สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 445

ตอนที่445 สาวใช้ตัวแสบ349

“แน่นอน ผมยังไม่ได้กินข้าว พอดีเลยจะได้คุยกับนายเรื่องแผนงานอีเว้นท์วันคริสต์มาสครั้งนี้ เอางี้ คนสวยคนนี้ เธอชื่ออะไรเหรอ? ช่วยไปสั่งข้าวให้ฉันหน่อยได้มั้ย?” เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าเรียบๆ พร้อมพูดอย่างมีมารยาท

เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก ในขณะที่เย่เชินหลินกับเซียวแย่มองเธออยู่นั้น เธอทำได้แค่หน้าแดงแล้วตอบอย่างตะกุกตะกัก: “ค่ะ ได้ค่ะ คุณเย่!”

ขอบคุณฟ้าดิน ในที่สุดเขาก็ไม่ได้ซัดหน้าเซียวแย่ แล้วก็ไม่ได้พูดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา เธอขอบคุณเขาจริงๆ

เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็ออกไป แต่เซียวแย่ก็ดันเรียกเธอไว้ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา: “ชีหรั่น เธอจะไม่ถามว่าประธานเย่ชอบกินอะไร ก็จะไปส่งให้เขาแล้วงั้นเหรอ?”

“ฉัน......” เซี่ยชีหรั่นโดนเซียวแย่ว่า ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดี ทำได้แค่หันกลับไปอย่างอึดอัด แล้วถามขึ้นเสียงเบา: “คุณเย่คุณชอบทานอะไรเหรอคะ?”

เย่เชินหลินมองเธออย่างอ่อนโยน อยากจะพูดสักคำว่า ฉันชอบกินอะไรเธอไม่รู้เหรอ? ฉันชอบกินหม้อไฟหมาล่าไงยัยตัวเล็ก โดนเธอทำให้กินข้าวไม่ลงมาตั้งหลายวัน แถมเธอยัง ฉวยโอกาสตอนที่ฉันโกรธ กลางวันก็ยังไม่ลืมจะมากินข้าวกับหัวหน้าหนุ่มหล่ออีก

“ได้หมด” เขาพูดออกมาแค่สองคำ เซี่ยชีหรั่นก็เดินออกไปอีกครั้ง เดินไปคิดไป คนนี้ตีสองหน้าจริงๆ เมื่อกี้เธอเห็นๆ อยู่ว่าเขาอยู่ที่อีกมุมนึง นั่งกินข้าวกับหลินหลิงอยู่ ทำไมมาฝั่งนี้ก็บอกว่ายังไม่ได้กินล่ะ แบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาจงใจเหรอ?

เขาไปกินข้าวกับสาวสวยได้ ทำไมเธอกับหัวหน้าแผนกแค่บังเอิญเจอ เขาถึงต้องวิ่งมาวางก้าม ให้เธอตกใจเล่นด้วยล่ะ?

แต่ว่าเขาอยากจะทำให้เธอ เธอก็ไม่มีทางเลือก ใครใช้ให้บริษัทนี้ทั้งบริษัทเป็นของเขาล่ะ เขาอยากจะทำอะไร ใครจะไปยุ่งได้?

เธอเดินไปที่หน้าร้านอาหารอย่างหงุดหงิด คิดถึงท้องไส้ของเขายังไม่ค่อยดี เธอจึงตั้งใจสั่งโจ๊ก กับผักที่เลือกให้ย่อยง่ายๆ หน่อย แล้วก็ยังมีผักดองอีกสองอย่าง

รอเธอซื้ออาหารกลับมาเสร็จ ก็ได้ยินบทสนทนาของเย่เชินหลินกับเซียวแย่ เธอเกือบจะแทรกไม่ได้

พอเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว เย่เชินหลินก็พูดกับเซียวแย่ว่า: “เธอคือคนในแผนกพวกนายเหรอ?”

“ครับ ประธานเย่ เป็นสาวสวยที่เพิ่งมาใหม่ของแผนกเรา ชื่อว่าเซี่ยชีหรั่น เป็นไงครับ? ไม่ใช่แค่สวย แถมยังมีความสามารถด้วย มีบุคลิกดี บอกกับคุณเลยแล้วกันว่า เพอร์เฟค!”

