สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 389

ตอนที่ 389 สาวใช้ตัวแสบ293

เธอหัวเราะอย่างขมขื่น แล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้คิดถึงคุณ? ที่จริงเมื่อกี้ฉันกำลังคิดถึงเรื่องระหว่างเรา”

“จะพูดอะไร ไม่ต้องพูดแค่ครึ่งเดียว” เขาพูดขึ้น แสดงว่าเขาสนใจว่าเธอถึงเรื่องอะไรระหว่างเขา

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ฉันแค่กำลังคิดว่า บางทีระหว่างเราแค่เริ่มต้นด้วยวิธีที่ไม่ดีแค่นั้นหรือเปล่า หากเรารู้จักกันเหมือนคู่รักทั่วไป ทำความรู้จักกัน แล้วรักกัน จะทำให้คุณรู้สึกเชื่อใจฉันไหม จะไม่สงสัยฉันอย่างไม่มีเหตุผลไหม”

ตอนที่เธอพูดคำพวกนี้ เธอมองสายตาอันลึกซึ้งของเขาแล้วพูด เธอหวังอย่างยิ่งว่าคำพูดของเธอจะสามารถเข้าถึงใจเขา แล้วเขาได้ครุ่นคิดดีๆ

สมมุติว่าเขาชอบเธอจริงๆ รักเธอจริงๆ อยากอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตจริงๆ เขาก็ควรที่จะใคร่ครวญคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราไหม ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ปกติ เขาไม่รู้หรือ?

เย่เชินหลินเพ่งมองดูเธอ ใบหน้าเล็กๆของเธอดูเหมือนจะเต็มด้วยความจริงใจกับหมดหนทาง มองอยู่พักหนึ่ง แล้วเขาก็ถอนสายตาจากเธอ ปล่อยเธอ กลับไปนั่งตัวตรง

ความสงสัยที่เขามีต่อเธอ ไม่เคยไม่มีเหตุผล เธอไม่เคยร้องไห้เพื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาหรือ?

ตอนนั้นทั้งๆที่เธอรู้ว่าอาจจะท้องลูกของเขาอยู่ ยังจะตามโม่เสี่ยวจุนไปอย่างบ้าคลั่งไม่ใช่หรือ? หากในใจของเธอ มีเขาเป็นที่หนึ่ง มากกว่าที่มีให้โม่เสี่ยวจุน เขาจะไม่รู้สึกได้หรือ?

เพื่อโม่เสี่ยวจุนแล้วแม้แต่ชีวิตเธอก็ไม่เอา สามารถเสียสละศักดิ์ศรีของตัวเอง เธอจะทำเพื่อเขาเย่เชินหลินขนาดนี้ได้ไหม?

เธอทำไม่ได้ เขาไม่ต้องถามก็รู้

เธอสงบ มีสติเพียงพอที่จะคุยกับเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ท่าทางของเขา ยังคงไม่สนอกสนใจ อยากเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่ความพยายามของเธอคนเดียว แล้วจะสามารถทำได้

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจอยู่ในใจ หลับตา เอนนอนบนหมอนตรงที่นั่งหนังแท้

เธอไม่ไปมอง และก็ไม่ไปคิด รอผลตรวจออกมาก่อน

ตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไรอีก ใจของใครต่างก็ไม่สงบ จนกระทั่งมาถึงคฤหาสน์ รถจอดตรงหน้าประตูคฤหาสน์หลัก ทั้งสองยังคงสงบเงียบ ต่างคนต่างก็ไม่มองกัน

มียามสองคนมารอรับอยู่แต่แรกแล้ว ซ้ายคนหนึ่ง ขวาคนหนึ่งช่วยทั้งสองคนเปิดประตูรถ

เย่เชินหลินนั่งอยู่ในรถไม่ขยับ พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างเรียบเฉยว่า “อยู่ที่นี่อย่างสงบเสงี่ยม อย่าลืมว่ามือถือของคุณมีไว้เพื่อติดต่อคนคนเดียวเท่านั้น มีโปรแกรมดักฟัง ระวังตัวเองหน่อย”

