สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 สาวใช้ตัวแสบ299

"ชีหรั่น!" จิ่วจิ่วเสียงสั่น และร้องด้วยความปวดร้าว

เซี่ยชีหรั่นหันไป แล้วมองเธอเฉยๆ ภาพลักษณ์ที่น่าเศร้าทำให้หัวใจของจิ่วจิ่ว สะดุดขึ้น

“ คุณสบายดีไหมนั่งลงบนเตียง ฉันจะช่วยคุณเก็บเสื้อผ้า” จิ่วจิ่วเดินไปไม่กี่ก้าว

แต่เซี่ยชีหรั่นก็ส่ายหัวแล้วพูดเบา ๆ "ไม่เป็นไร เขาให้ฉันไปที่ห้องอาหารภายในสิบนาที ฉันต้องรีบ "

เธอกำลังจะเร่งรีบ แต่ร่างกายของเธอยังคงสั่น

และหัวใจของเธอยังไม่หายจากความโศกเศร้าที่ทรมาน เธอจะรู้สึกอยากกินได้อย่างไร?

เขาสนใจไหม? เขาไม่เคยใส่ใจเกี่ยวกับอารมณ์ของเธอ

อารมณ์เศร้าท่วมในหัวใจของเซี่ยชีหรั่น เธอถอนหายใจ

และพูดกับตัวเองว่าไม่มีอะไรน่าเศร้าตั้งแต่วินาทีที่คุณเลือกที่จะเป็นผู้หญิงของเขา

ไม่ได้พร้อมที่จะรับสิ่งนี้เหรอ?

เธอหยิบเสื้อผ้าเธอกระซิบอีกครั้ง: "จิ่วจิ่วคุณจะรอฉันอยู่ข้างนอกประตูไหม? ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า"

เธอไม่ต้องการให้จิ่วจิ่วเห็นรอบจูบที่เป็นเครื่องหมายอยู่ทั่วเธอ นั่นไม่ใช่เครื่องหมายของความรัก

แต่เป็นเครื่องหมายแห่งความอัปยศอดสู

“ ตกลง! ฉันจะรอคุณอยู่นอกประตูคุณ…คุณไม่ต้องรู้สึกแย่ชีหรั่น”

หลังจากจิ่วจิ่ว ออกไปไม่นาน ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นก็ออกมา

ดูเหมือนว่าเธอจะสบายดีจริง ๆ แล้วเมื่อคุณมองอย่างใกล้ชิดคุณจะเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

และดวงตาคู่สวยของเธอ ในเวลานี้เธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าใครก็ตามที่เห็นก็จะรู้สึกเจ็บปวด

ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นนั้นเจ็บ และอ่อนแอ และดูเหมือนขาสั่นเมื่อเดิน

เมื่อเดินไปที่ร้านอาหารเธอไม่เงยหน้าขึ้นมอง

แต่ก็ยังรู้สึกว่าดวงตาของเย่เชินหลินมองเธอด้วยความเย็นชา

เธอเดินมาหาเขาพร้อมกับอารมณ์ที่เศร้าหมอง และนั่งลงอย่างช้าๆ

จิ่วจิ่วเดินเข้ามา และเพิ่มชามซุปให้เธอ แล้ววางไว้ตรงหน้าเธอ

แม่บ้านยืนอยู่ไม่ไกล และเขาจะเห็นว่าทั้งสองกำลังทะเลาะกันอยู่

และเขากังวลกับเจ้านายของเขามาก ผู้ชายจะปฏิบัติต่อผู้หญิงเช่นนี้ได้อย่างไร?

ถ้าเขาใส่ใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เขาควรจะอ่อนโยน การทำเช่นนั้นจะทำให้เธอกลัวเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

และจะห่างเหิน ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจสิ่งนี้?

เซี่ยชีหรั่นหยิบช้อนซุป และดื่มสองครั้ง เธอไม่อยากอาหารจริงๆ รู้สึกคลื่นไส้

และเธอไม่สามารถแม้แต่จะดื่ม

“ อย่าทำเหมือนกับว่ากำลังดื่มยาพิษ! คุณไม่มีความอยากอาหารเหล่านี้

คุณสามารถให้คนไปทำใหม่ได้ และคุณต้องกินมันจนกว่าฉันจะพอใจ” เสียงของเย่เชินหลิน ชัดเจน

และเย็นชา เขาไม่สนใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ทำไมถึงต้องแคร์ว่าเธอจะกินหรือไม่

คนสองคนนี้ช่างน่าอึดอัดใจจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป

พวกเขาจะสามารถรักและเปิดใจด้วยกันได้เมื่อไหร่?

