สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 570

ตอนที่ 570 สาวใช้ตัวแสบ 474

หลังจากพูดคุยกับยายของเธอสักพัก เซี่ยชีหรั่นพบว่าเสื้อผ้าที่ยายของเธอสวมใส่นั้นเก่ามาก ไม่เพียงแต่เก่าเท่านั้น แต่ยังมีกระดุมหลุดด้วย เธอคิดว่าท่านคงคุ้นชินกับความประหยัด เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหดหู่ใจ ทันใดนั้นเธอบอกว่าท่านว่าเธออยากจะกินและต้องการไปซื้อแตงโม

“ไปเถอะจ้ะ ชีหรั่น” คุณยายพูดอย่างรักใคร่

เซี่ยชีหรั่นกำชับอีกครั้ง และไปที่เค้าเตอร์พยาบาลเพื่อบอกพยาบาลว่าเธอจะกลับมาหลังจากออกไปพักหนึ่งก่อนออกจากโรงพยาบาล

เมืองเฟินส่วยนั้นเทียบกับตงเจียงและเมืองหลินเจียงไม่ได้เลย พอเริ่มค่ำแล้วผู้คนก็เริ่มไม่มาก หลังจากเซี่ยชีหรั่นออกไปจากประตูโรงพยาบาล เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงชายที่รักของเธออีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับดูรูปเมื่อก่อนของเขาในขณะเดิน

รูปภาพที่จิ่วจิ่วถ่ายให้พวกเขาช่างโรแมนติก…… ในขณะเธอกำลังดูอย่างใจจดใจจ่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ถูกคนกระชากเอาไปอย่างแรง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเพียงชายหนุ่มผอมบางคนหนึ่งที่วิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิตเธอจึงรีบวิ่งตามไป

นั่นคือโทรศัพท์ที่เย่เชินหลินมอบให้กับเธอ ไม่สามารถทำหาย ...

เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินได้สองก้าว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีลมพัดรอบตัวเธอ ชายร่างสูงวิ่งผ่านเธอและวิ่งตรงไปที่ชายร่างผอมคนหนึ่งที่คว้าโทรศัพท์ของเธอ

เย่เชินหลิน?

เซี่ยชีหรั่นมองอย่างตั้งใจดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่คาดคิด และเธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงงงัน เมื่อมองดูเขาวิ่งไปข้างหน้า

เย่เชินหลินเป็นเขาจริง ๆ ! เขาวิ่งเร็วมากไม่ช้าก็ตามทันกับชายหนุ่ม และทำให้เขาต้องยอมจำนนได้อย่างรวดเร็วและนำโทรศัพท์กลับมา

เซี่ยชีหรั่นโล่งใจขึ้นและรีบวิ่งไปหาพวกเขา พร้อมตะโกนเรียก “โอ้ นั่นคุณจริง ๆ เหรอ?”

เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเคร่งขรึมและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เดินถนนทำไมไม่มองทาง เล่นโทรศัพท์เนี่ยนะ? คุยกับใครกัน ลืมผมแล้วเหรอ?”

เธอไม่ได้คุยกับใคร เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจ เย็นย่ำขนาดนี้แล้ว พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ยังไม่ได้ทานข้าว อีกทั้งรอบ ๆ บริเวณนี้ไม่มีสถานที่ดี ๆ สำหรับทานข้าวด้วย อย่างไรก็ตามเย่เชินหลินก็เฝ้าคอยดูอยู่ จึงเรียกทุกคนให้ไปหาร้านดี ๆ เพื่อไปทานข้าว

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาลก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ เขากลัวที่จะถูกเธอจะเห็นเขา จึงเดินตามเธออยู่ห่างๆ

สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ มีใครบางคนเห็นว่าโทรศัพท์มือถือของเธอนั้นดี จึงมีความคิดที่จะขโมยโทรศัพท์์ของเธอ และดำเนินการในทันที

เขาถามคำถามขึ้นมากมาย แต่สิ่งเดียวที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินมีเพียงคำสองคำคือ: เป็นห่วง

เขาเป็นห่วงเธอ ดังนั้นเธอจึงมีความสุขที่จะพูดเช่นนั้น เธอมาที่นี่โดยไม่คาดคิด และก็ไม่คิดเลยว่าชายผู้นี้จะตามมาด้วย โชคดีที่เขาอยู่ข้างๆ ไม่เช่นนั้นโทรศัพท์มือถือที่เธอรักคงจะถูกขโมยไปแล้ว

เธอก้าวไปข้างหน้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นก็ยืนเขย่งเท้าและจูบเขาที่แก้มและพูดเบา ๆ : “ฉันไม่ได้ติดต่อใครเลย แค่คิดถึงคุณก็เลยดูรูปของพวกเรา”

อ่อนโยนราวกับสายน้ำอะไรเช่นนี้ คิ้วของเย่เชินหลินขยับเล็กน้อย แต่การแสดงออกของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เขาไม่กล้ามองเธอ ไม่เช่นนั้นเขาก็จะอยากกอดเธออย่างแน่นหนาและไม่ยอมปล่อย

“ตกใจรึเปล่า?” เขาถามเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกะทันหัน ในฐานะผู้หญิง คุณจะไม่ตกใจได้อย่างไรกัน

เซี่ยชีหรั่นตระหนักได้ว่าขาของเธอสั่นเล็กน้อยและร่างกายของเธอก็อดไม่ไหวที่จะสั่น

“ฉันตกใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว” เธอก้มหน้าลงต่ำ

เย่เชินหลินหายใจลึกและยังคงโอบแขนไว้รอบไหล่ของเธอ โอบเธอไว้ในอ้อมแขน มืออีกข้างของเขายังคงบิดแขนของไอ้หัวขโมยหนุ่มนั้นไว้

“พูด ทำไมไม่เรียนให้ดี?” เขาถามด้วยเสียงเย็น เนื่องด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยอำนาจและความน่าเกรงขามของเขา ทำให้ชายหนุ่มชะงักในทันใด

เขาพูดตอบอย่างติดขัดว่า: “พ….พี่ชาย ขอโทษครับ ผมขอโทษคุณผู้หญิงคนนี้ด้วย ผ….ผมมีเหตุผลคือแฟนสาวของผมอยากได้โทรศัพท์ดี ๆ ผมเองก็ไม่มีเงินที่จะซื้อ ดังนั้น ... นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำสิ่งที่ไม่ดี ผมเพิ่งทำครั้งแรกจริง ๆ ได้โปรดคุณผู้หญิง ได้โปรดพี่ใหญ่ปล่อยผมไปเถอะ! ผมรู้ว่ามันผิด ต่อไปผมไม่กล้าที่จะคิดไม่ดีอีกแล้ว!”

เซี่ยชีหรั่นมองชายหนุ่มอย่างตื่นตกใจและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ เธอก็รู้ด้วยว่าบางครั้งเธอก็ใจดีเกินไปซึ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี ความเมตตานั้นดี แต่ความเมตตาแบบไม่มีขอบเขตไม่อย่างนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อผู้อื่น