สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 430

ตอนที่ 430 สาวใช้ตัวแสบ334

เย่เชินหลินไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น เขาถึงให้ดูแลเขาเป็นพิเศษ หรือว่าเป็นเพราะอะไรถึงไม่อยากทำร้ายเขา ยังไงก็ตาม เขาแค่อยากให้เขาล้มเลิกความคิด ไม่มีความคิดที่จะทำร้ายเขาแม้แต่น้อย

ระหว่างทางกลับ เย่เชินหลินโทรหาไห่ลี่หมิน บอกเขาว่า ไห่ฉิงฉิงกำลังมีความรักจริงๆ อีกฝ่ายคือโม่เสี่ยวจุน

ไห่ลี่หมินตกใจ เขาถึงพึ่งนึกได้ ว่าไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุน รู้จักกันนานแล้ว เขาคือคนที่ตามเธอ ว่าจะหาเซี่ยชีหรั่น

“ หมายความว่า เขาเข้าใกล้ฉิงฉิง เพราะเซี่ยชีหรั่น ? “ ไห่ลี่หมินกดเสียงไว้ ฟังออกว่าเขากำลังกดความโกรธเขา นั่นเป็นน้องสาวเขา ! โม่เสี่ยวจุนกล้าแตะต้องน้องสาวเขา !

“ เขาอยู่ไหน ? ฉันรีบหาคน … “ ไห่ลี่หมินไม่พูดต่อ เย่เชินหลินกลับรู้ อย่าเห็นว่าปกติไห่ลี่หมินจะอ่อนโยน ถ้าทำอะไรคนอื่นขึ้นมา แล้วโหดขึ้นมา ก็ไม่มีทางให้อภัยแน่นอน

โดยเฉพาะโม่เสี่ยวจุน เขาหาแผนหลอกความรู้สึก ของไห่ฉิงฉิง คนที่เป็นพี่เขาจะไม่หาเรื่องเขาสิแปลก

“ ไม่ต้องแล้ว ฉันสั่งให้คนขังเขาไว้แล้ว เขาไม่เปลี่ยนใจ ฉันจะไม่ปล่อยเขาแน่นอน ฉิงฉิงไม่ใช่แค่น้องสาวแก เธอก็คือน้องสาวฉันเหมือนกัน “

“ รบกวนแกแล้ว ฉิงฉิงใสซื่อมากเกินไปจริงๆ เพื่อเธอ อย่ามืออ่อน “ ไห่ลี่หมินรู้ว่าเย่เชินหลิน ไม่นับว่าเป็นคนที่มืออ่อน ยังคงทนไม่ไหวที่จะบอก

แน่นอน แม้เย่เชินหลินจะปล่อยโม่เสี่ยวจุน ไห่ลี่หมินก็ไม่มีทางปล่อยเขา เพราะฉะนั้นเย่เชินหลินขังเขา ถ้าพูดในอีกมุมมอง ก็นับว่าเป็นการปกป้องเขา

……

หลังจาก เซี่ยชีหรั่นกลับบ้าน ก็รอเย่เชินหลินกลับมาตลอด จิ่วจิ่วเห็นสีหน้ากังวลของเธอ ถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

“ ฉันไม่รู้ ฉันมักรู้สึกว่า วันนี้ที่เขาออกไป จะเกี่ยวกับฉัน แต่เขาไม่พูด “ เซี่ยชีหรั่นพูดสารพัด

“ ไม่เป็นไรหรอก ชีหรั่น อย่าเป็นห่วงเลย ไม่มีอะไรแน่นอน “ จิ่วจิ่วได้แค่ปลอบใจแบบนี้ เย่เชินหลินจะไปทำธุระอะไร ใครจะคาดเดาได้ ?

ดีที่ เย่เชินหลินกลับมาไม่ดึกมาก เซี่ยชีหรั่นได้กลิ่นจากบนตัวของเขา

“ หลิน ท่านไปไหนมา ? ฉันเป็นห่วง กลัวว่าจะมีเรื่องอะไร “ เซี่ยชีหรั่นขึ้นหน้าไป ถามเขา

“ ไม่มีเรื่องอะไร รีบนอนเถอะ “ เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ จุมพิตไปที่หน้าผากเธอ

เขาไม่กลัวเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาแค่รู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ เรื่องที่โม่เสี่ยวจุนไม่เจียมตัวเอง

