สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 สาวใช้ตัวแสบ 231

“ไม่ได้ พ่อกับแม่ไม่ยอมแน่ๆ แม่จะพูดว่าเปลืองอาหารเลี้ยงมัน” เซี่ยชีหรั่นทำไม่ลงจริงๆ กลัวว่าถ้าวางน้องหมาลงบนพื้น มันจะหนาวตายหิวตาย

“เอามาให้ฉันมา ฉันจะคิดหาวิธีดู” โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้น จากนั้นก็อุ้มลูกหมาไป

“นายมีวิธีจริงๆเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม

“แน่นอนสิ ฉันเคยโกหกเธอด้วยเหรอ?”

วิธีของโม่เสี่ยวจุนคือ เกลี้ยกล่อมโม่เสี่ยวหนง ให้บอกว่าเป็นเธอที่ชอบ เซี่ยชีหรั่นตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กว่าหรงหรง แต่โม่เสี่ยวหนงบอกว่าไม่เพราะ เธอจึงตั้งชื่อให้ใหม่ว่าฉิวฉิว

เป็นเพราะอยากเลี้ยงดูเจ้าตัวเล็ก เซี่ยชีหรั่นจึงยอมรับชื่อที่โม่เสี่ยวหนงตั้งให้ ตั้งแต่นั้นเธอก็ดูแลเจ้าตัวเล็กมา ฉิวฉิวค่อยๆโตขึ้น แต่ว่ามีครั้งหนึ่งที่มีคนชื่นชมว่าเซี่ยชีหรั่นสวย โม่เสี่ยวหนงโกรธมาก เธอจึงฟ้องเรื่องเซี่ยชีหรั่น บอกว่าเธอเป็นคนที่อยากจะเลี้ยงหมา

คุณแม่โม่โกรธเรื่องที่เซี่ยชีหรั่น “หลอกลวง” เป็นอย่างมาก เธอไม่เพียงแต่ตำหนิชีหรั่น แต่ยังเอาฉิวฉิวไปให้คนอื่นอีกด้วย

ไม่นาน ก็ได้ข่าวว่าคนที่รับฉิวฉิวไปเลี้ยงทำมันตายแล้ว

ในเวลานั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเซี่ยชีหรั่นที่ยังเป็นวัยรุ่น เธอร้องไห้เสียใจทั้งบ่าย เธอคิดว่าเก็บฉิวฉิวน้อยมาดูแลดีๆ ใครจะรู้ว่าเจ้านายใหม่ของฉิวฉิวเป็นสิ่งต้องห้าม ทำให้มันตายก่อนวัยอันควรแบบนี้

โม่เสี่ยวจุนอยู่ช่วยเซี่ยชีหรั่นหาอยู่นาน แต่ก็หาร่างของฉิวฉิวไม่พบ มันทำให้เซี่ยชีหรั่นโทษตัวเองเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกว่าเป็นเธอที่ไม่ได้ดูแลฉิวฉิวให้ดี

“ถ้าฉันไม่อุ้มมันกลับบ้าน ถ้าหากไม่โดนจับได้ มันคงไม่เป็นแบบนี้” เธอพูดกับโม่เสี่ยวจุน

“มันเป็นชะตากรรมของมัน เธอต้องเชื่อนะ ว่ามันได้ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้แล้ว” โม่เสี่ยวจุนนั่งลงยองพูดปลอบเธอเสียงเบา

วันนี้พอได้เห็นหมาที่ชื่อเสี่ยหรงฮัวตัวนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนกับฉิวฉิวลงมาเกิดใหม่

น้องหมาลงมาเกิดใหม่ข้างงกายเธอ แล้วคนที่ตายจากไปแล้วล่ะ?

อดไม่ได้ที่จะนึกถึงโม่เสี่ยวจุน คนที่รักเธอ และคอยดูแลเธอโม่เสี่ยวจุน เขาเคยพูดว่า ต้องเชื่อว่าฉิวฉิวได้ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้แล้ว งั้นเขาล่ะ? คงไปอยู่ในโลกใบใหม่ของเขา ที่ไม่มีอากาศเย็นยะเยือก ไม่มีอาชญากรรม อะไรที่ดีกว่าโลกใบเก่า?

เซี่ยชีหรั่นอุ้มน้องหมาออกมาจากกรงอย่างระวัง แล้วถือไว้ในมือ

“เสี่ยหรงฮัว ชอบเจ้านายคนใหม่มั้ย? เธอคือคุณนายใหญ่ หนูดูเธอทั้งขาวทั้งสวย นิสัยก็อ่อนโยน ดีกว่าคนดำเชอเฮ่าเยอะเลย” จิ่วจิ่วก็มาลูบเสี่ยหรงฮัวด้วย พลางพูดไปหัวเราะไป

เสี่ยหรงฮัว เชื่อนี้มันทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนกับตอนนั้นมาก ถึงแม้จะรู้ว่าชื่อนี้ไม่มีทางที่โม่เสี่ยวจุนจะเป็นคนตั้งให้

แต่ก็อดไม่ได้จึงเอ่ยถามจิ่วจิ่ว: “เธอได้ถามเจ้าของร้านมั้ย ว่าทำไมถึงตั้งชื่อว่าเสี่ยหรงฮัว?”

