สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 604

ตอนที่ 604 สาวใช้ตัวแสบ 508

ความมุ่งมั่นในดวงตาของเซี่ยชีหรั่นทำให้โม่เสี่ยวจุนอ่อนไหว ทำร้ายส้งหลิงหลิง ไม่มีใครเป็นผู้ชนะจริงๆ

ส้งหลิงหลิงโดนโม่เสี่ยวจุนบีบคอไว้ กลัวจนตัวสั่น เธอยังขอร้องไม่หยุด 　แค่ว่าโม่เสี่ยวจุนไม่ได้ยิน

“เธอออกจากเย่เชินหลินได้เหรอ？” โม่เสี่ยวจุนถามด้วยความขมวดคิ้ว

“แค่นายปล่อยเธอไป ฉันก็ไปกับพวกนาย เสี่ยวจุน ปล่อยเธอ ฉันจะพยายามลืมเย่เชินหลิน ฉันพยายามลืมเขา！ ขอร้องปล่อยเธอไปเถอะ！”เซี่ยชีหรั่นร้องไห้ โม่เสี่ยวจุนทนไม่ได้ที่สุดคือน้ำตาของเธอ เขาทำหน้าเยือกเย็น ปล่อยส่งหลินหลินไป

เขารู้ดีว่าคำสัญญาของส้งหลิงหลิงที่จะจากเย่เชินหลินไปตลอดชีวิตมันไม่จริง เขาจะไม่มีวันเชื่อ แต่คำพูดของเซี่ยชีหรั่นไม่โกหกเขา

หลังจากปล่อยส้งหลิงหลิง โม่เสี่ยวจุนไม่พูดอะไร จับมือของเซี่ยชีหรั่น ดึงเธอออกจากห้องแต่งตัว

แต่เดิมโม่เสี่ยวหนงอยากให้ส้งหลิงหลิงเสียลูกไป พอเป็นแบบนี้ต่อไปเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินอยู่อย่างสงบสุข ต่อไปเธอก็จะมีโอกาสมากมาย

จะไปคิดได้ว่าสิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปเช่นนี้ เธอเกลียดเซี่ยชีหรั่นที่ใจอ่อนเกินไปจริงๆและความสุขที่อยู่แค่ปลายนิ้วเธอกลับไม่เอา

โม่เสี่ยวจุนจะให้เขาทำก็ปล่อยให้เขา เสียสละเขาคนนึงแลกกับความสุขของคนที่เยอะขนาดนี้ ไม่ดีเหรอ？

“ปล่อยฉัน เสี่ยวจุน ฉันจะไปกับพวกนาย ”โม่เสี่ยวจุนกลับไม่ปล่อย เขาโกรธจริงๆ โกรธเซี่ยชีหรั่นที่ไม่รู้จักรักตัวเอง

บางทีในใจเขายังคงรักเธออยู่ ดังนั้นเขาถึงโกรธและอิจฉาขนาดนี้

ไห่ฉิงฉิงโล่งอกในใจ เธอเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด แต่ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุร้ายขึ้น เซี่ยชีหรั่นจากไป พี่ชายของเธอก็มีโอกาสใหม่ ไม่ว่ายังไง ผลลัพธ์นี้ดีกว่าห้องแต่งตัวที่เปื้อนเลือด

ไห่ฉิงฉิงตามพวกเขาทั้งสองคนขึ้นไป โม่เสี่ยวหนงก็ตามไป เซี่ยชีหรั่นไม่อยู่วิลล่า เธออยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไร

พ่อบ้านถึงพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองถึงสามคน เขาเจอพวกเขาหลายคนที่ประตู ห้องแต่งตัวเงียบและไม่มีเสียง ดังนั้นพ่อบ้านจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ขอโทษครับ ทุกคนขอเชิญหยุดก่อน ”พ่อบ้านพูด

ถ้าเกิดส้งหลิงหลิงโดนโม่เสี่ยวจุนฆ่าตายไปจริงๆ หรือว่าเด็กไม่มีแล้ว เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยต้องกักพวกเขาอยู่ก่อน ไม่งั้นเขาไม่รู้จะรายงานให้เย่เชินหลินยังไง

“　ฉันอยากเข้าไปดูก่อน พวกนายพูดคุยกับคุณไห่และคุณโม่ที่นี่ก่อน” พ่อบ้านสั่งร.ป.ภ

พูดคุยฟังแล้วดูเหมือนน่าฟัง แต่ความเป็นจริงแล้วบอกพวกเขาว่าจ้องมองเขาให้ดีดี ห้ามปล่อยพวกเขาไป