คนนอกต่างกังวลที่ พวกเขาไม่เศร้ากันเหรอ?

“ อย่ารบกวนคนอื่นให้ทำใหม่ นี่ก็ดีแล้ว ฉันชอบมันมาก” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ

ก็พยายามระงับอารมณ์ที่เธอไม่ต้องการกิน และพยายามกินมากขึ้น

เย่เชินหลินคอยมองดูเธอดื่มน้ำซุปหนึ่งชาม กินข้าวชามเล็ก ๆ และกินขนมเล็กน้อย

เหมือนจะพอใจแล้ว

เขาก็กินอะไรนิดๆหน่อยๆ และเขาก็รับผ้าเช็ดปากที่ส่งมาจากสาวใช้คนใหม่ และเช็ดปากของเขา

จากนั้นก็หันกลับไปหาแม่บ้านและพูดว่า: "จำไว้ เวลาที่ฉันไม่อยู่ เซี่ยชีหรั่นต้องกินตามมาตรฐานวันนี้

หากวันไหนกินไม่มากพอ โทรหาฉันเพื่อรายงาน! "

หลังจากพูดจบเขาก็ยืนขึ้นโดยไม่ได้มองเซี่ยชีหรั่น และก้าวออกไป

เซี่ยชีหรั่นกำลังมองที่หลังของเขาที่โต๊ะอาหาร เธอพูดกับเขาในใจ: คุณคิดว่าผู้หญิง

เพียงเพราะเธออิ่มแล้วจะมีความสุขจริงๆเหรอ?

หากคุณต้องการจะเอาเขามาขู่ฉัน และมายุ่งกับร่างกายของฉันอีกครั้ง

ฉันหวังให้คุณไม่ต้องสนใจฉันเลย ไม่ต้องปฏิบัติต่อฉันอย่างดี และให้ฉันหมดความรู้สึกกับคุณเถอะ

"ไปเถอะ ชีหรั่น พวกเราไปเดินเล่นในสวน แล้วคุณจะได้นอนหลับสนิท

เมื่อคุณเดินกลับฉันสัญญาว่าคุณจะรู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อคุณตื่นขึ้นมาก็จะลืมเรื่องทุกอย่าง"

จิ่วจิ่วพูดกับเซี่ยชีหรั่น และมาช่วยพยุงเธอลุกขึ้น

“ ไม่ไหว ฉันนอนพักอยู่บนเตียงดีกว่า” เซี่ยชีหรั่นไม่มีกำลังที่จะออกไปเดินเล่น

และจิ่วจิ่วไม่ได้บังคับเธอ ดังนั้นเธอจึงช่วยพยุงเธอกลับไป

เมื่อเธอนอนลงบนเตียง เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเย่เชินหลิน และเดินไปทางของห้องโถง

และได้ยินเสียงอำลาของพนักงานรักษาความปลอดภัย และแม่บ้านที่ประตู:

"เย่เชินหลินเดินทางปลอดภัย!

เขาไปแล้ว!

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นสำหรับเขาที่จะจากไป

เย่เชินหลิน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ? ในอดีตเมื่อฉันได้ยินเสียงของคุณกลับมา หัวใจเต้นแรง

ตอนนี้เสียงจากไปของคุณทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย

คุณไม่คิดว่าระหว่างเริ่มจะห่างออกไปเรื่อยๆเหรอ?

เย่เชินหลินนั่งอยู่ในรถ ราวกับว่ายังคงได้กลิ่นกลิ่นจาง ๆ ของผู้หญิงหลงเหลืออยู่ในรถ

เขาลงโทษเธอ จนเธอแทบจะลุกขึ้นไม่ได้ ให้เธอจะเชื่อฟังเขาเพียงอย่างเดียว

เขาบอกให้เธอพูดอะไร เธอก็ต้องพูด แต่ในใจของเขาอารมณ์เสียจนถึงตอนนี้

เขาขมวดคิ้ว และคำดื้อรั้นของผู้หญิงก็ยังคงสะท้อนอยู่ในใจ: