สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 387

ตอนที่ 387 สาวใช้ตัวแสบ291

ขณะนี้เวลานี้ เธอถึงขั้นไม่แน่ใจว่า ความรู้สึกที่ผูกพันกับโม่เสี่ยวจุนใช่ความรักอย่างหนึ่งไหม

เซี่ยชีหรั่น เธอเป็นผู้หญิงหลายใจหรือ? เธอรับปากแล้วว่าจะอยู่กับเย่เชินหลินไปตลอด ก็ไม่ควรที่จะคิดถึงโม่เสี่ยวจุนอีก แต่ยังไงเธอก็ลืมไม่ลง ยี่สิบปีที่อยู่ดูแลกันมา จะให้ลืมง่ายๆได้อย่างไร

ตอนที่เธอเข้าไปอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า อายุเพียงหนึ่งถึงสองเดือนเอง ตอนนั้นเสี่ยวจุนอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าแล้ว ดังนั้นถือว่าเขาเห็นเธอมาตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากไม่ได้คลอดออกมาจากคนเดียวกันแล้ว พวกเขาต่างอะไรกับพี่น้องกันแท้?

เธอหวังว่าสักวันหนึ่ง เย่เชินหลินจะสามารถรับได้ กับการไปมาหาสู่กันดั่งพี่น้อง ระหว่างเธอกับโม่เสี่ยวจุน

นั่นคงเป็นได้เพียงแค่ความหวังที่แสนเธอของเธอคนเดียว เขาอคติขนาดนั้น จะยอมได้อย่างไร

ค่ำคืนนี้เซี่ยชีหรั่นฝันไม่รู้กี่รอบ เดี๋ยวฝันว่าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของเย่เชินหลิน เดี๋ยวก็ไม่ใช่อีก เย่เชินหลินถือผลตรวจ แล้วถามเธอว่าทำไมต้องหลอกเขารอบแล้วรอบเล่า สีหน้าของเขาทั้งดูห่างเหินและน่ากลัวขนาดนั้น เธอพูดอยู่ซ้ำๆว่า “ฉันไม่ได้โกหกคุณ เย่เชินหลิน ฉันไม่ได้โกหกคุณ เขาเป็นน้องชายของคุณจริงๆ เป็นจริงๆ”

เย่เซินหลินฟังไม่ชัดว่าเธอกำลังพูดอะไร รู้เพียงว่าเธอฝันร้าย เขาไม่รู้ว่าทำไมตอนกลางคืน เขาจะต้องมาดูเธอ พรุ่งนี้ก็ต้องไปตรวจDNAแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่สบายใจ เขาเย่เซินหลินก็ไม่สบายใจเหมือนกัน

เธอโดนฝันร้ายคุกคามถึงขั้นหนาวสั่น เขาขึ้นเตียงไปอย่างเงียบๆ ค่อยๆกอดเธอไว้ในอ้อมอก ลูบผมเธอดั่งปลอบโยน

เซี่ยชีหรั่นเหมือนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเขาอยู่ในฝัน และรู้สึกได้ถึงความปลอบโยนอย่างหนึ่ง เธอขยับแนบอกเข้าด้วยสัญชาตญาณ ตามหาความอบอุ่น

แขนของเธอกอดเอวเขาไว้อย่างโหยหา ใบหน้าน้อยๆแนบชิดเขา ค่อยๆหลับไปอีก

เขาเหมือนกำลังกล่อมเธอ เหมือนกล่อมเด็ก ในใจถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมาก เขารู้ดีมาตลอด แต่ทำไมยังรังแกเธอ ทำไมถึงไม่สามารถปล่อยวางเรื่องที่ในใจเธอมรคนอื่น

ตอนเช้าเมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมา จิ่วจิ่วก็อยู่ในห้องของเธอแล้ว

เธอมองไปรอบๆ รู้สึกเหมือนเย่เชินหลินเคยมา แต่เขากลับไม่อยู่ หรือว่าเขาปรากฏตัวในความฝัน?

