สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 59

บทที่ 59 ไม่อยากจะเดา

คำถามที่เธอถามมานั้น​ ได้ยินไปยังเจิ้งเห่าและเซี่ยชีหรั่น​ที่นั่งอยู่ด้วยกัน จนทำให้​พวกเขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทัน​ที​

 โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือเซี่ยชีหรั่น​ หัวใจก็เต้นตึ้กตั้กๆขึ้นมาทันที

  เธอคิดว่าถ้าเธอจะไม่ไปเจอเขา​ แล้วถึงเย่เชินหลินจะโกรธแต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป บางทีพรุ่งนี้เขาคงจะจำไม่ด้วยซ้ำ​ ว่าได้ให้เธอไปหาเขาที่ห้องคืนนี้

  คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาหาเธอด้วยตัวเอง

  คราวนี้​ กลัวว่าสถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายขึ้นไปอีก.....

  แม้ว่าเขาจะโกรธเธอก็ไม่เป็นไร​ แต่ขอให้เขานั้นอย่าโกรธเจิ้งเห่าเพียงเพราะการมาเจอกันโดยบังเอิญนี้เลย

 ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเธอนั้นไม่ดีเอง​ มัวคิดแต่จะหลบหนีเย่เชินหลิน เธอไม่คิดสักนิดเลยว่ามันจะมีผลทำให้เขาต้องลำบาก

  แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมาโทษตัวเอง​ เธอควรคิดหาวิธีที่จะชดเชยให้เร็วที่สุด

  ในขณะที่เย่เชินหลินยังไม่เห็นว่าเธออยู่กับใครนั้น​เซี่ยชีหรั่นรีบกระซิบกับเจิ้งเห่าและพูดว่า​ "คุณรีบไปเหอะค่ะ​ ไปทางนั้นค่ะ"

  "ไม่ได้!"

  เจิ้งเห่าเปล่งเสียงตอบปฏิเสธ​มาแทน​ เขาสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น​ และเขาก็ไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องเผชิญหน้าตามลำพัง​ ถึงเวลาก็ยิ่งพูดไม่ชัดเจนแล้ว

 เดิมทีพ่อบ้านได้แอบรู้สึกดีใจอยู่ที่เซี่ยชีหรั่นนัดเดทกับผู้ชาย​ และแน่นอนว่าวันนี้เธอจะถูกเย่เชินหลินลงโทษอย่างรุนแรง และอาจจะหนักถึงกับถูกไล่ออกเลยก็ได้

 แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่แอบพบกับเธออย่างลับๆนั้นจะเป็นหลานชายของเขา ตอนนี้เหมือนกับเขายกก้อนหินมาทุ่มใส่เท้าตัวเองชัดๆ

เย่เชินหลินยังคงเดินไปที่ข้างสระน้ำ แต่พ่อบ้านพยายามจะเข้าไปขวางไว้​ แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปแล้ว

  "พ่อบ้านสั่งให้คนเปิดไฟที่นี่"

  “ ครับ​คุณเย่!” พ่อบ้านสั่งผ่านหูฟังบลูทูธ​ และบอกให้คนเปิดไฟทั้งหมดที่อยู่สองข้างทางเดิน

  แสงที่สว่างขึ้นอย่างกระทันหัน​นี้ ทำให้เซี่ยชีหรั่นปิดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว

 เย่เชินหลินเม้มปาก​แน่น​ และสายตาเยือกเย็นของเขาจ้องมองไปที่เธอและเจิ้งเห่า

  ใบหน้าของส้งหลิงหลิงเปล่งประกายด้วยความดีใจและในไม่ช้าก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่ดูน่าสงสาร

 ยังไม่ทันรอให้เย่เชินหลินเอ่ยปากพูด​ เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินไปข้างเซี่ยชีหรั่นและพูดว่า "น้องชีหรั่น​ ในที่สุดก็เจอเธอแล้ว​ เธอทำให้พวกเราตกใจมากรู้มั้ย" หลังจากพูดประโยค​นี้จบเธอหันกลับมาหาเย่เชินหลิน  แล้วพูดว่า​ "ฉันก็ว่าทำไมทุกครั้งที่ฉันบอกกับเธอว่าจะแนะนำแฟนให้เธอสักคนนั้น​ เธอไม่สนใจแม้แต่น้อยน้องชีหรั่นรู้สึกว่าจะมีใครซักคนอยู่ในใจของเธอแล้วนี่เองผู้ชายคนนี้สูงและกำยำและก็เป็นคนดูดีใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่ฐานะ​ดูจะไม่ค่อยคู่ควรกับน้องชีหรั่นของฉันสักเท่าไหร่​ เชินหลิน​ คุณดูสิว่าจะสามารถ​ช่วยเขาได้มั้ย "

 ส้งหลิงหลิงรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมาเหล่านี้นั้น​มันดูอยากที่จะพูดออกมา แต่เธอแค่อยากจะพูด หากไม่พูดไรเลยทำให้​ความเศร้าโศกในใจของเธอ​ก็ไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้เช่นกัน

 เย่เชินหลินนั้นไม่ตอบคำถาม​ของ​ส้งหลิงหลิงเลย แต่ถามพ่อบ้านเสียงเรียบว่า​ "พ่อบ้าน​ ชายคนนี้คือใคร"

