สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 627

ตอนที่ 627 สาวใช้ตัวแสบ 531

เอ๊ะ เซี่ยชีหรั่นเธอเป็นอะไรไป หรือว่าเธอกลายเป็นนางวันทองสองใจไปแล้ว? ทำไมพอมองไปที่ไห่ลี่หมินที่ไม่เคยรู้สึกอะไรมาก่อนถึงได้ใจสั่นแบบนี้นะ?

เธอยังคงมีสติ แต่เธอรู้สึกว่าเธอร้อนขึ้นเล็กน้อยและคอก็แห้ง

เธอเริ่มกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ "ร้อนจัง แปลกมากเลย ทำไมน้ำแข็งนี่ยิ่งกินก็ยิ่งร้อนนะ"

"อยากให้ผมบอกพวกเขาให้ลดอุณหภูมิแอร์ลงมั้ย?" ไห่ลี่หมินถามเบาๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเสียงของเขาน่าฟังขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีเหตุผล

เหมือนมีแรงดึงดูด เกือบจะเป็นแม่เหล็ก ไม่รู้ตัวถึงขึ้นว่าเธอเอาเสียงของไห่ลี่หมินรวมกับเสียงเย่เชินหลินแล้ว

เธอมองไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง แปลกใจที่ยิ่งพบว่าเขากับเย่เชินหลินดูคล้ายกันเล็กน้อย

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวทิ้งความคิดที่อธิบายไม่ได้

"คุณอยากไปเดินเล่นรับลมไหม" ไห่ลี่หมินแนะนำอีกครั้ง

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกปากแห้งมากขึ้น เธอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว รู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยเพราะกระหายน้ำอย่างกะทันหัน

"ฉันไม่อยากไป ฉันรู้สึกตัวเบาๆ ไม่อยากขยับตัว ฉันขอน้ำแข็งเพิ่มอีกหน่อยได้ไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเขินอาย

ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย ไห่ลี่หมินสงสัยว่าเป็นเพราะผลของแสงเทียนเลยทำให้เธอดูสวยขึ้น บอบบางและอ่อนโยนเหมือนดอกกุหลาบ

วันนี้เซี่ยชีหรั่นสวมกระโปรงสีสันสดใสที่ซื้อตอนที่เขาไปเป็นเพื่อนซื้อของกับเธอ มันไม่ได้เปิดเผยเนื้อตัว แต่ในเวลานี้เขารู้สึกเปิดเผยเล็กน้อย

ด้วยความสุภาพ เขาไม่ได้สนใจรูปร่างของเธอเลย เขามักจะรู้สึกว่าเธอเหมือนน้องหลินผอมมาก เขาไม่คิดว่าหุ่นของเธอจะดีขนาดนี้

เธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน ผู้หญิงของคนที่เขานับถือเป็นพี่น้อง นายมองเธอแบบนี้มันไม่ถูกต้องเลย

เจตจำนงของไห่ลี่หมินแข็งแกร่งกว่าเซี่ยชีหรั่นมาก เขากัดฟันเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้

เธอพูดอะไรนะ? เขาเพิ่งสังเกตปากแดงเล็กๆของเธอค่อยๆขยับปากพูด จากนั้นเขาก็จำได้ดีดูเหมือนเธอจะบอกว่าเธอจะขอน้ำแข็งเพิ่มอีกสักหน่อย

เขาพบว่าตัวเองร้อนนิดหน่อย จึงเรียกบริกรและสั่งว่า "ขอน้ำมะพร้าวเย็นสองที่"

"ได้ครับ จะรีบเอามาเดี๋ยวนี้!" บริกรกล่าวอย่างสุภาพและเดินจากไป

เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้ยินเขาสั่งให้บริกรนำน้ำมาเพิ่ม ท่าทางเช่นนั้นดูมีเสน่ห์มาก เธอกลัวว่าเธอจะเป็นกลายเป็นคนใจโลเล ดังนั้นเธอจึงรีบก้มหน้าลง แต่ก็อดไม่ได้ที่เงยหน้าขึ้นไปมองไห่ลี่หมินอีกครั้ง

สติเพียงเล็กน้อยที่ทำให้ไห่ลี่หมินรู้สึกขึ้นมาในทันที เขาส่งเสียงในลำคอ รู้ตัวว่าพวกเขาถูกเอาคืนแล้ว

ต่ำช้า! เขาก่นด่าในใจแล้วขมวดคิ้วแน่น

มันต้องเป็นจิ้งจอกเฒ่าจงหวีฉวน! มันต้องเป็นเขา!

“ผมเข้าใจแล้ว ที่รัก ผมจะพาคุณกลับห้องนะ คนดี!” เขาปลอบเซี่ยชีหรั่นเสียงต่ำ

เมื่อได้ยินคำปลอบโยนนี้ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกสบายใจขึ้น เป็นเย่เชินหลิน ว่าแล้วว่าต้องเป็นเย่เชินหลิน จะเป็นไห่ลี่หมินได้อย่างไร มีเพียงเย่เชินหลินเท่านั้นที่จะเรียกเธอว่าที่รักได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะพูดกับเธอแบบนี้

เธอหลับตาและโอบแขนรอบเอวของไห่ลี่หมินเบาๆ วางใจในตัวเขา

ไห่ลี่หมินจับเซี่ยชีหรั่นแล้วออกไป สำหรับไห่ลี่หมินในตอนนี้การโอบเซี่ยชีหรั่นไว้ยากอยู่นิดหน่อย เมื่อเดินไปที่ทางเข้าของร้านอาหาร มีคนชุดดำสองสามคนเดินมาข้างหน้าและถามว่า "คุณไห่ ต้องการความช่วยเหลือไหมครับ"

"ช่วยนำทางไปหน่อย พอดีเธอก็ดื่มเยอะไปนิด ฉันจะพาเธอกลับห้อง" ไห่ลี่หมินพูด จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรอีก แม้ว่าเขาจะหนักเอาการ แต่เขาก็ยังประคองเซี่ยชีหรั่นเดินต่อไป

มีคนเปิดประตูรถให้ ไห่ลี่หมินกอดเธอไว้แล้วเดินตามเข้าไปในรถ

ความมุ่งมั่นค่อยๆสลายไป เขากลัวว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะสับสนเหมือนเซี่ยชีหรั่นที่แยกไม่ออกว่าใครอยู่รอบกาย