โม่เสี่ยวจุนรู้ว่าเขาต่อยคนพวกนี้ไม่ไหว เลยหยุดเดินรอพ่อบ้านเข้าไปส้งหลิงหลิง

พ่อบ้านเข้าไปห้องแต่งตัว เมื่อเห็นหลิวเสี่ยวเจียวและสาวใช้อีกสองคนกำลังปลอบเธออย่างเงียบ ๆ คำพูดก็เป็นคำเกรงใจทั้งนั้น

เธอนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าซีดขาว สายตาเหม่อลอยเล็กน้อย ดูแล้วน่าจะตกใจมากเกินไป

สิ่งที่ทำให้พ่อบ้านเสียดายคือ นอกจากความกลัวแล้วลูกของเธอไม่เป็นอะไร และเธอเองก็ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ

“คุณส้ง ขอโทษครับที่ทำให้คุณตกใจ ดูแล้วก็ไม่เป็นอะไรมาก คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมกลับมา ”พ่อบ้านพูดเสร็จ หันไปแล้วเดิน

“เดี๋ยวก่อน！”ส้งหลิงหลิงเรียกพ่อบ้านเบาๆ สั่งว่า：“ เซี่ยชีหรั่นจะไปกับโม่เสี่ยวจุน ถึงแม้วันนี้พวกเขาทำร้ายฉัน แต่ฉันถือว่าเขาทำเพราะเซี่ยชีหรั่น และเซี่ยชีหรั่นก็ช่วยฉันไว้ ช่างเหอะ นายไม่ต้องไปห้ามไว้ ปล่อยให้พวกเขาไป”

พ่อบ้านออกเสียงหึในใจ ใจคิดให้ไม่ให้พวกเขาไป ฉันจะฟังเธอเหรอ？

เซี่ยชีหรั่นจะไป เธอกลับมีความสุขมาก ต่อไปคิดว่าวิลล่าของตระกูลเย่จะเป็นของเธอคนเดียว มันไม่ง่ายไปหรอกนะ？

แต่เขาคิดแล้วคิด ก็ทายได้ว่าเย่เชินหลินจะตัดสินยังไง ครั้งที่แล้วเขาลองให้ไห่ลี่หมินพาเซี่ยชีหรั่นไป ครั้งนี้สองคนมา เขาฉลาดขนาดนั้น จะเป็นไปได้ไงที่ไม่รู้ว่าพวกเขามาเพื่อทำอะไร เขายังตั้งใจสั่งให้สองคนไปที่ห้องแต่งตัว ก็แค่อยากให้พวกเขาพาเซี่ยชีหรั่นไปไม่ใช่เหรอ？

เห้อ ！ความขัดแย้งในใจของเขาตัวเอง ดูเซี่ยชีหรั่นคอยโดนส้งหลิงหลิงทำร้ายรังแกที่นี่บ่อยครั้ง เขาก็เสียใจด้วย

พ่อบ้านเปลี่ยนใจและรู้สึกว่าตัวเองกังวลมากเกินไป เรื่องต่างๆเขาไม่สามารถตัดสินใจได้และเขาก็ยังต้องทำตามคำสั่ง

เดินออกจากห้องแต่งตัว ไม่กี่คนยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ พ่อบ้านโทรหาเย่เชินหลิน แล้วรายงานเรื่องเมื่อกี้ให้เขา

“　คุณเย่ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นจะไปกับคุณโม่และคุณไห่ คุณดูว่าปล่อยหรือไม่ปล่อยพวกเขา？”

“　ปล่อย！” เย่เชินหลินพูดคำเดียว จากนั้นกดวางโทรศัพท์ไปแล้วพูดกับนักข่าวที่สัมภาษณ์เขาด้วยความขออภัยว่า：“ขอโทษด้วยนะครับพอดีที่บ้านมีธุระนิดหน่อย ผมต้องกลับไปดู การสัมภาษณ์ยังไม่เสร็จสมบูรณ์และยกเลิกกลางคันก็ไม่ดี เอางี้ ทุกคนเชิญผมไปที่บ้าน” จึงเป็นการดีที่จะกลับกัน"

พูดเสร็จ เขาไม่รอให้นักข่าวสองคนมีปฏิกิริยาอะไร ก็ลุกขึ้น

นักข่าวอยากจะเจาะประเด็นข่าวเพิ่มเติม เลยไม่อยากพลาดโอกาสดีๆเช่นนี้ แน่นอนว่าพวกเขาเต็มใจที่จะไป