พ่อบ้านไม่ทราบจำนวนครั้งที่เขาจ้องมองหลานชายของเขา​ และดุด่าว่านับพันครั้ง​อยู่​ในใจ​ ทำไมเขาจึงไร้ประโยชน์เช่นนี้​ ทำไมต้องไปทำลับๆล่อๆกับเซี่ยชีหรั่นด้วย

เขากระแอมในลำคอของเขา​ และกำลังจะพูด​ เซี่ยชีหรั่นก้าวไปข้างหน้าเดินไปข้างหน้าของเย่เชินหลินและพูดอธิบาย​ว่า "คุณเย่ค่ะ​ คืนนี้จู่ๆฉันนอนไม่ค่อยหลับ​ฉันก็เลยออกมาเดินเล่นและบังเอิญ​พบกับคนงานที่มาให้อาหารปลาที่นี่เข้าพอดีค่ะ "

  "ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วค่ะ​ หลังจากนี้ฉันจะไม่ออกมาเดินเล่นในตอนกลางคืนอีกค่ะ​ หากคุณต้องการลงโทษฉันโปรดลงโทษฉันก็พอค่ะ"

 สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงดูสงบนิ่ง​ เขาถามขึ้นอีกครั้งว่า "พ่อบ้าน​ ชายคนนี้เป็นใคร"

  "คุณเย่ครับ​ เขาเป็น.. เขาเป็นหลานชายของกระผมเองชื่อเจิ้งเห่าครับ"

  “ มันเป็นความผิดของกระผมเองครับคุณเย่ ที่กระผมฉันบอกให้เขามาให้อาหารปลาที่นี่ทุกคืน​ กระผมไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะบังเอิญ​พบกับชีหรั่นที่นี่” พ่อบ้านรีบแก้ตัวให้กับหลานชายของเขา

  "ไล่ออกซะ!" เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น

 นับตั้งแต่​เขามาถึงที่นี่​ เซี่ยชีหรั่นก็คาดเดาได้ว่าเขาจะต้องทำแบบนี้​ เธอมองเย่เชินหลินอย่างอ้อนวอน​ ขอร้องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า "คุณเย่ค่ะ​ ทั้งหมดมันเป็นเรื่องบังเอิญเจิ้งเห่าและฉันเพียง​พูดกันแค่สองประโยคเองค่ะ​ ดังนั้นจงอย่าไล่เขาออกเพียงเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะค่ะ "

บรรดาสาวใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับสั่งให้ออกมาเพื่อตามหาคน เกือบทั้งหมดน่าจะเดินมาถึงที่นี่กันหมดในเวลานี้ ทำให้ยิ่งมีคนมารวมตัวกันมากขึ้น

เย่เชินหลินไม่สนใจว่าจะมีกี่คนที่เฝ้าดูอยู่ข้างหลัง เขายกคางเซี่ยชีหรั่นด้วยนิ้วเดียวจ้องตาเธอแล้วถามว่า "ไม่ไล่เขาออก หรือว่าต้องการให้ฉันไล่เธอออก "

  เสี่ยวจุนถ้าวันนี้คุณได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ คุณเองไม่ต้องการให้ฉันต้องทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อนเช่นกันใช่ไหม

  เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองเย่เชินหลินอย่างเต็มตาและพูดอย่างหนักแน่นว่า "ถ้าคุณยังต้องการที่จะไล่ใครออกซักคน โปรดไล่ฉันออกไปเถอะค่ะ เพราะเจิ้งเห่านั้นคือผู้บริสุทธิ์เขาไม่ได้ทำผิดอะไร"

  "ไม่!"

เจิ้งเห่าส่ายหัวแล้วก้าวไปข้างหน้าพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า "ชีหรั่นฉันไม่เป็นไรจริง ๆ เป็นผู้ชายต้องออกไปเผชิญโลกกว้าง และฉันเองก็ไม่ต้องการอยู่ที่บ้านตระกูลเย่นี้ไปตลอดชีวิต"

  พ่อบ้านรู้ดีว่า ตระกูลเย่มีกฎระเบียบว่า และห้ามไม่ให้มีญาติคนใดทำงานได้ในสถานที่เดียวกัน

  แต่เขาได้ขอร้องนายหญิงเย่ และแลกด้วยใบหน้ายิ้มๆนับพันครั้งหมื่นครั้ง กว่าจะทำให้เจิ้งเห่าจะเข้ามาได้

  เย่เชินหลินยังคงดูเซี่ยชีหรั่น พร้อมกับมีความเย็นชาเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา

  "ฉันควรจะต้องทำอย่างไรดี ฉันไม่ต้องการเติมเต็มความรู้สึกอันสูงส่งของเธอ ต้องให้เขาออกไป เธออยู่ต่อ!"

 ตั้งแต่เข้ามาเซี่ยชีหรั่นยืนยันว่าจะต้องอยู่ที่ต่อไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 แต่วันนี้เธอยืนยันที่จะออกไปเอง

  เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า "คุณเย่ค่ะ ฉันมีอิสระส่วนบุคคลและฉันก็มีสิทธิ์เลือกที่จะออกไป!"