คืนนี้ เซี่ยชีหรั่นนอนอยู่ข้างเย่เชินหลิน มักรู้สึกว่าเขามีเรื่องให้คิด แต่เขาไม่พูด เธอก็ไม่ถาม จึงพิงเขาอย่างสงบ

วันที่สองเซี่ยชีหรั่นไปทำงานปกติ มีเวลาว่างมาหน่อย เธอก็โทรหาโม่เสี่ยวหนง ถามอาการเธอในโรงพยาบาล

ไม่มีเวลาคุยมาก โม่เสี่ยวหนงก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่โม่เสี่ยวจุนไม่อยู่

พอถึงกลางคืน เธอทำงานที่ยุ่งเสร็จเรียบร้อย กลับถึงบ้าน เย่เชินหลินไม่อยู่ จิ่วจิ่วถามเธอเบาเสียง : “ ทำไมฉันไม่เห็นเชอเฮ่ามาหลายวันแล้ว แปลกจริง ! “

“เขา……” เซี่ยชีหรั่นเกือบพูดว่าเขาดูแลโม่เสี่ยวหนงอยู่ที่โรงพยาบาล จึงไม่เห็นเขา เซี่ยชีหรั่นเก็บคำพูดคืน

“ เขาคงน่าจะยุ่ง “ เซี่ยชีหรั่นพูด

“ เห้อ เธอว่าจะเป็นไปได้ไหมเนี่ย ที่เขาจะถูกลักพาตัว เฟ่ยจื่อเถิงก็บอกว่าเขาไม่ได้กลับไปอยู่ที่เขาพัก“

เซี่ยชีหรั่นจำคืนแรกได้ โม่เสี่ยวจุนกำลังอยู่เป็นเพื่อนโม่เสี่ยวหนงที่โรงพยาบาล ไม่ได้กลับไปทั้งคืน เพราะฉะนั้นเธอจึงเข้าใจว่าโม่เสี่ยวจุนจะยังอยู่ในโรงพยาบาล

“ บ้า เธอคิดมากไปแล้ว จะไปมีการลักพาตัวได้ยังไงเนี่ย “

แม้ปากเซี่ยชีหรั่นจะพูดแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมในใจ ถึงไม่สบาย รอจิ่วจิ่วกลับห้อง เธอก็โทรหาโม่เสี่ยวหนง ถามเธอ :“ เสี่ยวหนง สองวันนี้เสี่ยวจุนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ทะเลาะกับเธอใช่ไหม? “

“ ทะเลาะ ? ฉันก็ต้องเห็นเขาก่อนสิ เมื่อวานหลังจากที่พี่กับพี่เขย มาเยี่ยมฉัน ฉันก็บ่นกับเขาสองสามคำ หลังจากนั้น ก็ไม่เห็นอีกเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา “

“จริงหรอ ？” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว

“ ฉันโกหกพี่ทำไม ? ฉันพึ่งรู้ ฉันโม่เสี่ยวหนงจะเป็นคนที่ไม่มีใครแคร์ พี่ไม่มา พี่เสี่ยวจุนก็ไม่มา ฉันเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันก็ได้อยู่แต่ในห้องคนเดียว พี่รู้ไหม ว่าใจฉันเสียใจมากแค่ไหน ? “ โม่เสี่ยวหนงพูด เสียงมีความสั่น ในใจเซี่ยชีหรั่นก็เป็นห่วงขึ้นมา รีบปลอบใจเธอ : “ ขอโทษนะ เสี่ยวหนง พี่ไม่ดีเอง พี่ไปเยี่ยมเธอไม่ได้ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไป ได้ไหม ? เธอต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าร้องไห้ อย่าโกรธ นี่เป็นเรื่องทั้งชีวิต เก็บความไม่สบายไว้มันไม่ดี “

โม่เสี่ยวหนงถอนหายใจยาวๆ แล้วพูด: “ พี่ ฉันก็คิดถึงพี่แล้วจริงๆ อาหารที่นักโภชนากรคนนั้นทำยังสู้ที่พี่ทำไม่ได้เลย ฉันอยากทานข้าวต้มที่พี่ทำให้ “

“ ได้ พี่จะหาวิธีนะ “ เซี่ยชีหรั่นปลอบใจต่อเนื่อง ถึงพึ่งได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวหนงที่ดีใจขึ้นมา : “ พี่อย่าโกหกฉันนะ พรุ่งนี้พี่ไม่มา ฉันก็ไม่ทานข้าว ! “

