สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 477

ตอนที่ 477 สาวใช้ตัวแสบ381

“คุณ​เย่ คุณ​ไล่ฉันออกเถอะ” หลิวเสี่ยวเจียวพูดอย่างมุ่งมั่นอีกครั้ง เย่เชินหลินก็ยิ่งแน่นอนกับการคาดเดาของเขา

ไห่ลี่หมินเตรียมคนที่เข้ามาแทนจงหยุนซาง แต่ก่อนเขานึกว่าคือเซี่ยชีหรั่น ต่อมาถึงรู้ว่าไม่ใช่เซี่ยชีหรั่น ถึงแม้เซี่ยชีหรั่นก็คือคนที่ประธานจงให้ไห่ลี่หมินบอกเธอว่ามาสมัครงานสาวใช้ที่นี่ แต่จริงๆแล้วเพื่อที่จะกระจายความสนใจของเขา

คนกลุ่มนั้น ภายหลังเขามาคิดๆแล้ว นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้ว ที่อาจจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือหลิวเสี่ยวเจียว

ดูแล้วเธอเป็นคนขี้ขลาดมาก จนกระทั่งไม่พูดไม่จาสักคำ น้อยคนที่จะจำได้ ความจริงเธอเป็นคนที่มีกลอุบายมากสุดในกลุ่มสาวใช้ที่เข้ามากลุ่มนั้น ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาบ้านพักตากอากาศ​ ก็ตามเซี่ยชีหรั่นไปทำกับข้าวเลยอัตโนมัติ​ เรื่องนี้ก็ดูออกได้อย่างชัดเจน

ภายนอกดูเหมือนเธอเป็นเพียงคนขี้ขลาด หรือว่าเพราะขยันเลยไปทำกับข้าว จริงๆแล้วเพื่อที่เธออยากจะอยู่ต่อ เลยตั้งใจทำขนาดนั้น

เย่เชินหลินก็จำได้ตอนที่เขากับเซี่ยชีหรั่นเกิดเหตุ​การณ์​ขัดแย้งกัน หลิวเสี่ยวเจียวไปเตือนเขา บอกว่าเซี่ยชีหรั่นชอบเขา ทำแบบนี้ก็เพียงแค่ความรู้สึกแบบเพื่อน ไม่ให้คนอื่นค้นพบถึงแรงดลใจของเธอง่ายๆ

แต่คนของไห่ลี่หมินตั้งแต่พักอยู่บ้านพักตากอากาศ​ไม่เคยมีเจตนาร้ายกับเขาเลย เขาขี้เกียจจะเดาแล้ว

คนที่ระมัดระวังขนาดนี้ อีกทั้งไม่ได้ดื่มเหล้ามากมาย ทำไมถึงทำกระถางต้นไม้หล่นได้ล่ะ?

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตั้งใจจะเตือนเย่เชินหลิน เธอก็คงเป็นคนแจ้งข่าวของไห่ลี่หมิน เธอไม่ให้เปิดโปงได้ง่ายๆหรอก

ดูจากเช่นนี้แล้ว ประธาน​จงทางนั้นมีอะไรเคลื่อนไหว ไห่ลี่หมินไม่อยากเอาความลำบากมาให้พวกเขา ดังนั้นจึงเตรียมที่จะเปิดโปงสถานะของหลิวเสี่ยวเจียวอย่างสุดความสามารถ​ เพื่อให้เขาลาออก

ไห่ลี่หมินเป็นเพื่อนแท้จริงๆ เย่เชินหลินคิดอย่างลับๆ

แต่เขามีแนวคิดของเขา ประธาน​จงกับคนรักของเขาถ้าหากคิดจะทำอะไร จะไล่หลิวเสี่ยวเจียวออก พวกเขาก็ต้องวางแผนหาคนอื่นมาแทนอีก

สรุปก็ให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ได้ผลประโยชน์ทั้งนั้น

“ไม่เป็นไร​ คุณก็พูดเองแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ กลับไปพักผ่อนเถอะ” เย่เชินหลินพูดอย่างนิ่งๆ แล้วโอบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นกลับเข้าไปห้องรับแขก เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขอบคุณเขามาก แล้วก็ไม่ได้คิดไปทางอื่นเลย

ทุกคนก็พูดคุยกันได้สักพัก สุดท้ายจ้าวเหวินอิงยังไม่ค่อยอยากจะลุกขึ้นเท่าไร แต่ก็บอกเวลาไม่ได้เช้าแล้ว ไม่ควรเสียเวลาวัยหนุ่มสาวทำงานกัน

ก่อนที่จะกลับ เธอดึงมึงของเซี่ยชีหรั่นไว้ มองไปที่เย่เชินหลินแล้วพูดว่า “ฉันกับชีหรั่นพลาดกันมา23ปี แทบจะอยู่พูดคุยด้วยกันทั้งวันทั้งคืน เชินหลิน ความหมายของฉันคือ อยากให้ชีหรั่นอยู่ที่นั่นกับฉันสักระยะ เธอว่าไงล่ะ ?”