เขาโกรธเธอขนาดนั้น คงไม่คิดที่จะมาหาเธอหรอก ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะกอดเธออย่างอ่อนโยนขนาดนั้น จะต้องฝันไปแน่

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว คุณเย่อยู่บ้านไหม?” เซี่ยชีหรั่นถาม เธอเป็นห่วงว่าเย่เชินหลินรับปากแล้วไม่ไปทำ หรืออาจจะตั้งใจบ่ายเบี่ยง

“เขายังอยู่ ยังสั่งพ่อบ้านให้เตรียมรถรอ บอกว่าเดี๋ยวจะออกไป”

“ดี งั้นฉันต้องรีบทำเวลา” เซี่ยชีหรั่นลงจากเตียง รีบออกจากห้องไปอาบน้ำล้างหน้า ตอนที่เธอออกจากห้อง จิ่วจิ่วไปเอาอาหารเช้ามาให้เธอ

เย่เชินหลินเหมือนกำลังยุ่งอะไรสักอย่างอยู่ในห้อง ไม่มารีบเธอ รอเธอทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาพูดอยู่ตรงระเบียงว่า “เซี่ยชีหรั่น ไปกับผม”

ขึ้นรถ เขาพูดเพียงประโยคเดียว “คุณโทรหาคนที่แซ่โม่คนนั้นได้แล้ว บอกเขาว่าอีกครึ่งชั่วโมง ไปรอที่ชั้นสอง ของศูนย์ตรวจDNAตงเจียง”

“ค่ะ”

เซี่ยชีหรั่นโท่ไปหาโม่เสี่ยวจุน พูดตามที่เย่เชินหลินบอกอย่างสั้นๆ แล้วก็วางสาย

เย่เชินหลินเม้นริมฝีปาก หากเขาไม่ได้อยู่ในรถด้วย เธอคงไม่รีบวางสายเร็วขนาดนี้

หลินต้าฮุยรออยู่ที่หน้าประตูศูนย์ตรวจDNA ทุกๆช่วงเวลาหนึ่งเย่เชินหลินจะมาที่ศูนย์ตรวจDNA ทุกครั้งที่มาหลินต้าฮุยก็จะต้องติดตามมาด้วยตลอด

“คุณเย่ คุณเซี่ย” หลินต้าฮุยทักทายทั้งสองอย่างสุภาพ เซี่ยชีหรั่นยิ้มทักทายเขา

ผู้หญิงคนนี้ ยิ้มในใครก็หวานกว่ายิ้มให้เขา เมื่อวานกับเหยนชิงเหยียน ไห่ลี่หมิน วันนี้กับหลินต้าฮุย ล้วนยิ้มอย่างสดใส คิ้วของเย่เชินหลินกระตุก มือรวบกอดเอวเซี่ยชีหรั่นทันที

แรงที่กอดตรงเอวเธอไม่เบาเลย ความเป็นเจ้าของเต็มสิบ

หลินต้าฮุยไม่กล้ามีเรื่องกับเขา รีบถามขึ้นว่า “คุณเย่ ทำไมมีคุณมาคนเดียวละ?”

“อีกคนอยู่ชั้นสอง” เย่เชินหลินพูดอย่างเรียบเฉย กอดเอวเซี่ยชีหรั่นขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นสอง

แสงแดดยามเช้าสาดส่องถึงห้องโถงตรงชั้นสอง ตรงห้องนั่งรอในห้องโถง มีเพียงเสี่ยวจุนนั่งอยู่ตรงที่มีแสงสาดส่องนั่น

มือของเขากำมือถือไว้แน่น แววตาที่รีบร้อนและตื่นเต้น มองดูตรงทางเข้าอยู่ตลอด

ในที่สุด เขาก็ได้เห็นเงาร่างที่เขาเฝ้ารอมาเนิ่นนานนั้น เพียงแต่ร่างกายเธอกับร่างกายผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งแนบชิดไว้ด้วยกัน ใกล้ชิดกันมาก มือของเขายิ่งกำแน่นขึ้น

เขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างอึ้งอยู่อย่างนั้น แววตาเขามองใบหน้าเล็กๆของเธอที่ดูผอมลงไปมา ท่าทางของเธอทำให้เขาเจ็บปวดใจมาก

ชีหรั่น คุณสบายดีไหม