สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 282

ตอนที่282 สาวใช้ตัวแสบ 186

อะไรนะ?เย่เชินหลินไปรับเธอด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ ยังใช้เฮลิคอปเตอร์ด้วย มือของส้งหลิงหลิงถูกกำไว้อย่างแน่น ความโกรธแค้นที่ฝังอยู่ในใจที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นยิ่งเพิ่มทวีคูณ

“พอละ จิ่วจิ่ว ” เซี่ยชีหรั่นแต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนถ่อมตนอยู่แล้ว นอกจากนี้ฝู้เฟิ่งหยีก็ยังขอให้เธอถ่อมตนอีก เธอไม่อยากใช้วิธีนี้ในการทำให้ส้งหลิงหลิงต้องเสียหน้า

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหวีซานซานต้องการที่จะวางยาพิษเธอในครั้งนี้ ส้งหลิงหลิงก็อาจมีส่วนร่วมด้วย แต่ตอนนี้เธอก็สบายดีไม่ใช่หรือ? ยังคงต้องให้เป็นไปดั่งคำที่ว่า ทำชั่วได้ชั่ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอพูดมาก และเธอก็ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาลำบากใจ

จากเหตุการณ์เรื่องดอกกุหลาบครั้งที่แล้ว จิ่วจิ่วละอายใจต่อเซี่ยชีหรั่นมาก เธอได้เรียนรู้บทเรียนไปบ้างแล้ว เซี่ยชีหรั่นห้ามเธอ และเธอก็หยุดพูดไปเลย

ระหว่างเดินทางเย่เชินหลินก็ไม่ได้สนใจเซี่ยชีหรั่นมากนัก เพาระเป็นวันที่พาแม่เขามาจุดธูปบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เขาไม่ต้องการทำให้แม่เขาไม่มีความสุข

ได้แค่หันหน้าไปมองเธอเพียงครั้งคราว เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจในดวงตาที่มองมาที่เธอ มีเธออยู่ในสายตาของเขา กลัวว่าเธอจะเดินหลง กลัวว่าเธอจะตามไม่ทัน ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ เธอก็เข้าใจและรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้

เดินตามหลัง ก็มีข้อดี นั่นคือเธอสามารถมองเห็นแผ่นหลังของเขาโดยไร้ความกังวล

บางครั้งลึกๆในใจเธอยังคิดถึงความรักในตอนเช้า ถึงแม้จะไม่มีใครรู้ แต่ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เดินมาถึงครึ่งทาง ฝู้เฟิ่งหยีอยากจะเข้าห้องน้ำ เพื่อเอาใจเธอ ส้งหลิงหลิงรีบเดินไปด้านหน้า แล้วพูดกับเธอว่า: “คุณป้าคะ หนูไปเป็นเพื่อนนะคะ”

“ดี” หลังจากฝู้เฟิ่งหยีและส้งหลิงหลิงเดินออกไป จิ่วจิ่วยังตำหนิเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย: “ชีหรั่นเพื่อนเอ๋ย ทำไมเธอไม่รู้จักแกร่งแย้งบ้าง เธอก็ต้องแสดงออกต่อหน้าคุณนายบ้าง ให้เขารู้ว่าเธอก็สามารถเป็นลูกสะใภ้ที่ดีได้”

“ฉันไม่มีคุณสมบัตินั้นหรอก จิ่วจิ่ว เรื่องนี้ ให้คุณหนูส้งทำ คุณนายท่านคงชอบมากกว่า ถ้าให้ฉันไปทำ ไม่แน่ใจว่าท่านจะรับได้ไหม”

“พวกเธอสองคน ซุบซิบอะไรกัน?” เสียงอันเย็นชาของเย่เชินหลินแว่วมาทางด้านหลังของพวกเธอ หัวใจของเซี่ยชีหรั่นสั่นไหว นี่แค่เวลาเพียงครึ่งเช้า ในใจเธอก็หวังเป็นอย่างยิ่งที่จะพูดคุยกับเขาเพียงลำพังแล้ว

“จิ่วจิ่ว เธอไม่อยากเข้าห้องน้ำหรือ?” เย่เชินหลินถามด้วยสีหน้าซื่อๆ จิ่วจิ่วยิ้มจนลักยิ้มนูนออกมา รีบพูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะ “ฉันไม่อยู่ขวางหูขวางตาก็ได้ โอเคไหม? แต่คุณชายก็ไม่จำเป็นต้องไล่ฉันไปห้องน้ำนี่ ฉันไม่ชอบกลิ่นแบบนั้น”

