สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 128

ตอนที่ 128 สาวใช้ตัวแสบ 32

เธอถอนหายใจอยู่ภายในใจ เธอไม่มีเสื้อผ้าอะไรใส่ได้อีกแล้ว เสื้อผ้าที่สะอาดก็ไม่มีแล้ว

ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบฉีกเสื้อผ้านะ เขาไม่เข้าใจว่าเสื้อผ้าของเขาเยอะ ไม่ได้หมายถึงว่าคนอื่นจะเหมือนเขาไม่ต้องกังวลว่าจะใส่อะไรใช่ไหม

เธอหย่อนขาสองขาที่อ่อนล้า เพิ่งเดินมาถึงที่ประตู เขายืนอยู่ด้านหลังถามอย่างเบาๆ “จะไปไหน”

“คุณเย่ ฉันไปหยิบเสื้อผ้าอาบน้ำ”

“ก็ไปอาบเถอะ วันนี้ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า อยู่ที่ห้องของฉันหนึ่งวัน”

อะไรนะ เธอไม่ใช่ว่าฟังผิดไปแล้ว ร่างกายเปล่าเปลือยอยู่ภายในห้องเขาทั้งวัน เธออึดอัดมาก

“คือ คุณเย่ อย่างนี้คงไม่ดีค่ะ ฉันยังเป็น........ ”เขากวาดสายตามองใบหน้าเขินอายที่หาดูยากของเธอ ในใจมีความสุขบ้างเล็กน้อย กลับไม่แสดงออกสีหน้า มองสีหน้าแล้วก็ยังดูขี้เหร่

“ฉันรู้สึกดีมาก ฉันชอบความรู้สึกที่สามารถเพลิดเพลินได้ตลอดเวลา”เขาพูดอย่างราบเรียบ ทำให้เธอคิดว่าเขาจิตใจวิกลจริตไปแล้ว

เธอเป็นของเล่นของเขา อาหาร เขาเคยพูดอย่างนั้น เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้เลย

ไม่ได้รับอนุญาตกลับห้องไปเอาเสื้อผ้า เธอทำได้เพียงพันรอบผ้าห่มเตียงผืนนั้นไปที่ห้องอาบน้ำของเขา โชคดีที่เขาไม่ต้องการให้เธอเปลื้องผ้า

อาบน้ำเสร็จออกมาแล้ว เธอพันรอบผ้าห่มเตียงผืนนั้นนั่งอยู่บนเตียงของเขา

ได้ยินเสียงเคาะประตูในเวลานี้พอดี เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว

เธอดึงเอาผ้าห่มให้สูงขึ้นอีกนิด ในเวลาเดียวกันมองขอความช่วยเหลือไปทางเย่เชินหลิน

“ไม่เป็นไร ที่จริงมองไม่เห็นอะไร”เขาพูดอย่างไม่แยแส

เธออับอายจะตายแล้ว มองไม่เห็นได้อย่างไร กลางวันแสกๆแล้วเสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ เป็นใครก็เห็น คิดว่าเธอเป็นคนอย่างไรกัน

“เข้ามา”เย่เชินหลินพูดเสียงดังหนึ่งคำ เซี่ยชีหรั่นอยากให้เตียงมีโพรงใหญ่อย่างที่สุด สามารถให้เธอเจาะเข้าไป เธอที่ดูสับสนวุ่นวายกลับทำให้เขารู้สึกสนใจมาก ถ้าคนที่เข้ามาเป็นผู้ชาย เขาจะไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นอย่างแน่นอน แต่เขารู้ว่าคนที่จะเข้ามาเป็นใคร จึงทำเป็นไม่สนใจเลยสักนิดเดียว

ประตูเปิดแล้ว ส้งหลิงหลิงเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เรียกเบาๆ “น้องหรั่น ฉันพาจิ่วจิ่วเอาอาหารเช้ามาส่งให้เธอแล้ว”

รอยยิ้มของเธอหยุดชะงักชั่วคราวเมื่อเธอมองเห็นเซี่ยชีหรั่นที่กำลังอึดอัดใจ แกล้งทำเป็นเงียบปิดปากไม่พูดในทันที พูดยิ้มเยาะ“น้องหรั่นเธอลำบากแล้ว กินให้เยอะหน่อย”

ลำบากแล้ว คำสามคำนี้ เธอยิ่งฟังยิ่งรู้สึกอึดอัดใจได้อย่างไรกัน คล้ายกับในสมัยโบราณที่ฮองเฮาพูดกับสนมน้อย