SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 37

-หลายวันต่อมา-

ฉันกลับมาถึงกรุงเทพในคืนวันอาทิตย์ด้วยสภาพ...โทรม! โทรมและไม่ได้เจอทะเลเลยเพราะวันเสาร์ทั้งวันออสตินไม่ยอมให้ฉันออกจากห้องพอวันอาทิตย์ฉันก็เลยนอนหมดสภาพในโรงแรม ยังดีที่ลากสังขารมาสนามบินได้

“หน้ามุ่ยเชียว ไม่สนุกเหรอที่รัก” ออสตินเดินข้างฉันแล้วก็ถามหลังจากที่เราเอากระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

“สนุกกับผีน่ะสิ” ฉันตอบเขาไปแต่ไม่มองหน้า เกลียดมัน เกลียดไอ้หื่นนี่ แยกกันกลับตรงนี้เลยได้ไหม

“เดี๋ยวพาไปใหม่น่า” ออสตินเดินมาโอบไหล่ฉันไว้แล้วบอกออกมา เหอะ! ไปก็เหมือนเดิมเชื่อเถอะ

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

เสียงโทรศัพท์ของออสตินดังขึ้น เขาหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยแล้วยิ้มให้

“ที่รักไปรอบนรถก่อนนะ สตาร์ทรถรอเลย คุยธุระแป๊บนึงเดี๋ยวตามไป” เขาบอกให้ฉันขึ้นไปรอบนรถแล้วก็เลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ทิ้งให้ฉันมองตามด้วยความสงสัยว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นใคร

2 วันที่ไปเที่ยวจะมีคนโทรหาเขาบ่อยแถมยังคุยกันเป็นเวลานาน และทุกครั้งออสตินก็จะเลี่ยงออกไปคุยที่อื่นเพื่อไม่ให้ฉันได้ยินตลอด บางเวลาก็หันมามองที่ฉันเหมือนกลัวว่าฉันจะเดินเข้าไปใกล้แล้วได้ยินสิ่งที่เขากำลังคุย

อ้อ! มันมีครั้งหนึ่งที่มีคนส่งข้อความเข้ามาฉันเห็นเขานั่งตอบอยู่ราวๆ 10 นาที ฉันเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหวก็เลยแอบเข้าไปดูตอนที่ออสตินอาบน้ำ แต่มันกลับไม่มีอะไรเลยไม่มีรายชื่อผู้สนทนาล่าสุด จนฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่เขาคุยด้วยเป็นใคร ทำไมต้องหลบซ่อนขนาดนี้

- คอนโดมินตรา-

ตอนนี้ฉันมาถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว ส่วนออสตินก็กลับไปที่คอนโดเขาเพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ที่จริงเขาก็ไม่ยอมหรอกจะค้างกับฉันท่าเดียวแต่ฉันไม่ยอมหรอกค่ะไม่งั้นคงตื่นไปทำงานไม่ไหวหรอก

ตื๊ดดดดด ตื้ดดดด

“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายเพื่อนตุ๊ดที่โทรมาเวลานี้

“เฮลโหล~ ลูกสาว~”

“ว่าไงคะคุณแม่” ฉันตอบรับมันไป

“ไปเที่ยวกับผัวสนุกไหมคะ”

“ก็สนุก...มั้ง” ฉันตอบอ้อมแอ้มออกไปเพราะมีบางอย่างที่ยังติดค้างในใจฉัน และมันทำให้ฉันอึกอัดอยู่ตอนนี้

“เอ้า ยังไงคะ ทะเลาะกันเหรอ เหลาไหม”

“เฮ้อ! ไม่ได้ทะเลาะหรอกมึง ก็โอเคทุกอย่างแต่มันมีบางอย่างที่กูรู้สึกแปลกๆ”

“มึงพร้อมเล่าไหม ไม่พร้อมไม่เป็นไรนะ” อีแมนนี่เงียบไปนิดหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“มันเหมือนมีอะไรที่ออสตินปิดบังกูอยู่ กูกับออสตินอยู่ด้วยกันตลอดแต่พอมีคนโทรมาหาเขาชอบเลี่ยงออกไปคุยไม่ให้กูได้ยินอ่ะมึง ยังงี้มันปกติไหมวะ” ฉันตัดสินใจเล่าให้มันฟังเพราะไม่รู้จะเอาไปปรึกษาใคร

“อาจจะเรื่องงานที่มันเครียดไม่อยากให้มึงหมดสนุกก็ได้ อย่าคิดมากสิมึง”

“แต่มันมีก่อนหน้านั้นนะแมน เมื่อสองวันก่อนที่เราปาร์ตี้กันเช้ามาก็ปล่อยให้กูอยู่คนเดียวแล้วรีบออกจากห้องตั้งแต่ 6 โมงเช้า”

“มันไปทำธุระสำคัญอะไรรึเปล่า” แมนนี่พยายามหาเหตุผลขึ้นมาฉันว่ามันก็คงเริ่มตงิดๆ แล้วล่ะ แต่คงไม่อยากให้ฉันคิดมาก

“อืม บอกกูว่าไปจัดการหนี้สินให้ใครบางคน แต่ไม่บอกว่าใคร”

“เอ่อ...ไม่กล้าออกความเห็นว่ะ รอดูไปก่อนไหม อย่าเพิ่งใจร้อนมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” เห็นไหม แค่แมนนี่พูดมาแบบนี้ฉันก็มั่นใจแล้วว่าฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียว เหอะ! ดีแตกแล้วมั้ง

“เคมึง กูก็รอดูอยู่เหมือนกัน”

“ดีแล้วลูกสาว มีไรโทรหากูได้ตลอด มึงพักซะกุไม่กวนแล้ว”

“เคมึง ขอบคุณมากนะ” ฉันตอบแมนนี่ก่อนที่จะวางสาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจหลุดออกไปได้เลย