จิ่วจิ่วส่ายหน้า: “ยังต้องถามอีกเหรอ? เจ้าตัวเล็กขาวแบบนี้ ใครเห็นแล้วจะไม่นึกถึงหิมะล่ะ เลยเรียกว่าเสี่ยหรงฮัวไง เพราะว่ามันเป็นตัวเมีย ก็เลยมีคำว่าฮัวด้วย?”

ภายในใจเซี่ยชีหรั่นเศร้าหมองเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีแสงแห่งความหวัง แต่ก็ถูกดับลงไป เธอพูดพึมพำ: “นั่นสิ เสี่ยหรงฮัว ชื่อนี้ใครๆก็คิดได้”

มันก็แค่บังเอิญ เซี่ยชีหรั่นใจของเธอสัญญากับเย่เชินหลินไว้แล้ว จะไม่ให้เรื่องของโม่เสี่ยวจุนมามีผลกระทบต่อจิตใจของเธอมากไปนัก

ดีที่เขาไม่อยู่ ถ้าเขามาเห็นเธอว้าวุ่นใจแบบนี้ ไม่แน่อาจจะโกรธเหมือนฟ้าผ่าเลยก็เป็นได้

“เสี่ยหรงฮัว มันก็เพราะอยู่หรอก แต่ว่ามันยาวเกินไป ชีหรั่น เราเปลี่ยนชื่อให้มันกันเถอะ” จิ่วจิ่วพอคิดว่าคนที่ไม่แยแสเธอเป็นคนตั้งให้ ก็รู้สึกหงุดหงิด เลยไม่อยากใช้ชื่อนี้ มันรู้สึกเหมือนกับว่าชอบในสิ่งที่เขาคิดงั้นแหละ

“ชื่อหรงหรงแล้วกัน” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยปากพูด จิ่วจิ่วคิดอยู่แป๊บนึง จากนั้นก็พยักหน้า พูดว่า: “ชื่อนี้ดี หรงหรง ฉันไม่ใช่หวงหรง ฉันรบไม่เป็น ฉันแค่อยากมีความรักที่สมบูรณ์แบบกับพี่จิ้ง เสี่ยวหรงหรง รอเธอโตขึ้น เรียกให้คุณนายใหญ่ของเราช่วยหาพี่จิ้งให้เธอนะ จากนั้นก็คลอดลูกตัวน้อยๆน่ารักๆออกมาเยอะๆ”

จิ่วจิ่วเสียงดังแบบนี้ ถึงทำให้ความเครียดในใจของเซี่ยชีหรั่น นั้นค่อยๆหายไป

เธอคิดว่าเป็นหรงหรง จิ่วจิ่วคิดว่าเป็นหรงหรง แถมยังมีกลอนอีกท่อน ขอแค่เธอเรียกอย่างมีความสุข เซี่ยชีหรั่นก็ไม่คิดที่จะแก้ไขมัน

“พวกเราไปหาอะไรมาให้มันกินเถอะ” เซี่ยชีหรั่นอุ้มหรงหรง แล้วบอกให้จิ่วจิ่วช่วยเธอหยิบหนังสือมาด้วย จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปทางห้องครัว

ระหว่างทางจิ่วจิ่วก็บ่นให้เซี่ยชีหรั่นฟัง เธอพูดถึงเรื่องที่เธอบังเอิญเจอกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้ที่น้ำพุอย่างปาฏิหาริย์ จากนั้นผู้มีพระคุณเย็นชาใส่เธอยังไงบ้าง ทำไมเขาไม่พูดกับเธอ แถมยังบอกว่าเกลียดผู้หญิงอีก เธอเล่าทุกอย่างให้ฟังไปรอบหนึ่ง

“จริงเหรอ? เธอน่ารักอย่างนี้ เขาเย็นชาใส่เธอแบบนั้นจริงๆเหรอ?” ขนาดเซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกแปลกใจเลย

“ใช่ ฉันก็รู้สึกแปลกๆ ช่างมันเถอะๆ ไม่แน่เขาอาจจะชอบเพศเดียวกันจริงๆก็ได้ หรือไม่ก็เป็นกามตายด้าน คนสวยขนาดนี้ได้แค่ดูแต่กินไม่ได้ เขาคงจะรู้สึกแย่ ฉันเห็นใจเขานะ”