“ อืม “ เย่เชินหลินตอบ

“ ฉิงฉิงได้หาเขาไหม ? “

“ วันนี้โทรหาเขาแล้ว ฉันไม่รับ ฉิงฉิงส่งข้อความมา นัดให้เขากลางคืนกินชาบูด้วยกัน “ เย่เชินหลินตอบความจริง

“ ไห่ฉิงฉิงนี้ ! ทำไมถึงแยกแยะอะไรไม่ออกแบบนี้ ไม่มีความจงรักภักดี ฉันว่าฉันสั่งสอนเธอไปเสียเปล่า ! “ ไห่ลี่หมินพูดสารพัด

กับน้องสาวคนนี้ เขารักมากจริงๆ จะยอมด่าเธอแบบนี้ได้ยังไง

เย่เชินหลินก็เข้าใจเขา ถ้าเป็นคนอื่นที่เป็นพี่ชายเธอ ไม่มีใครสามารถนิ่งได้หรอก เข้าใกล้เธอโดยมีแผนชัดเจนแบบนั้น เธอยังนัดคนอื่นทานข้าว อย่างไม่รู้ตัว จะไม่โกรธได้ยังไง ?

“ เอามือถือมาให้ฉันหน่อย “ ไห่ลี่หมินพูด

เย่เชินหลินควักมือถือออกจากกระเป๋า โยนให้เขา บางเรื่องเย่เชินหลินก็ไม่เหมาะที่จะออกหน้า ให้พี่ชายของฉิงฉิงออกหน้าเอง จะดีกว่า

ไห่ลี่หมินใช้มือถือของโม่เสี่ยวจุน แต่งข้อความขึ้นมา ข้อความคือ : ไห่ฉิงฉิง ก่อนหน้านี้ที่ฉันเข้าใกล้เธอ ก็เพื่อเงินก้อนหนึ่ง ตอนนี้ฉันได้เงินพวกนั้นครบแล้ว ขอโทษ ที่ฉันใช้เธอ ลาก่อน ! คราวหลังขอให้เธอไม่ต้องมาหาฉัน ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ

หลังจากแต่งเสร็จ เขาทบทวนดูหลายรอบ แล้วกดปุ่มส่งออกไป

เขารู้นิสัยไห่ฉิงฉิง เธอต้องเสียใจมากแน่นอน เจ็บปวดแบบยาว ก็ยังดีกว่าเจ็บเป็นระยะไป ตอนนี้ทำให้เธอเสียใจ คือวิธีที่ให้เธอลืมรักที่ดีที่สุด

ไห่ลี่หมินจำได้ ตอนนั้นเธอตัดสินใจเอง ว่าจะลืมเย่เชินหลิน เธอก็เสียใจเป็นเวลานานมาก เวลาผ่านไป เธอก็เดินออกมาได้

ข้อความของเขาพึ่งส่งออกไป สายของไห่ฉิงฉิงก็โทรตามมา ไห่ลี่หมินกดปุ่มรับ อย่างไม่มีสีหน้าใดใด

ได้ยินแค่ไห่ฉิงฉิงที่พูดในปลายสาย : “ ทำไม ? เชอเฮ่า ทำไมคุณพูดออกมาสิ ? ฉันไม่รู้หรอ ว่าที่คุณเข้าใกล้ฉัน ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ? ตัวฉันยังไม่พูดออกมาเอง ทำไมคุณต้องพูด ? ทำไมคุณทำแบบนี้กับฉัน ? คุณเคยบอก ว่าชีวิตนี้ฉันคือผู้หญิงของคุณ คุณเคยพูด ! หรือว่าคำพูดแบบนี้ อยากพูดก็พูด อยากเก็บก็เก็บงั้นหรอ ? คุณพูดสิ ! คุณพูดกับปากเองสิ ว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับฉัน ! “

ไห่ลี่หมินเงียบตลอด เขาให้โอกาสไห่ฉิงฉิงปลดปล่อย ให้เธอพูดกับปากตัวเอง

“ ทําไมไม่พูดอะไร ? คุณไม่พูดอะไร แปลว่าคุณรู้สึกกับฉัน ! เชอเฮ่า ฉันจะบอกให้ ฉันไห่ฉิงฉิงไม่ใช่คนที่ใครบอกจะเอา ก็เอาได้ จะทิ้งก็ทิ้งได้ ! ฉันจะหาคุณ ฉันจะตามติดคุณไปทั้งชีวิต ! “ พูดจบ ไห่ฉิงฉิงวางสายทิ้ง