สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 509

ตอนที่ 509 สาวใช้ตัวแสบ 413

เย่เชินหลินจะใจแข็งขนาดไหน ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

คำพูดของส้งหลิงหลิงจะจริงจะเท็จ เขามองออกได้จากสีหน้าและสายตาของเธอ

ครั้งนี้น้ำตาของเธอ มีความรู้สึกผิดปนมาด้วย เขารู้ว่าที่จริงแล้วเธอจงใจทำให้ตัวเองไม่สบายเพื่อจะยื้อเวลา เพราะว่าเธอท้องอยู่ เขาคงจะไม่ใจร้ายไล่เธอไปหรอก

“ไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉัน ไม่รู้สึกผิดต่อสามัญสำนึกเธอ ไม่รู้สึกผิดต่อลูกเธอก็พอ พอแล้ว รู้อยู่ว่าตัวเองกำลังท้อง ยังจะร้องไม่หยุด เธอต้องรับผิดชอบลูกของเธอ เลิกร้องได้แล้ว！”สีหน้าของเย่เชินหลินไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

ส้งหลิงหลิงหยุดไม่ได้ ปฏิกิริยาที่อ่อนโยนของเขาทำให้เธอยิ่งรู้สึกผิด ยากที่จะหยุด

เธอน้อยใจ เธอรู้สึกว่าเพื่อตัวเองที่รักเขา เธอถึงต้องเดินทางที่ทรมานที่สุดบนโลกนี้

“เชินหลิน เย่เชินหลิน ฉันรักนาย！ฉันไม่สนว่านายอยากหรือไม่อยากฟัง แต่ฉันรักนาย ฉันรักนาย รักนาย...... .....ฉันรักนาย รักลูกของเรา ข้อเสนอของนาย ฉันไม่เต็มใจ แต่เพราะฉันอยากจะเก็บลูกไว้ ฉันจึงจำเป็นต้องยอมรับ พรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ฉันดีขึ้น ฉันจะไปจากที่นี่ เชินหลิน ลูกในท้องมีแค่ครั้งเดียว เขาเป็นลูกของนาย ลูกแท้ๆ ของนาย นายจะไม่ลูบเขาหน่อยเหรอ ไม่สัมผัสการมีอยู่ของเขาสักหน่อยเหรอ? ” ส้งหลิงหลิงร้องไห้ เด็กที่อยู่ในท้องเมื่อเธอมีความรู้สึก เขาก็จะรับรู้ทั้งหมด จึงดิ้นไม่หยุด

สายตาของเย่เชินหลินจึงมองไปที่ท้องที่ยื่นออกมาของเธออย่างอัตโนมัติ เขาเห็นสิ่งเล็กๆ นั้นกำลังดิ้นอยู่ข้างใน เขารู้สึกว่ามีชีวิตนี้มันมหัศจรรย์จริงๆ แล้วเดินไปทางส้งหลิงหลิงอย่างไม่รู้ตัว

สายตาเขาจ้องไปที่ท้องของส้งหลิงหลิง เธอสวมชุดคลุมที่บางมาก เพราะงั้นจึงทำให้เห็นท้องของเธอขยับได้อย่างชัดเจน

เขาหยุดลงที่หน้าเธอ ใจของส้งหลิงหลิงก็เริ่มตื่นเต้น เธอรอคอยที่จะได้เจอเขา จากนั้นจึงพูดราวกับขอร้อง： “นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย ลูบเขาหน่อยนะ”

เย่เชินหลินยื่นมือออกไป ค่อยๆ ยื่นไปทางท้องของส้งหลิงหลิงที่ยื่นออกมา

ส้งหลิงหลิงตื่นเต้นเหมือนใจจะเด้งออกมาจากปาก เชินหลิน นายลูบเขาเถอะ ขอแค่ตอนนี้นายใจอ่อน กลัวว่านายสัมผัสเขาสักครั้ง นายคงจะไม่อยากแยกจากความรู้สึกที่น่ามหัศจรรย์นี้ได้เลย

ก็เหมือนกับเธอ แต่ก่อนเธอยังไงก็ได้กับเด็กคนนี้ หรือแม้แต่จะต้องทำแท้ง เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ตั้งแต่ลูกดิ้นได้ เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่าเด็กต้องการเธอ นั้นเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติ ถึงแม้ลูกจะพูดไม่ได้ แต่มันทำให้แม่ใจอ่อนได้มากกว่าพูด

เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเย่เชินหลิน ขอแค่เขาสัมผัสสักครั้ง เขาอาจจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว

เธอป่วย เขาคงไม่ให้เธอไปในทันที ถ้าเขาลูบสักครั้ง อาจจะมีครั้งที่สอง เธอยื้อเวลาไปสักพัก เขาอาจจะปล่อยเธอไปไม่ลง เขาคงวางใจเด็กคนนี้ไม่ลง

เย่เชินหลิน รีบมาลูบเขาสิ เขารู้สึกได้ว่าคนเป็นพ่อนั้นอยู่ข้างๆ เขาแล้ว

ในใจส้งหลิงหลิงเอ่ยคำพูดพวกนี้วนไปวนมาอย่างรีบร้อน อีกนิดเดียวมือของเย่เชินหลินก็จะวางลงบนท้องของเธอ

สุดท้าย เขาหายใจเข้าลึก หยุดการกระทำ มือสั่นอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเก็บกลับไป

ความหวังของส้งหลิงหลิง ว่างเปล่าในทันที เหมือนเธอไม่เชื่อ เธอเกลี้ยกล่อมหัวใจของผู้เป็นพ่อแล้วแท้ๆ ทำไมเขาถึงหยุดมือล่ะ?

เธอมองไปที่เขา น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง

“เชินหลิน เขาคิดถึงพ่อ นาย......”

“ไม่ต้องพูดแล้ว หลังจากเขาคลอด ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี ตอนนี้ฉันไม่ลูบ ฉันกับเขาถูกกั้นด้วยผิวท้องของเธอ ชีวิตนี้ของฉันไม่อยากเข้าใกล้แม้แต่นิดเดียว” เย่เชินหลินปฏิกิริยาเย็นชา พูดจบ ก็ไม่ได้มองส้งหลิงหลิง แล้วหันหลังเดินออกไป

“อยู่เป็นเพื่อนฉัน！ฉันกับลูกต้องการนาย คิดถึงนาย！ ”จู่ๆ ส้งหลิงหลิงก็ยื่นมือออกไป จับข้อมือของเย่เชินหลิน

เธอรู้แล้ว เขาจะไม่เสียลูกคนนี้ไป เพราะงั้นถึงเธอจะทำอะไรที่มันเกิดไป เขาก็รู้ว่าเธอท้องอยู่ เขาจะไม่ต่อว่าเธอ

“ปล่อยมือ！ ”เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชา เขาจับข้อมือของส้งหลิงหลิง ขณะที่จะดึงมือเธอออก ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดอย่างแรง น้ำเสียงเข้มตะคอกผ่านมาเข้าหูของเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิง

“เย่เชินหลิน！” เย่เชินหลินหยุดการกระทำในมือ หันกลับไปมอง เห็นแค่เย่เห้าหรันกับฝู้เฟิ่งหยียืนอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วย

เย่เห้าหรันมองมาที่เขาอย่างโมโห สีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเขาเห็นเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงต่างคนต่างจับข้อมือกัน สีหน้าเขาก็ยิ่งขรึมเข้าไปอีก

เย่เชินหลินปล่อยมือ แล้วยืนห่างออกไป มองพ่อกับแม่อย่างมึนงงแล้วเดินเข้าไปใกล้