เพอร์เฟค! ดูเหมือนนายจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ! ในใจของเย่เชินหลินคิดพร้อมกัดฟันแน่น แต่ว่าภายนอกนั้นดูไม่ออกเลย เขายิ้มอ่อนๆ แล้วถามอีกว่า: “ผู้หญิงดีขนาดนี้ ได้ยินมาว่านายเป็นนักรักนี่ ไม่คิดจะตามจีบเธอเหรอ?”

“ฮี่ๆ คุณว่าไงล่ะ? เมื่อกี้ผมไม่ได้กำลังทำอยู่เหรอ? แต่โดนคุณขัดไว้ก่อน!”

นายนี่ตรงไปตรงมาจริงๆ อารมณ์ของคนแซ่เย่บางคนก็บูดขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยน

ตอนที่เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงข้างหน้าพวกเขา แล้วได้ยินประโยคนี้ของเซียวแย่พอดี เธอรีบกลืนน้ำลาย แล้วเดินเข้าไปพูดกับเย่เชินหลินอย่างเคารพ: “คุณเย่คะ อาหารได้แล้วค่ะ พวกคุณสองคนค่อยๆ ทานนะคะ ฉันกินเสร็จแล้วก็ขอตัวก่อนนะคะ!”

ยังไงเย่เชินหลินก็ไม่ได้บอกเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสอง เธอไม่อยู่ฟังพวกเขาคุยกันจะดีกว่า ถ้าเธออยู่ฟังเธออาจจะอยากตายเพราะบทสนทนาของพวกเขาก็เป็นได้

“เซี่ยชีหรั่น?” เย่เชินหลินถามขึ้นอย่างสงสัย ใจของเซี่ยชีหรั่นโดนเขาเรียกแบบนี้ ก็รู้สึกได้เลยว่าพายุกำลังจะมา

เขาอยากจะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเราแล้วเหรอ?

เธอมองเย่เชินหลินอย่างอ้อนวอน แล้วร้องอยู่ในใจ: นายอย่าพูดออกมานะ ขอร้องแหละ พวกเราตกลงกันแล้ว ว่านายจะไม่เข้ามายุ่งกับอิสระในการทำงานของฉัน และก็ไม่ให้ใครรู้ถึงเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเรา

“เธอไม่ได้ชื่อนี้หรอกเหรอ? หัวหน้าเซียวของพวกเธอบอกฉันว่าเธอชื่อเซี่ยชีหรั่น” เย่เชินหลินพูดนิ่งๆ แต่ในใจก็คิดว่า ให้ตายเถอะยัยผู้หญิงคนนี้ ตกใจเลยล่ะสิ สมน้ำหน้า ใครใช้ให้เธอมาคุยกับเขาที่นี่ แถมไม่กลัวคนอื่นจะนินทาพวกเธอ?

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ ราวกับว่าตายแล้วเกิดใหม่ ฉีกหน้ายิ้ม แล้วพูดอวย: “คุณเย่ ฉันชื่อนี้ค่ะ ความจำคุณดีจริงๆ”

“หัวหน้าเซียวของพวกเธอเพิ่งบอกฉันเมื่อกี้ ฉันยังไม่ได้แก่ขนาดที่ว่าแม้แต่ชื่อยังจำไม่ได้ ดังนั้นไม่ได้ถือว่าความจำดี” คำเยินยอของเธอถูกตีกลับ ความเกลียดชังในใจของเซี่ยชีหรั่นนี้

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา: “คุณเย่ คุณนี่ตลกจังเลยนะคะ ฉันนำอาหารมาให้คุณแล้ว งั้นเชิญคุณค่อยๆ ทาน ฉันขอ......”

“หัวหน้าเซียว!” จู่ๆ เย่เชินหลินพูดแทรกเธอ มองไปที่เซียวแย่แล้วพูดขึ้น

“ประธานเย่ มีอะไรเหรอครับ?”

“ผมจำได้ว่าครั้งก่อนตอนที่ประชุมใหญ่ของบริษัท นายน่าจะอยู่ วัตถุประสงค์ของบริษัทเราคือการส่งเสริมการประหยัด ต่อต้านการสิ้นเปลืองใช่มั้ย พนักงานแผนกคุณ กินข้าวไปไม่กี่คำ ก็จะทิ้งไม่กินแล้ว มันใช่การสิ้นเปลืองอาหารมั้ยนะ?”