SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 22

“ก็บอกไม่รู้ไงมิน เลิกถามได้ยังง่วงนอน” ออสตินมองที่ฉันแล้วก็พูดเสียงเรียบ เห็นไหมฉันบอกแล้ว ออสตินคนเลวคนเดิมก็กลับมาแล้ว อีกสักพักฉันคงโดนทำร้ายด้วยการข่มขืนตามสันดานคนชั่วอย่างเขา!

หลังจากที่ผมพูดประโยคนี้จบมินตราก็เดินออกไปนอกห้องนอนโดยที่ไม่สนใจผมอีกเลย ส่วนผมก็นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงมาเกือบชั่วโมงแล้วครับ นอนแม่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

ที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรยัยนั่นหรอก แต่ผมแค่งอนเท่านั้น เออฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมงอนที่ยัยเมียสุดที่รักมาทำร้ายลูกชายผม ถ้าเกิดมีลูกไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไงวะ แถมทำผมจุกไข่จนแทบล้มทั้งยืนยัยนั่นก็ไม่คิดจะมาดูดำดูดี

ผู้หญิงอะไรโคตรใจร้ายกับผัวเลยแม่ง

แต่สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหวต้องออกมาหาเธอแต่พอออกมาเจอก็เห็นว่ามินตรานอนหลับอยู่ที่โซฟา หึ ๆๆ สงสัยง่วงมากผมเลยเดินไปนั่งที่พื้นข้างโซฟาเพื่อมองหน้าเธอใกล้ ๆ

“คิดถึงเธอมากเลยรู้ไหมมินตรา” ผมบอกเธอเบา ๆ พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปจูบที่แก้มใส ๆ ของเธอเพราะกลัวว่าผมจะอดใจไม่ไหวจับปล้ำก่อนที่จะเข้าใจกัน

อ่าส์~ ใครบอกให้ผมมีเมียสวยขนาดนี้วะ ขนาดหน้าไม่ได้ล้างน้ำไม่ได้อาบแถมตัวก็มีแต่กลิ่นเหล้ามินตราก็ยังสวย สวยโคตร ๆ ผมต้องปล่อยให้เธอห่างสายตาอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ผมยิ่งได้ข่าวว่าหมามองเครื่องบินมันเยอะอยู่ด้วย

ไหนจะไอ้คุณพอร์ชเจ้านายมินตราอีก ไอ้นี่มันเคยมาจีบเมียผมแถมตอนนี้ก็สนิทกันมากเจอกันแทบจะทุกวันเพราะเธอทำงานบริษัทมัน ผมโคตรหมั่นไส้มันเลย ที่จริงใจผมไม่ได้อยากจ้างบริษัทไอ้ศัตรูหัวใจต่อหรอกนะถึงแม้ว่าบริษัทนี้มันจะเจ๋งจริง ๆ ก็เถอะ แต่ที่ทำสัญญาระยะยาวก็เพื่อจะได้หาทางเข้าหาเมียง่าย ๆ เท่านั้นเอง

“อื้อ~ อย่ากวนมินจะนอน~” เสียงมินตราละเมอออกมาเบา ๆ เหมือนจะรู้สึกขัดใจที่มีคนไปขัดจังหวะการนอนของเธอ

“ชู่ว์~ ไปนอนที่เตียงนะครับ” ผมปลอบเธอเบา ๆ แล้วก็อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนก่อนจะนอนกอดยัยขี้เมาเพราะผมเองก็ง่วงมากเหมือนกัน ปกติผมเข้ามาดูผับแค่ศุกร์-เสาร์ แต่เมื่อคืนไม่ได้ดูบัญชีอะไรเพราะมัวแต่คอยมองดูเธอจนกระทั่งแบกกลับมานอนที่ห้องตอนตี 3 ได้สำเร็จผมเลยรีบลงไปเคลียร์บัญชีต่อกว่าจะได้ขึ้นห้องก็เกือบเช้า

#AUSTIN END

#MINTRA TALK

“ฮ้าว~” ฉันตื่นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกดีขึ้นกว่าตอนแรกเพราะอาการแฮงค์ลดลงไปมากจนเกือบจะปกติ ตอนแรกก็นั่งหงุดหงิดไอ้บ้าตินอยู่ที่โซฟานั่นแหละแต่นั่งไปนั่งมาก็เผลอหลับ แต่จะว่าไปโซฟาห้องเขาก็นอนสบายเหมือนกันนะ นุ้ม~ นุ่ม

“...เฮ้อ!” แต่พอสติเริ่มมาฉันก็ถึงได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนี้ฉันกลับมานอนอยู่ที่เตียงเดิมเมื่อเช้าอีกแล้ว เพิ่มเติมคือมีไอ้หล่อเลวนอนอยู่ข้าง ๆ แถมนอนกอดฉันด้วย ใจฉันตอนนี้เต้นตุบ ๆ เหมือนจะกระเด็นออกมานอกร่างกายให้ได้เลย

แต่ไม่ได้หรอกฉันจะมายอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้ เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควายท่องเอาไว้มินตรา ผู้ชายคนนี้เคยทำร้ายเธอมามากแค่ไหน กว่าเธอจะผ่านความเลวร้ายนั้นมาได้เธอต้องทุกข์ทรมานตั้งเท่าไหร่ จำเอาไว้ให้ขึ้นใจแล้วก็อย่าเผลอตัวเผลอใจไปอยู่ในวังวนเดิมที่เคยโดนอีกเด็ดขาด

ฉันค่อย ๆ ขยับตัวออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น มันอบอุ่นจริง ๆ นะแต่ที่อบอุ่นคงเป็นเพราะแอร์ในห้องมันหนาวแต่ได้ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนา ๆ ไม่ใช่เพราะอ้อมกอดของเขามันอบอุ่นด้วยตัวของมันเองหรอก

“อืม~ นอนต่อก่อนนะครับ” เหมือนออสตินจะรับรู้การขยับตัวของฉันเขาเลยกอดแน่นขึ้นแล้วก็พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา หรืออาจจะยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ คงเป็นปฏิกิริยาตอบสนองที่เคยชินเวลานอนกอดสาว ๆ สินะ

หึ! ฉันไม่ยอมให้เขากอดต่อก็เลยบิดตัวออกอีกครั้งแต่ยิ่งขยับก็เหมือนกอดของเขาจะแน่นขึ้น

“ไม่ง่วงเหรอ” ออสตินกระชับกอดแน่นขึ้นแล้วถามฉัน แต่ไม่ได้ถามแบบปกติเพราะเขาเอาหน้ามาซุกที่ซอกคอฉันทำให้ลมหายใจอุ่น ๆ รินรดต้นคอร่างกายไม่รักดีก็เลยขนลุกไปทั้งตัว

“ปล่อย” ฉันบอกเขาแล้วพยายามขยับตัวให้หลุดออกจากเขาอีกครั้ง