เย่เชินหลินคิ้วขมวด แต่ไม่ได้พูดอะไร มองดูจิ่วจิ่ววิ่งหายแว๊บไปกับตา

เหลืองเพียงเขาและเซี่ยชีหรั่น ที่ทั้งเช้าไม่ได้ดูแลเธอเลย

เขายื่นนิ้วมือมาจับคางเธอเงยขึ้นมา ดูเหมือนว่าวิธีนี้เท่านั้นที่เขาสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขามีอำนาจความเป็นผู้นำเหนือเธอ

เซี่ยชีหรั่นเป็นคนขี้อายมาก เธอก้มหน้าลงด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็อยากจะจ้องมองเขา

เดินขึ้นเขาเกือบครึ่งวัน ใบหน้าอันเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นแดงมาก ทั่วกายมีเหงื่อบางๆ มีแม้กระทั่งเส้นผมติดบนหน้าผาก

เย่เชินหลินหยิบเส้นผมนั้นออกอย่างอ่อนโยน กระทำอย่างนิ่มนวล

“ตอนเช้าพึ่งออกกำลังกาย ร่างกายพอไหวไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติมาก แต่เธอฟังแล้ว รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ

“ไม่ค่ะ ไม่มีปัญหา” เธอตอบอย่างเมินเฉย ทันใดนั้นทำให้ตระกูลเย่บางคนรู้สึกเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ร่างกายแข็งแรงมาก คืนนี้เราออกกำลังกายกันต่อนะ” เขาแกล้งเธอด้วยใบหน้าที่จริงจัง แต่เซี่ยชีหรั่นก็กลัวจะเป็นเรื่องจริง ใบหน้าอันเรียวเล็กทรุดต่ำลงแล้วขอร้องเขา “คุณชายเย่ค่ะ ขาของฉันสั่นเทานิดหน่อย ฉันจะ......”

“ไม่ได้” เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์แฝงความชั่วร้าย แล้วค่อยๆก้มหัวลงเล็กน้อย บรรจงจูบลงริมฝีปากอันเรียวเล็กของเธอ

“แค่กๆ” เสียงไอของฝู้เฟิ่งหยี ดังห่างไม่ไกลมากนัก เซี่ยชีหรั่นถึงกับกระโดดขึ้นมาทันที แต่ปฏิกิริยาเย่เชินหลินค่อนข้างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่นิดเดียว

“แม่ ทำไมมาเร็วอย่างนี้”

มองไปยังส้งหลิงหลิง สีหน้าดูน่าเกลียดมาก แต่เขายังยืนฝืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ยิ้มได้น่าเกลียดกว่าร้องไห้ด้วยซ้ำ

จิ่วจิ่วเห็นแต่ไกลว่าฝู้เฟิ่งหยีและส้งหลิงหลิงกลับแล้ว ตัวเขาเองก็วิ่งกลับมา ทั้งหมดก็เริ่มเดินทางกันต่อ

เมื่อถึงยอดเขา ฝู้เฟิ่งหยีพาทุกคนไปไหว้พระขอพร เย่เชินหลินทราบนิสัยของคุณแม่ดี จึงนำเงินยื่นให้คุณแม่ เพื่อใส่ในตู้บริจาค

ตอนเที่ยงต้องทานอาหารเจที่วัด หลังจากฝู้เฟิ่งหยีใส่เงินในตู้บริจาคเสร็จ ก็ได้ไปสนทนาธรรมพระอาจารย์ในวัด ส่วนคนหนุ่มสาวก็ถูกเธอไล่ให้ไปเดินเล่นข้างนอก

“ชีหรั่น ฉันเคยได้ยินว่าด้านหน้ามีวิหารเล็กๆนะ เสี่ยงเซียมซีด้านคู่ครองแม่นยำที่สุด พวกเราไปเสี่ยงเซียมซีกันดีไหม?” จิ่วจิ่วพูดขึ้น

เธอเห็นเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินตกอยู่ในห้วงความรัก และเธอก็กังวลถึงเรื่องคู่ครองของตัวเอง

เซียมซีคู่ครอง.....ทั้งสามคำนี้หนักมาก ถ้ามันถูกวางไว้ก่อนหน้านี้ เซี่ยชีหรั่นคงอาจจะไปขอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถไปได้ ชายคนเดียวที่เธอเคยให้สัตย์สาบาน ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว และเธอจะไปขอจากใคร ขอตามเย่เชินหลินหรือ? นั่นก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ความรู้สึกเช่นนี้มันจะไม่ได้รับพรจากใครทั้งนั้น เธอรู้ตัวเองดี ว่าไม่สามารถคาดหวังอะไรได้มากไปกว่านี้