รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 613

บทที่613 ตอนพิเศษของหลินเฉิงจี๋

“คุณชาย ต้องไปโรงเรียนแล้วนะครับ”

ท่ามกลางความสะลึมสะลือ หลินเฉิงจี๋ได้ยินเสียงพูดจากข้างหู ลืมตามาก็เห็นจงเซิงยืนอยู่ที่เตียงแต่ดูหนุ่มกว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเจอ

“จงเซิง？”หลินเฉิงจี๋ลุกขึ้นจากเตียงและจ้องเขา“ทำไมนายดูหนุ่มขึ้นล่ะ？”

จงเซิงงงหน่อยๆ“เมื่อก่อนผมแก่มากเหรอครับ？”

“ที่จริงนายไม่หนุ่ม……”หลินเฉิงจี๋พูดไปก็มองไปรอบๆก็พบว่าอยู่ที่คฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์ อยู่ในห้องที่เขาอาศัยมาตั้งแต่เด็กจนโตก็อึ้งไป

เขาไม่ได้ตายแล้วเหรอ？

งั้นที่เห็นตอนนี้คืออะไร ฝันเหรอ？

หลินเฉิงจี๋ลุกขึ้นมาอย่างงุนงง เปลี่ยนชุดไปอาบน้ำ ตอนมีดโกนบาดที่แก้มก็เจ็บจนต้องสูดลมหายใจ เป็นครั้งแรกที่ฝันแต่เจ็บจริง

พอหลินเฉิงจี๋ออกมาจงเซิงก็ยื่นกระดุมข้อมือเพชรให้เขา

หลินเฉิงจี๋ติดกระดุมที่ข้อมือ พอมองไปที่ปฏิทินตรงโต๊ะ มองอย่างละเอียดก็เห็นว่าเป็นห้าปีก่อน！

เขายื่นมือไปชี้ตัวเลขที่ปฏิทิน เสียงสั่น“วันนี้วันที่สิบแปด！”

“ครับ ทำไมเหรอครับคุณชาย？”จงเซิงเห็นสีหน้าเขาผิดปกติก็ถาม“คุณชายไม่อยากไปโรงเรียนเหรอครับ？”

“วันนี้วันที่สิบแปด……”หลินเฉิงจี๋พึมพำ จากนั้นก็มองจงเซิง พูดว่าขอโทษแล้วก็ต่อยไปที่ท้องเขาทีนึง

แรงไม่น้อยทีเดียวจนจงเซิงถอยหลังไปสองก้าว

จงเซิงกุมท้อง หน้านิ่งๆแสดงความเจ็บปวดออกมา“คุณชาย วันนี้วันที่สิบแปดก็สิบแปดสิ ทำไมต้องต่อยผมด้วย？”

สายตาตรงหน้าที่ดูจริงจัง รวมถึงมือที่ชาทำให้หลินเฉิงจี๋ตื่นเต้น“นี่ไม่ใช่ความฝัน วันนี้วันที่สิบแปด เป็นวันที่ยินยินเข้าเรียน！”

เขาหยิบเสื้อคลุมจากจงเซิงมาแล้วรีบวิ่งออกจากห้องนอน

พอจงเซิงได้สติก็รีบตามไป สวนทางกับโบแนร์ที่ห้องรับแขก

“จงเซิง คุณชายเป็นอะไรไป？”โบแนร์เรียกเขาไว้ เหมือนว่าเห็นท่าทางของหลินเฉิงจี๋ผิดปกติ“วิ่งไปก็พึมพำว่ายินยินไปด้วย ยินยินคือใครน่ะ？”

“น่าจะเพื่อนของคุณชายครับ คุณท่านผมไปส่งคุณชายก่อนนะครับ”จงเซิงรีบเดินไปแล้วก็หายไป

โบแนร์“……”

ระหว่างทางที่ไปโรงเรียน หลินเฉิงจี๋จัดหน้าทำผมเสื้อผ้านุ่นนี่ไปมาและยังถามจงเซิงที่ขับรถว่าวันนี้ตัวเองแต่งตัวเป็นไงบ้าง

จงเซิงบอกเขาเป็นสิบรอบอย่างไม่รู้จักเหนื่อย：“คุณชายหล่อมาก”

ตอนผ่านร้านดอกไม้หลินเฉิงจี๋ก็ให้หยุดรถแล้วเปิดประตูออกไป

แปปนึงจงเซิงก็เห็นคุณชายของตัวเองถือดอกกุหลาบสีเขียวช่อนึงออกมาจากร้านดอกไม้

ถือกุหลาบเขียวไว้ในอ้อมแขนเหมือนกับเป็นลูก

จงเซิงแอบคิดในใจ วันๆเขาก็ตามแต่หลินเฉิงจี๋ทำไมไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อ“ยินยิน”นั่นคือใคร？

พอรถถึงประตูทางใต้ของวิทยาลัยนิวคาสเซิลหลินเฉิงจี๋ก็ลงมาแต่กลับไม่เข้าไป ถือดอกไม้ที่หน้าประตูแล้วสายตาก็มองไปรอบๆเหมือนกำลังรอใคร

จงเซิงก็ไม่กล้าขัด ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ

ทั้งสองรออยู่หน้าโรงเรียนแล้วครึ่งชั่วโมง จงเซิงสงสัยว่าคุณชายของตัวเองจะโดนสาวหลอกหรือเปล่า พอจะพูดอะไรก็มีรถแท็กซี่จอดหน้าประตู

ร่างหนึ่งก็ลงมาจากรถแล้วไปหยิบกระเป๋าที่หลังรถ จากนั้นก็กลับมาขอบคุณคนขับ

จงเซิงมองแล้วก็ละสายตา รู้ว่าเป็นนักเรียนใหม่ที่เข้าม แต่สายตาคุณชายเขาต่างออกไป สายตาเอาแต่จ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น ลมหายใจแน่นหน่อยๆ

“……”

จงเซิงมองหญิงสาวคนนั้นแล้วก็มองคุณชายตัวเอง

หญิงสาวเข็นกระเป๋าเข้ามา พอมองเห็นหลินเฉิงจี๋กับจงเซิงที่หน้าประตูก็ยิ้มให้พวกเขานิดๆ

หญิงสาวตาสีดำเหมือนหินโมรา ตาเป็นประกาย ตัวสูงบาง สวยมาก

ได้เจอหญิงสาวที่รักอีกครั้งหลินเฉิงจี๋ก็อึ้งไปสามนาที สมองว่างเปล่า

พอเห็นหญิงสาวเข้าไปโรงเรียนเขาถึงได้สติ รีบตามเข้าไป“ยินยิน！”

หลินเฉิงจี๋หยุดตรงหน้าหญิงสาว เอาแต่จ้องหล่อน

สายตาชายหนุ่มเต็มไปด้วยความดุดันทำให้หญิงสาวถอยหลังไป แต่เห็นชายหนุ่มพูดภาษาจีนและยังเรียกกว่า“ยินยิน”หญิงสาวเลยคิดว่าเขาคือคนที่โรงเรียนให้มารับตัวเอง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อกวนรั่วยินมาจากประเทศZ”หญิงสาวยิ้มให้เขา“ตอนมาฉันยังกังวลอยู่เลย กลัวว่าจะไปหอไม่ถูก คิดไม่ถึงว่าโรงเรียนจะให้รุ่นพี่มารับ ขอบคุณนะคะ”