สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 274

ตอนที่ 274 สาวใช้ตัวแสบ 178

“ ใช่พรหมลิขิต ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิตจะมาเป็นหลานสะใภ้ของฉันได้อย่างไร หลานสะใภ้

คุณชื่ออะไรนะ?”

“ขมวดคิ้ว” เซี่ยชีหรั่นไม่คิดอะไรมากเมื่อตอบคำถามนี้ แต่คำถามต่อจากนี้นี่สิ

ในความคิดของเย่เชินหลิน รู้สึกว่าเธอยอมรับว่าเธอเป็นหลานสะใภ้

ทุกครั้งที่คำว่าหลานสะใภ้ปรากฏขึ้น มันกระตุ้นประสาทของเย่เชินหลิน และคิดในใจว่า

ถ้าพูดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป

ไห่ลี่หมิน ก็ดูออกว่าเย่เชินหลินเกือบจะทนไม่ไหวและจู่โจมแล้ว ดังนั้นจึงจงใจคุยหัวข้ออื่นกับคุณย่า

เพื่อไม่ให้เย่เชินหลินโกรธมากไปกว่านี้

คนอื่น ๆ ยังคงเงียบ และไม่มีใครพูดอะไรมาก คุณนายไห่หวังเพียงว่าอาหารเช้าจะจบลง ในไม่ช้า

และหวังให้ทั้งสองรีบออกจากบ้านของเธอ ไม่ต้องการที่จะให้บ้านวุ่นวาย

สำหรับเซี่ยชีหรั่น เธอไม่คิดอะไรมากต่อเธอนัก และเธอสามารถเห็นได้ว่าลูกชายของเธอไม่สมหวัง

ในเวลานี้ถ้าเธอแสดงว่าเธอปฏิเสธเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ดีนัก และจะแสดงว่าชอบเธอก็ไม่ดีเช่นกัน

จึงทำได้แค่อยู่เฉยๆ

ทุกคนหยุดการสนทนา แต่หญิงชรายังคงมองเซี่ยชีหรั่นเป็นครั้งคราว และยิ่งดูยิ่งชอบ

ทุกคนรู้สึกแปลกเล็กน้อยเกี่ยวกับพฤติกรรมของหญิงชรา ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะพูด:

"คุณยายจ้องชีหรั่นแบบนั้น เธอจะรู้สึกอึกอักเอานะ

"คุณอย่าพูดมั่ว ฉันคิดว่าลูกสะใภ้ของฉันหน้าตาคุ้นๆ ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหน?

หรือจะเป็นคนที่ฉันคุ้นเคย?" หญิงชราบ่น และคำพูดนี้ทำให้คุณนายไห่ตะลึงเป็นครั้งแรก

ตอนเธอเจอเซี่ยชีหรั่นครั้งแรกเธอก็รู้สึกเช่นนั้น

"คุณยาย คุณมักเห็นใครก็หน้าเหมือนคนนู้นคนนี้ตลอด มองใครก็คิดว่าเหมือนเด็กที่หลงหายไป

และโรคเก่ากำลังจะกำเริบอีกครั้ง!" ไห่ฉิงฉิงกล่าวเช่นนั้น และคุณยายไห่พูดว่าโอ้ขึ้นมา! "จริง ๆ

ฉันแก่แล้วก็จะสับสนตลอด"

คุณนายไห่ไม่ตอบอะไร แต่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับมัน ถ้าจะพูดว่าคุณยายไห่แก่แล้ว

แต่เธอกลับยังความจำดี แค่จำไม่ได้ว่าเธอเป็นใครจริง ๆ และมันก็ไม่เหมาะที่จะพูดอะไรออกไป

เมื่อเย่เชินหลินได้ยินคำว่าหายไป เขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ในความเป็นจริงเขารู้ว่าทำไมคุณยายไห่มีปัญหานี้ เพราะปีที่แล้วหลังจากที่เสี่ยวห้านไปแล้ว

คนชรารู้สึกเสียใจต่อเรื่องนี้ เวลาผ่านไปนานแสนนาน ก็ยังมองว่าคนนี้เหมือนคนนี้คนนี้เหมือนคนนั้น

เซี่ยชีหรั่นไม่สนได้สนใจกับคำพูดของคุณยายไห่ เธอเพียงได้ยินว่าเธอพูดหายไปสองคำ

เธอยังนึกถึงการหายไปของน้องชาย เย่เชินหลิน เธอมองเขาโดยไม่รู้ตัว

ไห่ลี่หมินดูความคิดของคุณยายออก และอธิบายให้เธอฟัง: "คุณยาย เรื่องเป็นแบบนี้

ตอนนี้ชีหรั่นทำงานที่ บ้านเย่ วิลล่า "

"อ่า เป็นอย่างนี้นี่เอว ทำให้ฉันงงไปหมด" ยายไห่จะมีลูกสะใภ้ที่สวยงามแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

และเธอก็ไม่อยากผิดหวัง

เย่เชินหลินบีบที่ริมฝีปากของเขา เขาอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เซี่ยชีหรั่นกระซิบกับเขาก่อน

"คุณเย่ พวกเราไปกันเถอะ"

เธอสามารถไม่สนใจไห่ลี่หมินได้ แต่เธอไม่สามารถทำต่อคุณยายผู้น่ารักคนนี้ได้

อย่างไรแล้วเธอก็อายุมากแล้ว รับข้อมูลช้า เธอเชื่อว่า หากเธอไม่ได้มาที่นี่อีกในอนาคต

ไห่ลี่หมิน จะอธิบายอย่างชัดเจนให้กับครอบครัวของเขา เธอและเย่เชินหลินไม่ต้องพูดอะไรมาก

เย่เชินหลินพอใจกับความใจดีของผู้หญิงคนนี้มาก

หลังจากบอกลาทุกคนในครอบครัวไห่ เขาจึงพาชีหรั่นออกไป

เย่เชินหลินจับมือชีหรั่น แตกต่างจากคู่ธรรมดาจับมือกัน ความรุนแรงของเขาไม่อ่อนโยนมาก

"เป็นหลานสะใภ้ของตระกูลไห่ อย่างมีความสุขเชียวนะ!" ใบหน้าของเขามืดมน และเซี่ยชีหรั่นรู้ว่า

ผู้ชายคนนี้กำลังจะคิดบัญชีทีหลัง

"เปล่านะ แค่คุณยายไห่เข้าใจผิด"ขมวดคิ้วกระซิบ