สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 619

ตอนที่ 619 สาวใช้ตัวแสบ 523

พวกเธอต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ อันที่จริงมันก็ไม่ยาก ยังไงพวกเขาก็ต้องกินข้าว อีกอย่างพวกหล่อนก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะทานข้าวกันที่ไหน

แค่เตรียมยาให้พร้อม ขู่เชฟให้ใส่ยาลงไป ยังไงก็ไร้กลิ่นไร้รสอยู่แล้ว ใครจะหาเจอ

เซียวเสี่ยวลี่พยักหน้าซ้ำๆและกล่าวชมส้งหลิงหลิง "พี่หลิงหลิงฉลาดมาก ฉันจะเริ่มเตรียมตัวเมื่อกลับไปคืนนี้"

"อืม เสี่ยวลี่ อย่าไปสนใจสิ่งที่ฉันพูดกับเธอในตอนแรกเลยนะ ฉันยังคงเชื่อใจเธออยู่ ถ้าฉันไม่เชื่อใจเธอ ฉันจะไม่บอกเรื่องลับแบบนี้กับเธอจริงไหม" ส้งหลิงหลิงกอดเซียวเสี่ยวลี่เบาๆ เซียวเสี่ยวลี่ยกมุมปากของเธออย่างเย็นชา

วันหนึ่ง ฉันจะไม่อยู่ในการควบคุมของคุณ ส้งหลิงหลิง คุณมันแย่เกินไป เธอแอบคิดในใจ

เมื่อเซียวเสี่ยวลี่และส้งหลิงหลิงคุยธุระกันในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย รถของเย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีก็มาถึงประตูบ้านแล้ว

พวกเขาไม่ได้พาเซี่ยชีหรั่นมาในครั้งนี้ ดังนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงไม่กล้าหยุดเขาและปล่อยพวกเขาไปทันที

"หลิน!" ฝู้เฟิ่งหยีเดินไปที่ทางเดิน แล้วร้องออกมาอย่างกังวล เย่เชินหลินปรับท่าทางของเขาและตอบว่า "แม่ ผมอยู่ในห้องครับ"

"คุณนายค่อยๆครับ ไม่ต้องกังวล คุณเย่ไม่เป็นไร" พ่อบ้านเอ่ยปลอบขณะที่เย่เฮ่าหรันจับมือของฝู้เฟิ่งหยี เขาเองเป็นกังวลมากจริงๆ

ยิ่งอายุมากพวกเขาก็ให้ความสำคัญกับลูกสาวมากขึ้น ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินว่าเย่เชินหลินประสบอุบัติเหตุพวกเขาก็รีบกลับมา

เหยนชิงเหยียนก็มาพร้อมกับพวกเขาด้วย ประคองฝู้เฟิ่งหยีจากอีกด้านหนึ่งและปลอบเธอให้ใจเย็น "แม่ ไม่ต้องรีบนะคะ จะต้องไม่มีอะไรร้ายแรง"

ฝู้เฟิ่งหยีได้ยินว่าลูกชายของเธอยังอยู่ในวิลล่าและรู้ว่าปัญหาไม่ใหญ่ แต่ไม่ว่าปัญหาจะเล็กน้อยแค่ไหน แม้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องเจ็บนิ้วก้อยแต่มันก็ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด สิ่งที่คนเป็นแม่ต้องกลัวที่สุดคือร่างกายของลูกได้รับความเสียหายไม่ใช่หรือ

พ่อบ้านวิ่งไปสองสามก้าวเพื่อเปิดประตูและมีคนจากตระกูลเย่เดินเข้าประตูสองสามคนไปพร้อมกัน พ่อบ้านพูดว่า "ประธานเย่ คุณนาย ค่อยๆครับ ถ้าต้องหารอะไรโปรดเรียกผมได้ตลอดเวลา ผมจะรออยู่ที่ทางเดินด้านนู้น"

หลังจากพูดจบเขาก็ปิดประตูอีกครั้ง

"หลิน ทำไมลูกประมาทอย่างนี้! อยากทำให้แม่ของลูกตกใจตายหรือไง!" ฝู้เฟิ่งหยีมองไปยังที่ที่เย่เชินหลินกำลังพันผ้าพันแผลใบหน้าของเธอเป็นทุกข์

เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่เย่เฮ่าหรัน เมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่เคร่งขรึมเป็นกังวลเขารู้สึกตื้นตันใจไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าพ่อของเขาจะห่วงใยเขามาหลายปีแล้ว เขาแค่ไม่แสดงความกังวลของเขาออกมาก็เท่านั้น

"แม่ มานี่หน่อยครับ!" เย่เชินหลินพูดเบาๆ ฝู้เฟิ่งหยีถึงกับผงะแล้วเดินไปข้างหน้า เย่เชินหลินจับมือแม่ของเขาและวางมันลงบน "บาดแผล" ของเขา