สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

อยากจะหนีจากความเป็นจริงแต่ก็หนีไม่พ้น เธอจะต้องเผชิญหน้าไปกับมันเท่านั้น เธอหลับตาลงครู่นึง ในทันใดนั้นเธอก็พูดออกไปราวกับปล่อยวาง “คุณเย่ ฉันรักงานนี้มาก แต่ฉันก็มีลิมิตของฉัน ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันคงต้องออกจากที่นี่”

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเพียงแค่ยิ้มเยาะออกมา แล้วปล่อยคางของเธอเป็นอิสระ พูดเสียงเย็นออกมา “คิดจริงหรอ? อยากขึ้นเตียงฉัน? เกรงว่าเธอคงไม่มีคุณสมบัติอะไรคู่ควรเลย”

เซี่ยชีหรั่นแทบจะไม่มีหวัง ถ้าเขายืนหยัดที่จะทำต่อ เธอก็ไม่มีทางสละร่างกายของเธอ แต่เธอทำได้เพียงออกจากที่นี่

ประโยคที่ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ยังทำให้เธอรู้ซึ้งเลยจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องได้อยู่ที่นี่ต่อไป

เพียงหวังว่าคนที่เธออยากเจอจะมาเร็วขึ้นอีกสักนิด เธอก็ไม่ต้องอยู่รับใช้ข้างๆคุณเย่อย่างต้องระแวดระวังอีกแล้ว

เซี่ยชีหรั่นเดินตามเขาไป เดินตามไปตามทางเดินจนถึงหน้าประตูของห้องสุดท้าย เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอเธอเปิดประตูให้เขา

เธอก้มหน้าลงบิดลูกบิดประตู พูดเบาๆออกมา “คุณเย่ เชิญค่ะ!”

เขาเดินห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เซี่ยชีหรั่นพกความกังวลมากมายแล้วเดินตามเข้าไป

ห้องนอนของเขาตกแต่งหรูหราคนละสไตล์กับด้านนอกที่เป็นสไตล์ยุโรปโดยใช้สีทองเป็นหลัก แสงไฟในห้องที่ขมุกขมัว ผนังสีม่วงเข้ม มองดูหม่นหมอง

พื้นที่ในห้องใหญ่โต เตียงก็ใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะกว้างประมาณสองเมตร สีเครื่องนอนก็มีสีดำเป็นหลัก

แสงสว่างเดียวในห้องก็คือมาจากโคมระย้าคริสทัลเหนือเตียง เพียงแต่ฐานโคมไฟระย้าก็เป็นสีดำ

มองห้องนอนที่ดูมืดมน เซี่ยชีหรั่นราวกับเจอสาเหตุการทำเรื่องที่ยากจะเข้าใจของคนตระกูลเย่

“ปิดประตู!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปปิดประตู

เย่เชินหลินเอามือไปปลดเข็มขัดหนังบนเอวออก คล้ายกับตอนที่อยู่ในห้องน้ำครั้งที่แล้ว ถอดกางเกงออกอย่างธรรมชาติ เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำ

เซี่ยชีหรั่นไม่กล้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้เปิดโชว์อะไรมากกว่าเดิม ถอดเสร็จแล้ว ก็เดินไปยังประตูที่อยู่มุมห้อง

เธอคิดว่าเขาจะต้องไปอาบน้ำแน่ และคิดว่าเธอก็ต้องเข้าไปรับใช้เขาในนั้นด้วย แล้วเดินตามก้าวของเขาเงียบๆ เขากลับสาดคำพูดเย็นๆออกมา “ไม่ต้องตามเข้ามา”

คำขอที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ของเธอ หยุดฝีเท้าโดยทันที

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าการอยู่ทำงานกลางค่ำกลางคืนที่ห้องของคนอื่นมันคุ้มยังไง หรือจะเป็นเหมือนนางกำนัลในวังหลวงที่ต้องคอยเฝ้ายามน่ะหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาถูกภาพถ่ายกลุ่มสองภาพบนโต๊ะข้างเตียงของเขาดึงดูดเข้าไป

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพหมู่ภาพนั้นที่ถ่ายจากที่พระราชวังต้องห้าม เป็นภาพที่ดูเก่าหลายปี ขอบรูปมีสีเหลืองเล็กน้อย เด็กผู้ชายในรูปคงจะเป็นคนตระกูลเย่ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา และมีผู้หญิงคนนึงกำลังโอบเขาอย่างรักใคร่ นั่นคงจะเป็นแม่ของเขา

อีกภาพที่อยู่ใกล้กัน กับคนกลุ่มเดิม เบื้องหลังเป็นจัตุรัสเมืองเก่าของกรุงปราก เป็นที่ที่เซี่ยชีหรั่นอยากไปมาโดยตลอด

ในรูปนี้เขากำลังเม้มริมฝีปากแน่น บนใบหน้าไม่มีร่องรอยการยิ้มอยู่เลย แม่ของเขายังคงมองเขาด้วยสายตารักใคร่

เซี่ยชีหรั่นมองรูปอย่างเหม่อลอย ในใจคิดว่า ทำไมถึงมีแค่รูปเขากับแม่ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อไม่ดีหรอ?”

ถ้าอย่างนั้น เธอ....