สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 369

ตอนที่369 สาวใช้ตัวแสบ 273

ในขณะที่เธอกำลังด่าส้งหลิงหลิงอยู่นั้น สายตาก็ได้กวาดมองไปยังเตียงของเซี่ยชีหรั่น เธอได้เห็นอะไรบางอย่างโผล่ออกมาจากใต้หมอน ดูเหมือนว่าจะเป็นรูปถ่าย

“ชีหรั่น นั่นอะไรหนะ” เธอถามขึ้น

เซี่ยชีหรั่นมองตามนิ้วที่ชี้ไป ศีรษะเธอสั่นระริก รูปถ่ายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มันอยู่ในที่ใกล้ตาขนาดนี้ทำไมเธอถึงหาไม่เจอ

เธอกระโจนลงบนเตียง เอื้อมมือหยิบรูปถ่ายใต้หมอนนั้นออกมา ยิ่งคิดยิ่งเป็นไปไม่ได้

“ชีหรั่น เธอจะทำอะไร”

“ฉันจะไปหาเขา! ฉันจะไปบอกเขา เขาเข้าใจผิด เข้าใจผิดแน่ๆ!”

เซี่ยชีหรั่นวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปที่ประตูด้วยความตื่นเต้น จิ่วจิ่วก็ไม่รู้ว่าที่นางพูดมา มันมีประโยชน์หรือไม่ แต่ก็กลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอีก เธอเลยรีบตามหลังไปให้ทัน

ในเวลานี้ ส้งหลิงหลิงได้ออกมาห้องจาก ถือชุดนอนตัวหนึ่งไว้ในมือ เธอได้ยิ้มให้กับเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง จากนั้นก็เดินไปยังห้องอาบน้ำพร้อมกับสาวใช้ทั้งสองคน

“ยิ้มอะไรห๊ะ มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น!” จิ่วจิ่วบ่นออกไป

เซี่ยชีหรั่นไม่มีเวลาพอที่จะยุ่งกับเรื่องนี้ เธอเคาะประตูห้องเย่เชินหลิน แม้เสียงตอบรับให้เข้ามาก็ไม่มี

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเปิดประตูโดยไม่ได้รับอนุญาต และรีบเอารูปถ่ายเข้าไป

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าทีวี ยังคงสูบบุหรี่ไม่หยุด กระดาษผลตรวจ A ก็วางอยู่ตรงนั้น เขาน่าจะดูเอกสารนั้นไปแล้วนับพันรอบ

“ฉันไม่ได้โกหกคุณ! คุณดูรูปนี่สิ ฉันเพิ่งเจอมันบนเตียงของฉัน เธอก็เห็นว่าตอนนั้นฉันก็ตามหารูปถ่ายนั่น พอฉันกลับไป ก็เจอมันอยู่บนเตียง นี่มันผิดปกติ มีคนเอารูปนี้ไปแน่นอน ทำให้คุณไม่รู้ว่าเป็นโม่เสี่ยวจุน” เซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งไปด้านหน้าของเย่เชินหลิน พูดอย่างตื่นเต้น และไม่หยุดที่จะโบกภาพถ่ายในมือไปมาๆ

เย่เชินหลินมองเธออย่างเย็นชา เขาหวังเป็นอย่างมากว่าเธอไม่ได้โกหกเขา

เขาเลือกที่จะเชื่อเธอ เชื่อว่าเธอน่าสงสาร ขาดแคลนความรัก ต้องการการดูแลจากเขา เขายินดีที่จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดในโลกให้กับเธอ แล้วเธอหละ เธอได้เห็นเขาปล่อยหวีซานซานไป เธอคงตื่นเต้นจึงทำให้เธอได้พูดโกหกออกไป และยังกลัวว่าเขาจะไม่แก้แค้นให้กับโม่เสี่ยวจุน จึงได้โกหกแล้วโกหกอีก

ตอนนี้ผลตรวจที่มีอักษรขาวพื้นหลังดำก็อยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเชื่อผลตรวจนั่นมาก แล้วเขายังจะเชื่อเธอไหม

“เอารูปถ่ายมาให้ฉัน!” เขารีบพูดออกไปอย่างเฉยเมย

“เชื่อฉัน เย่เชินหลินคุณต้องเชื่อฉัน! รูปถ่ายนี่....”

