สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 238

ตอนที่238 สาวใช้ตัวแสบ142

กุหลาบ.....เย่เชินหลินตอนนี้ก็ยังได้กลิ่นเหมือนกุหลาบจากผู้หญิงที่อยู่ข้างเธอ ที่แท้ก็เพื่อเรื่องนี้ สายตาเขากวาดมองใบหน้าของส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา เธอก็ยังคงยิ้มเหมือนเดิม เหมือนว่าไม่ใช่เธอที่ทำให้ฝู้เฟิ่งหยีนึกถึงเรื่องคุกกี้กุหลาบ

“พ่อบ้าน ได้ยินหรือยัง?เย่เชินหลินสั่งอย่างปกติ พ่อบ้านรีบเดินขึ้นมา รายงานทันที:“วันนี้เกรงว่าจะทำไม่ได้แล้ว เมื่อตอนเย็นจิ่วจิ่วบอกว่าเซี่ยชีหรั่นจะอาบน้ำนมกลีบดอกไม้ พวกเราและบอดี้การ์ดก็ไม่กล้ารอช้า นำกุหลาบที่ใช้ได้ทั้งหมดตัดหมดแล้ว ตอนนี้ห้องเรือนกระจกเหลือแต่พวกที่ยังไม่ได้บาน”

เซี่ยชีหรั่นดูออกตั้งนานแล้วว่าเรื่องวันนี้ไม่มีทางผ่านไปง่ายๆแบบนี้หรอก เธอนั่งอย่างปกติ ฝู้เฟิ่งหยีไม่เอ่ยชื่อถึงหัวเธอ เธอก็คิดที่จะไม่ไปอธิบาย

เหอเหวินถึงมีความประหลาดใจว่าทำไมแค่เรื่องดอกกุหลาบเรื่องเดียวก็ทำเหมือนกับว่าเป็นเรื่องใหญ่อย่างนั้น จากนั้นเธอมองไปที่ส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงไม่มองเธอ เธอจึงเข้าใจแผนของส้งหลิงหลิงวันนี้

ฝู้เฟิ่งหยีสีหน้าหมองลงไปทันที ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นโดยตรง แต่เรียกด้วยเสียงจริงจังขึ้นมา:“จิ่วจิ่ว!”

จิ่วจิ่วรีบเดินขึ้นมา พูดด้วยเสียวตำ:“คุณนาย ฉันอยู่ที่นี่”

“ใครเป็นคนให้สิทธิเธอไปแตะต้องดอกกุหลาบในบ้าน?เธอไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะหลินเออกตัญญูต่อฉัน ตั้งใจสั่งให้คนปลูกไว้ที่ห้องเรือนกระจกให้ฉันเป็นพิเศษ? เธอไม่รู้หรือไง?”

ฝู้เฟิ่งหยีตั้งใจ อยากให้จิ่วจิ่วพูดออกมาว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นคนสั่งให้เธอทำ เธอค่อยหาโอกาสนี้กดดันเซี่ยชีหรั่น แต่คิดไม่ถึงว่าจิ่วจิ่วเป็นคนจงรักภักดี แม้เธอจะกลัวเล็กน้อย และไม่รู้ว่าจะไล่เธอออกไหม บ้านเธอก็ต้องการเงินเหมือนกัน แต่ถึงจะกลัว เธอก็จะรับผิดชอบเรื่องนี้ให้ได้

“คุณนาย ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆว่า นั่นคือที่คุณเย่กตัญญูต่อท่าน ไม่มีใครให้ฉันแตะ....”จิ่วจิ่วพูดได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็ยืนขึ้น ต่อคำพูดของเธอ

“คุณนาย ขอโทษค่ะ ฉันเป็นคนให้จิ่วจิ่วไปช่วยฉันทำกลีบดอกเอง ฉันไม่รู้ว่าดอกกุหลาบนั้นแตะต้องไม่ได้ถ้าตอนนี้ท่านอยากกินคุกกี้ที่ใช้กลีบดอกในการทำ ฉันจะรีบหาวิธีไปซื้อให้ท่าน”

เย่เชินหลินทำสีหน้าไม่แยแส ไม่มีสีหน้าใดใด และนั่งมองเหตุการณ์ เขาไม่พูดอะไรสักคำ

สายตาส้งหลิงหลิงแอบมองเขา แน่ใจแล้วว่าสองคนกำลังขัดแย้งกัน เขาไม่มีทางที่จะช่วยเซี่ยชีหรั่นพูด:“โอ๊ะ ที่แท้เป็นน้องหรั่นทำจริงๆหรอเนี่ย ฉันยังคิดว่าเป็นจิ่วจิ่วที่ อยากจะใช้เอง ตั้งใจบอกว่าน้องหรั่นเป็นคนสั่ง”

สายตาของฝู้เฟิ่งหยีมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชามากขึ้น กำลังจะเปิดปากกล่าวว่า เหอเหวินที่นั่งอย่างเงียบมาตลอด ดูไม่ลงแล้ว เธอมองไปที่ส้งหลิงหลิงโดยตรงและพูดออกมาอย่างเสียงเบา:“คุณส้ง ฉันจำได้ว่าตอนเย็นที่พวกฉันสองคนไปชมดอกที่สวนดอก พวกฉันเห็นพวกบอดี้การ์ดที่จะไปเก็บ คือคุณที่สั่งให้เขาเด็ดให้สะอาดไม่ใช่หรอ? ตอนนั้นคุณคงไม่รู้ว่าเรื่องที่คุณนายชอบกินคุกกี้กุหลาบหรือเปล่า?”

