สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 542

ตอนที่ 542 สาวใช้ตัวแสบ 446

“ชีหรั่น ทำอย่างไรดี ออกไปไม่ได้จริงๆหรือนี่” จิ่วจิ่วรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอยังคิดไม่ออกว่าเขาต้องการให้เซี่ยชีหรั่นออกไปจริงๆ หรือเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบของเธอ อยากให้เซี่ยชีหรั่นออกไป ต้องการให้เย่เชินหลินเสียใจ ให้เขามาขอร้องอ้อนวอนเธอ จากนั้นก็เริ่มคิดที่จะเอาเด็กออก พวกเขาก็มีความสุขด้วยกันอีกครั้ง

“แม้ว่าไม่ได้ออกไป เธอก็อย่าไปแสดงสีหน้าให้ดูดีมาก มันเกินไปจริงๆ เขาไม่ทำแท้งลูก เธอต้องยึดมั่นไม่ต้องอภัยให้เขา ยึดมั่นไม่ต้องใจอ่อน” จิ่วจิ่วให้คำปรึกษา เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น

เธอคิดว่าเธอไม่มีเสน่ห์อันยิ่งใหญ่ ที่จะสามารถทำให้เย่เชินหลินทำเพื่อเธอโดยเอาเด็กนั้นออก

หากว่าเขาจะทำให้เด็กนั้นหายไป เขาควรทำก่อนที่เธอจะทราบเรื่อง ไม่ได้ทำ ก็หมายความว่าเขาไม่ต้องการทำ

เธอเห็นกับตาตัวเองว่าเขากำลังแลกเปลี่ยนความรู้สึกกับลูก หากไม่ใช่มีความรักต่อลูก เขาหรือจะไปแตะเนื้อต้องตัวส้งหลิงหลิงล่ะ?

นอกจากนี้ แม้ว่าเขาจะคุยกับเธอ “เซี่ยชีหรั่น เพื่อเธอแล้ว ผมจะให้ส้งหลิงหลิงทำแท้งลูกในท้อง”

เธอก็ไม่สามารถพยักหน้าตอบตกลง สำหรับเธอแล้ว เด็กโตขนาดนี้แล้วไหนหรือไม่ใช่ชีวิตคนทั้งคน เด็กในท้องเริ่มดิ้นแล้ว เด็กสามารถสื่อสารกับพ่อได้แล้ว ความโหดร้ายนี้เธอทำไม่ลง หากต้องให้เธอตัดสินใจ เธอก็คงทนไม่ได้ที่จะต้องคร่าชีวิตเล็กน้อยไป

“ไม่ให้อภัย วางใจเถอะ จะต้องไม่ให้อภัย เธอรีบกลับไปนอนเถอะ ฉันก็ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้ค่อยคิดหาวิธีออกไป”

“ต้องพาฉันไปด้วยนะ”

เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพยักหน้า พูดว่า ได้ จะต้องพาเธอไปพร้อมกัน

......

ส้งหลิงหลิงได้ยินด้านนอกประตูมีคนสวมเสื้อดำทักทายเจ้านาย จากนั้นประตูถูกเปิดออกจากทางด้านนอก เย่เชินหลินเดินเข้าประตูด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ด้านหลังตามมาด้วยหลินต้าฮุย

“เชินหลิน คุณมาได้อย่างไร?” สีหน้าของเธอต้อนรับด้วยความประหลาดใจ เพราะว่าเขาเคยเตือน เธอจึงไม่กล้าที่จะวิ่งเร็ว การก้าวเท้ายังถือว่าค่อนข้างก้าวยาว

เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเย่เชินหลินมาสอบถามความผิด นี่เธอตั้งใจที่จะแกล้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยมีความสุข เซี่ยชีหรั่นเธอไม่ยอมให้อภัยคุณหรือ? หรือไม่ให้ฉันไปคุยกับเธอดู ฉันจะบอกกับเธอว่า ลูกของฉันไม่ส่งผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของเธอ......”