“รูปถ่ายนี้ เธอเองที่เป็นคนเอาไปซ่อนไว้ เธอรู้ว่าถ้าเอามันไปให้ผู้อำนวยการของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าระบุตัวตน นางคงจะบอกว่า ไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน เธอกลัวว่าคำโกหกของเธอจะถูกเปิดเผย ก็เลยต้องเอารูปไปซ่อน เพียงแต่เธอคิดไม่ถึงว่าสิ่งของของโม่เสี่ยวจุนจะถูกหวีซานซานทำลายไปหมดแล้ว แต่ฉันกลับเอาตัวอย่างจากศพของเขามาได้สินะ ใจเธอนี่มันแน่จริงๆ ขนาดรู้ว่าฉันได้ทำการส่งตรวจแล้ว ก็ยังคงทำนิ่งเฉยอยู่กับฉันได้ ยังจะอยากแต่งงานกับฉัน อยากจะมีลูกกับฉัน เธอบอกว่ารักฉัน พยายามหยุดฉันไม่ให้ดูรูปถ่ายนั้นในวินาทีสุดท้าย เซี่ยชีหรั่น ดูเหมือนว่าฉันจะดูแคลนเธอเกินไป!” เย่เชินหลินพูดแบบนี้ จริงๆน้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้โกรธโวยวาย เขาเพียงแต่ไม่แยแส ความไม่แยแสนั้นทำให้ใจของเซี่ยชีหรั่นต้องเจ็บปวดอีกครั้ง

“คุณฟังฉันได้มั้ย จริงๆมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไม่ใช่จริงๆ!” เซี่ยชีหรั่นไม่อาจแก้ตัวใดๆได้ หากความตายสามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้โกหก เธอก็จะรีบตายให้เขาดูทันที

น่าเสียดาย เธอเข้าใจดีถึงแม้เธอจะตาย เขาก็คงคิดเพียงว่าเธอหลอกเขาเพื่อโม่เสี่ยวจุน หรือไม่ก็เพื่อแก้แค้นให้กับโม่เสี่ยวจุนอยู่ดี

“เธอไม่เพียงแต่โกหกฉัน แต่เธอยังทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปกันใหญ่ เธอยังหลอกแม่ของฉันจนล้มป่วย นี่ดีว่าท่านฟื้นดีแล้วนะ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้ว่าฉันหน่ะสามารถบีบคอเธอให้ตายได้” แววตาอันเป็นประกายของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความรุนแรง

เขาเกลียดผู้หญิงคนนี้!

ตอนนี้เขาพยายามยับยั้งตัวเองอย่างดีที่สุด เพื่อไม่ให้ทำอะไรหยาบคายกับเธอ

เขาไม่เคยลืม ว่าเธอเป็นเด็กสาวกำพร้าที่น่าสงสาร เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมีใครรัก โม่เสี่ยวจุนดีกับเธอมาก เธอก็เลยรู้สึกดีต่อเขาอย่างหมดหัวใจ สำหรับผู้หญิงอย่างนี้ เขาไม่อยากที่จะทำร้ายอะไรมากเกินไปกับร่างกายของเธอ

บางทีเขาก็ยังคงอาลัยอาวรณ์กับเธอ นี่คือส่วนที่เขาไม่อาจจะรับได้

ประตูเปิดอยู่ จิ่วจิ่วอยู่ด้านนอกประตูจึงทำให้ฟังได้ไม่ถนัด เธอจึงรีบร้อนเข้าไปในห้อง

“คุณเย่ คุณเชื่อเซี่ยชีหรั่นเถอะนะ เธอไม่ได้หลอกคุณ เธอจริงใจกับคุณจริงๆ!”

“ออกไปเถอะ ออกไปทั้งหมดนั่นแหละ!” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงโทนต่ำ ร่างกายเซี่ยชีหรั่นเริ่มสั่นเทิ้ม จิ่วจิ่วก็พูดอะไรไม่ออก

เธอมองไปยังเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเบาๆ “ได้ บางทีต้องให้เวลาอธิบายคุณ สักวันหนึ่งคุณจะเข้าใจ ว่าฉันไม่ได้โกหก!”

“เธอยังกล้าที่จะพูดอีก! เธอยังกล้าที่จะพูดว่าไม่ได้โกหกฉัน!” เย่เชินหลินยืนขึ้นจากเก้าอี้ บีบไปที่คางของเซี่ยชีหรั่น บีบจนเธอรู้สึกเจ็บปวด

“ฉันไม่ได้โกหกคุณ!” เธอมองเขาอย่างไม่เกรงกลัว พูดชัดๆไปคำต่อคำ

“ช่างมั่นใจจริงๆ! หลักฐานก็อยู่ที่นี่ ยังจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีก!” เย่เชินหลินยิ่งบีบมือแน่นขึ้น เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ส่งเสียงขัดขืนใดๆ และไม่ได้เอ่ยปากถึงความเจ็บปวด

เธอมองเขาแบบนั้น เธอก็ไม่เชื่อในผลตรวจดีเอ็นเอของเขา

เธอจะดื้อรั้นขนาดนี้เพื่อใคร เธอก็ทำเพื่อผู้ชายที่ชื่อโม่เสี่ยวจุน! และผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่เย่จื่อห้านน้องชายของเขา