คำพูดเดียวของเหอเหวินทำเอาส้งหลิงหลิงนิ่งไป สีหน้าของเธออึดอัดมาก ฝู้เฟิ่งหยีไม่ใช่ไม่รู้ว่าส้งหลิงหลิงตั้งใจเอาเรื่องนี้ทำเป็นบทความ แต่เธอก็อยากยืมเรื่องนี้ทำเป็นบทความ เธอทนกับเซี่ยชีหรั่นไม่ไหวจริงๆ ที่มักจะทำให้ลูกชายเธอบาดเจ็บ เธอคนที่เป็นแม่จะทนเห็นแบบนี้ลงได้อย่างไร

เหอเหวินแซกขึ้นมาแบบนี้ ฝู้เฟิ่งหยีก็ยากที่จะโจมตีเซี่ยชีหรั่น

ส้งหลิงหลิงนิ่งไปสักพัก รีบยืนขึ้นมาทีนที แล้วบีบรอยยิ้มออกมา:“เรื่องนี้ก็ใช่ ตอนนั้นฉันคิดว่าน้องหรั่นทำอะไร ก็เพื่อเย่เชินหลินทั้งนั้น หลงใหลขนาดนั้น ต้องรู้ว่าเย่เชินหลินดีใจฉันก็ดีใจ จึงจำเรื่องที่กุหลาบนี้ตั้งใจปลูกเพื่อคุณน้าไม่ได้ ฉันสมควรโดน ทำให้คุณน้าตอนนี้อยากกินคุกกี้กุหลาบก็ไม่ได้กิน พรุ่งนี้ฉันไปซื้อกุหลาบ คอยฝึกทำให้ท่านกินดีไหม” 　

ฝู้เฟิ่งหยียิ้มอย่างอ่อนไหว:“เรื่องนี้จะโทษเธอได้ยังไง รีบนั่งลงกินข้าวเถอะ”

“วันนี้ฉันกินข้าวไม่ได้ ท่านไม่เห็นเช้าและเที่ยงนี้ฉันก็ทานแค่ซุปสองคำหรอคะ?”

ส้งหลิงหลิงพูดด้วยเสียงเบา

“เป็นอะไร?ไม่สบาย?”ฝู้เฟิ่งหยีขมวดคิ้วถามเธอ

ส้งหลิงหลิงส่ายหัว เธอแอบมองเย่เชินหลิน เขาก็ยังไม่พูดอะไร และไม่แสดงท่าทีอะไร

ฝู้เฟิ่งหยีถามต่อเนื่อง ส้งหลิงหลิงถึงพูดอย่างน่าสงสาร:“เพราะฉันเมื่อวานไม่ได้ดูแลชีหรั่นดีดี ให้เธออดข้าวติดต่อกันสองมื้อ ฉันเห็นใบหน้าเล็กๆของเธอ หิวจนซีดแล้ว เชินหลินก็ห่วงมาก เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันยอมไม่ทานข้าวหนึ่งวัน ถือว่าชดใช้เธอ”

สายตาเซี่ยชีหรั่นกลับมานิ่งสงบต่อ ดูท่าแล้วเหมือนที่เธอคาดเดาไว้ พวกเธอต้องการจัดการชัดเจนกับเธอ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็สามารถเป็นเหตุผลได้　

อารมณ์ที่ฝู้เฟิ่งหยีคลายลงไปได้เล็กน้อยก็กลับขึ้นมาต่อ เธอขมวดคิ้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง　

เวลานี้พอดี พ่อบ้านกระแอมไอออกมา ให้คนที่กำลังเสิร์ฟยาถ้วยหนึ่งเดินมาทางนี้:“หมอห่าว ทุกคนกำลังทานข้าวกัน ท่านมาได้อย่างไร?

พ่อบ้านถามแบบนี้ สายตาทุกคนมองไปที่ใบหน้าของหมอห่าวร่วมกัน หมอห่าวไม่ชอบที่จะให้คนสนใจ แค่เวลาหนึ่งถึงสองวินาที หน้าก็แดงขึ้นมาทันที

“คุณนาย ฉันมาส่งยาให้คุณเซี่ย เมื่อตอนเย็นเธอไม่อยู่ ฉันจึงจำเป็นต้องมาเวลานี้ “แม้คนที่ถามคำถามเขาคือพ่อบ้าน เวลาตอบเขาก็ยังมองและพูดกับฝู้เฟิ่งหยี

“ยาอะไร?”ฝู้เฟิ่งหยีถาม

“คือยาบำรุง ร่างกายคุณเซี่ยไม่ดี ต้องการฟื้นและดูแล คุณเย่สั่งให้ฉันช่วยปรุงยาให้เธอทุกวัน”