ายเงินค่าจ้างให้ผมเป็นจำนวนมาก ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะไม่มีทางช่วยเขาอย่างแน่นอน ด้วยสัตย์จริงครับพี่!”

ฮาร์วีย์จ้องมองไปที่แฟรงก์ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

“นายก็น่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ถ้านายกล้าโกหกต่อหน้าฉัน”

“ไม่อย่างแน่นอน ไม่อย่างแน่นอน!”

เหงื่อไหลอาบไปทั่วแผ่นหลังของแฟรงค์ เขากลัวที่จะถูกเปิดโปง

“มือไหนที่แกใช้สัมผัสภรรยาของฉัน?”

ฮาร์วีย์เปลี่ยนเรื่อง

แฟรงค์สะดุ้ง ก่อนที่ฮาร์วีย์จะเผยออร่าแห่งความกดดันออกมา เขาทำได้เพียงแค่ยอมแพ้ เขาตอบฮาร์วีย์และยื่นมือขวาออกไป

“ขะ…ข้างนี้”

"แล้วนายทำอะไรลงไป?" ฮาร์วีย์ถามอย่างใจเย็น

“ผะ...ผมใช้มันตบหน้าของเธอ” แฟรงค์พูดอย่างตะกุกตะกักและตัวสั่นอยู่กับที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้

“งั้นต่อจากนี้ไป ก็จงเตรียมที่จะถนัดซ้ายได้เลย”

แบร์รี่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แม้ว่าร่างกายของแฟรงก์จะสั่นเทาอย่างหยุดไม่ได้ เขาทำได้เพียงทุบอิฐอย่างต่อเนื่อง แต่ทั้งไทสันและฮาร์วีย์ก็ไม่ได้ห้ามเขา

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เสียงอิฐกระแทกมือของเขาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่นานหลังจากนั้น มือของแฟรงค์ก็กลายเป็นกองเลือดและเศษเนื้อ

แบร์รี่เกือบสลบเมื่อเห็นแบบนั้น เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต

เมื่อเขาคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากนั้น สติของเขาก็เริ่มหลุดลอยหายไป

“มีใครคนอื่นที่แตะต้องตัวเธออีกไหม?” ฮาร์วีย์ถามอีกครั้งอย่างใจเย็น

แฟรงค์ฝืนยิ้มออกมา ใบหน้าของถอดสีจนไร้ซึ่งสีสัน เขามองไปที่ลูกน้องของเขาโดยที่ไม่รู้ตัว

“ตัดนิ้วมันทิ้งซะ” ฮาร์วีย์สั่ง “ฉันเสียเวลาที่นี่มามากแล้ว”

"ได้ครับ!"

แฟรงค์ไม่กล้าที่จะปฏิเสธฮาร์วีย์ เขาตะเกียกตะกายอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งเขาสามารถยืนขึ้นได้ จากนั้นเขาก็เดินไปหาลูกน้องของเขา