“ค้น” เย่เชินหลินออกคำสั่ง หลินต้าฮุยตอบไปว่าครับ โบกมือออกคำสั่งคนชุดดำหลายคนต่างกระจายไปเริ่มค้นหาจากทุกมุมในห้อง ค้นหาสิ่งของทุกอย่างของส้งหลิงหลิง

ส้งหลิงหลิงตกอกตกใจไปชั่วขณะ การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ก็ไม่รู้สึกถึงความรุนแรงนั้นแล้ว

สายตาที่เยือกเย็นของเย่เชินหลินไม่เคยออกห่างจากใบหน้าที่เขาขยะแขยงมากที่สุดของส้งหลิงหลิง สีหน้าของเธอเองก็ดูไม่ดีเอามากๆ

“เชินหลิน คุณกำลังค้นอะไรคะ? คุณสงสัยอะไรฉันหรือ?” ส้งหลิงหลิงถามด้วยเสียงต่ำ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“สักครู่คุณก็จะรู้เอง” เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น

ผลการค้นหา อะไรก็ไม่มี

“เธอติดต่อคนข้างนอกได้อย่างไร โทรศัพท์คุณอยู่ที่ไหน?” เย่เชินหลินถาม คนที่ส่งข้อมูลออกไปต้องเป็นส้งหลิงหลิงโดยที่ไม่ต้องสงสัย

เขาแค่ต้องการหลักฐานที่ชัดเจน ถึงจะสามารถจัดการกับเธอ

“เชินหลิน ฉันมีโทรศัพท์ที่ไหนกัน ตอนที่คุณควบคุมฉันไว้ก็ใช้คนมาเอาเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดของฉันไปหมดแล้วนี่” น้ำตาของส้งหลิงหลิงได้ไหลท่วมเต็มใบหน้าไปหมด เย่เชินหลินไม่ใจอ่อนแม้เธอจะร้อยไห้

“คุณยังออกไปครั้งหนึ่ง คนตระกูลจงใช่ไหมที่ให้โทรศัพท์คุณ?”

“เชินหลิน คุณจะพูดอะไรกันแน่? คุณคิดว่าเซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องนี้เพราะว่าฉันให้เธอรู้ใช่ไหม? ตอนที่ฉันกลับมา พวกเขาก็ตรวจค้นร่างกายฉันเหมือนเดิมไม่ใช่หรือ?”

ส้งหลิงหลิงนึกถึงตอนที่ถูกตรวจค้นร่างกาย ยังรู้สึกดีใจมาก

เธอเอาโทรศัพท์พกพาใช้เทปกาวติดแปะไว้กับใต้ท้อง พวกเขาจะตรวจค้นอย่างไร ก็ไม่กล้าที่จะค้นหาถึงร่างกาย ดังนั้นโทรศัพท์จึงถูกนำเข้าไปอย่างปลอดภัย

“ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเธอใช้วิธีอะไรที่ทำให้พวกเขาค้นหาไม่เจอ”

เสียงพูดของเย่เชินหลินยังไม่จบ คนใส่เสื้อดำที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรายงาน “เจ้านายครับ แม่บ้านได้พามาแล้วครับ”

“ให้เธอเข้ามา”

ในไม่ช้าแม่บ้านที่ถูกจ้างมาเพื่อดูแลส้งหลิงหลิงโดยเฉพาะก็เข้าประตูมา เพื่อความระมัดระวัง ครั้งนี้ได้เปลี่ยนสถานที่ และเปลี่ยนแม่บ้านคนใหม่

ท่าทีของแม่บ้านตื่นเต้นเล็กน้อย หลังจากเข้าประตูมาก็ลืมหน้าที่ของตัวเองไปหมดจ้องมองแต่เย่เชินหลิน

“วันนี้เธอได้สนทนากับคุณส้งหรือยัง?” หลินต้าฮุยถามเธอ