คำพูดของจ้าวเหวินอิงนั้นสมเหตุสมผล เย่เชินหลินก็พอจะเข้าใจ ที่เธอพูดทั้งหมดนั้นคือเธออยากพูดคุยกับเซี่ยชีหรั่นอย่างใกล้ชิดไม่มีผิด เธอพูดขนาดนี้เกรงว่าจะมีอีกเหตุผลหนึ่ง คือเธอไม่อยากให้เซี่ยชี่หรั่นอยู่ในบ้านพักตากอากาศกับคนที่ยังไม่มีสถานะอะไร

“คุณน้า เจตนาของคุณนั้นผมเข้าใจ ผมสนับสนุน แล้วแต่เธอถ้าเธออยากไป ผมจะไม่รั้งเธอเอาไว้” เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา

เซี่ยชีหรั่นอยากใกล้ชิดกับแม่กว่านี้หน่อย แน่นอนเธอต้องการ แต่เธอก็ไม่อยากแยกกับเย่เชินหลิน

ถึงเธอกับเย่เชินหลินมีสัญญาต่อกัน ตอนนี้เขาก็ดีกับเธอไม่มีผิด เธอก็ไม่สามารถลืมสถานะตัวเองได้ เธอยิ่งไม่สามารถถีบหัวส่งเขา ทำเหมือนเรื่องที่เมื่อก่อนเคยขอให้เขาช่วยเหลือไม่เคยเกิดขึ้น

เธอก็ไม่อยากปฏิเสธความเมตตาของแม่เธอ เธอก็เข้าใจความหมายของแม่ เธอเองเคยท้องก่อนแต่ง เรื่องนี้สำหรับเธอแล้วแน่นอนว่าแค้นใจตัวเองไปตลอดชีวิต แน่นอนว่าเธอไม่อยากให้ลูกสาวเดินตามรอยผิด เธอจึงอยากพาลูกไป และไม่แต่งงาน ไม่ให้พวกเขาก้าวก่ายเกินไป โดยเฉพาะไม่อยากให้เธอกับเย่เชินหลินมีลูกกันโดยเหตุสุดวิสัย　　

“ชีหรั่น คืนนี้ก็ไปกับแม่นะ หรือจะพรุ่งนี้มั้ย?” จ้าวเหวินอิงรู้ว่านิสัยของเซี่ยชีหรั่นเหมือนกับเธอ ชอบคิดแทนคนอื่นไปทั่ว เธอคิดความรู้สึกของแม่ได้ ก็คิดความรู้สึกของเย่เชินหลินได้เหมือนกัน ยังใส่ใจเสนาธิการหลี่อีกด้วย

เธอถือโอกาสช่วยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ที่เธอสามารถเลือกได้ก็คือคืนนี้หรือพรุ่งนี้

“แม่คะ คืนนี้ไม่ไปนะ ยังมีเรื่องอีกเยอะที่ต้องคุยกับเย่เชินหลินอีก” ทุกคนต่างก็จ้องมองที่เซี่ยชีหรั่น หน้าของเธอก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย

เธอมองแววตาเย่เชินหลินออก ถึงแม้เขาจะคล้อยตามเธอ แต่ตอนนี้แววตาเขาดูเงียบเหงามาก

เธอเดินเข้ามาบ้านพักตากอากาศ นอกจากครั้งก่อนที่กลับไปบ้านแม่เลี้ยงรอบหนึ่ง 2คนยังไม่ได้แยกจากกัน ก็คือช่วงนั้นที่เขาไปประเทศอเมริกา เขาก็จากไปแล้ว แต่เธอยังคงพักอยู่ในบ้านพักตากอากาศ เขาอยากเจอเธอ เมื่อไรก็เจอได้

เย่เชินหลินไม่พูดไม่จา เธอก็รับรู้ความรู้สึกของเขาที่ยังอาลัยอาวรณ์เธออยู่ตอนนี้ ทุกวันเลิกงาน เขามักจะรอเธอกลับบ้านพักตากอากาศพร้อมกัน ใช้คำพูดของเขาก็คือกลับบ้าน

ทุกๆคืน ตอนที่เธอยุ่งงานอยู่ในห้องอย่างโดดเดี่ยว เธอรับรู้ได้ถึงการรอคอยของเขา

เธอค่อยๆค้นพบว่าบางทีผู้ชายก็ต้องการอยู่เป็นเพื่อน

เธอบอกว่าจะไปก็คือไป บ้านพักตากอากาศที่ใหญ่โตคงเหลือแค่เขาคนเดียว แน่นอนยังมีสาวใช้ดูแลบ้านรอพวกคนงานอยู่ เพียงแค่พวกเขาไม่มีวิธีทำให้เขาไม่รู้สึกเหงาได้

สีหน้าของเย่เชินหลินไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ในใจก็ยังดีใจที่ผู้หญิงของเขาพูดอย่างนั้น

เสนาธิการหลี่เดินไปที่ข้างๆจ้าวเหวินอิงโอบที่ไหล่ของเธอไว้แล้วพูดว่า “พวกเรากลับกันเถอะ เรื่องนี้ไม่รีบ พรุ่งนี้ค่อยคุย”