ร่างกายเซี่ยชีหรั่นแข็งทื่อ แล้วหันหน้าไป ฉีกยิ้มแล้วพูดขึ้นเสียงเบาว่า “ฉันรู้ค่ะ ต่อไปจะไม่โทรหาคนอื่น”

พูดเสร็จ เธอลงจากรถ ยามปิดประตูรถ รถของเย่เชินหลินสตาร์ทเครื่อง ขับออกไป

จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นกลับมา รีบวิ่งมาแต่ไกล กอดแขนเธอไว้ ถามอย่างห่วงใยว่า “เป็นไงบ้าง เจอโม่เสี่ยวจุนหรือยัง? ผลตรวจDNAเป็นยังไงบ้าง? พวกเขาเป็นพี่น้องกันไหม?”

เซี่ยชีหรั่นอมยิ้ม พูดขึ้นว่า “ซื่อบื้อ ผลที่ไหนจะออกมาเร็วขนาดนั้น”

“ตอนที่เธอเห็นเขา ร้องไห้เลยละสิ? เฮ้อ เขาได้เห็นก็คงดีใจมากเหมือนกันแหละ ใช่ไหม?” จิ่วจิ่วถามขึ้น พูดถึงคำว่าเขา ในใจจิ่วจิ่วรู้สึกทั้งหวาน ทั้งขมขื่น แต่ต่อให้วุ่นวายยังไง เธอก็ยังคงไม่อยากปล่อยวาง

“อืม เขาดีใจมาก และก็ทรมานมาก เขาคิดแต่ว่าคุณเย่ไม่ดีกับฉัน เขาไม่วางใจ” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงเบา แล้วก็ถอนหายใจ

“โถ่ งั้นเธอก็บอกเขาไปสิ เธอก็บอกว่า จริงๆแล้วคุณองค์ชายดีกับเธอมา ที่จริงเขาก็ดีกับเธออยู่แล้ว เขาสนใจเธอมาก ถึงได้แคร์เธอขนาดนั้น เธอดูสิ เมื่อก่อนอี๋ปิงฆ่าตัวตายต่อหน้าเขา เขายังไม่แม้แต่จะแลดู ใช่ไหม?”

ทำไมเซี่ยชีหรั่นจะไม่รู้ เขาแคร์มาก แต่สิ่งที่เขาแคร์ มากเกินไป ทำให้เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหายใจไม่ออก

หากความรักของเขาแคร์เธอจนแทบหายใจไม่ออกขนาดนี้ เธอยอมให้เขาไม่รักเธอจะดีกว่า ไม่ต้องชอบเธอ เห็นเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง หรือแค่คู่นอนก็ได้

หากเป็นแบบนั้น เขาก็จะได้มีความสุขและไม่สะทกสะท้าน

“จิ่วจิ่ว เขาห้ามไม่ให้ฉันติดต่อเสี่ยวจุน แม้แต่โทรศัพท์เขาก็ไม่ให้ฉันโทร เธอเข้าออกสะดวก ฉันขอให้เธอไปดูเสี่ยวจุนบ่อยๆนะ เขาจะต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ เขาก็จะคิดหาวิธีให้ฉันได้ไปจากที่นี่ ช่วยฉันไปบอกเขาว่า ฉันสบายดีมาก บางทีเธอพูดแบบนี้เขาอาจจะไม่เชื่อ เธอก็เล่าเรื่องที่เมื่อก่อนเขาเคยดีกับฉันยังไง เล่าให้เสี่ยวจุนฟัง เธอพูดเยอะๆ เขาจะต้องเชื่อ อีกอย่างเธอช่วยบอกเขาด้วยว่า หวีซานซานกับพ่อของเขาถูกจับแล้ว หวีหงทาวถูกตัดสินประหารชีวิต คุณเย่บอกว่าหวีซานซานถูกตัดสินคดีจำคุกอย่างน้อยก็สิบปี เธอก็พูดว่าชิงซานที่ตายไปแล้ว สามารถตายตาหลับแล้ว”