ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ นิยาย บท 4

เสียงร้องไห้โหยหวนปานคนกำลังจะขาดใจตายของเซี่ยซือซือ ไม่เพียงทำให้เด็กน้อยอย่างเซี่ยซือหยางร้องไห้ตาม เซี่ยฮุ่ยหนิงกับสหายของนางที่กำลังปีนขึ้นจากคูนา หมายจะตามมาตบตีทั้งคู่เป็นอันต้องชะงักอยู่กับที่ ได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าพูดบ้าอันใดกันอาซือ มีใครตายที่ไหนกัน”

เซี่ยฮุ่ยหนิงรีบเดินเข้าไปใกล้ ๆ สองพี่น้อง พอเห็นศีรษะของเซี่ยซานซานปูดบวม มุมปากก็มีเลือดไหลออกมา ยังทั้งยังไม่ได้สติไม่รู้เป็นหรือตาย นางตกใจจนผงะถอยหลังไปสองก้าว

“พี่ฮุ่ยหนิง ท่านมันฆาตกร ! ท่านทำให้อาซานของข้าต้องตาย ฮือ ๆ ๆ”

เซี่ยซือซือชี้นิ้วก่นด่านาง ส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม มีชาวบ้านสี่ห้าคนทยอยเดินมามุงดูเหตุการณ์ ก่อนหน้าพวกเขาแค่มองดูอยู่ไกล ๆ เสียงร้องไห้ของนางเรียกร้องความสนใจจากชาวบ้านได้ นางจงใจเอ่ยชื่อเซี่ยฮุ่ยหนิงเพียงผู้เดียว ยัดเยียดให้นางเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

“อย่ามาใส่ร้ายข้านะ ข้าไม่ได้ทำ !” เซี่ยฮุ่ยหนิงสะบัดแขนเสื้อหันไปทางอวี่ไป๋ชิงกับอวี่เยี่ยนเอ๋อ พวกนางกลับหลบตาไปทางอื่นแทน

“นี่พวกเจ้า !”

“ท่านเป็นลงมือตบตีอาซานของข้า น้องเล็กก็เห็นคนอื่นเขาก็เห็น !” เซี่ยซือซือรีบตัดบทไม่ให้นางเอ่ยสิ่งใดออกมา

“พี่ฮุ่ยหนิง ท่านฆ่าพี่รองข้าทำไม เจ้าคนชั่ว ! แง ๆ ๆ” ปากน้อย ๆ ของเซี่ยซือหยางด่าทอออกไป พร้อมน้ำตากลั่นเม็ดหยดแหมะลงข้างแก้ม ช่างเป็นภาพน่าเวทนาเหลือเกิน

“อาซานเจ้าตื่นขึ้นมา !”

“น่าสงสารอาซานเหลือเกิน ฮุ่ยหนิงเจ้าทำเกินไปจริง ๆ”

หญิงชราในกลุ่มชาวบ้านส่ายหน้าใส่เซี่ยฮุ่ยหนิง ใช่ว่าคนในหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่จะไม่รู้ถึงนิสัยใจคอของนางกับคนบ้านใหญ่ แต่เพราะเป็นเรื่องในบ้านคนอื่น จึงไม่สามารถทำอันใดได้

“ข้าเปล่านะ” เซี่ยฮุ่ยหนิงเห็นสายตาของชาวบ้านมองมาที่นาง ก็รีบปฏิเสธด้วยความหวาดกลัว

“พวกเราช่วยกันแบกอาซานกลับบ้านไปก่อนดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันภายหลังเถอะ” อวี่เฉินฟู่นายพรานประจำหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ พาสหายอีกสองคนตัดไม้มาทำเปล เพื่อหามเซี่ยซานซานกลับหมู่บ้าน

มีหนึ่งคนนอนไม่ได้สติบนเปลไม้ ตามด้วยเสียงร่ำไห้คล้ายคนทรมานใจแสนสาหัสของเซี่ยซือซือ ตามด้วยเสียงก่นด่าเล็ก ๆ ของเด็กน้อยเซี่ยซือหยาง มีชาวบ้านผู้เห็นเหตุการณ์อีกกลุ่มหนึ่งเดินตามหลังมา ชาวบ้านคนอื่นที่เห็นขบวนหามคนเจ็บผ่านหน้า ก็พากันเดินตามหลังมาจนถึงหน้าบ้านสกุลเซี่ย ทั้งยังยืนรออยู่ด้านนอกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เปลหามคนเจ็บถูกวางไว้ตรงลานบ้านของสกุลเซี่ย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” แม่เฒ่าเซี่ยหน้าบึ้งตึงมาตลอดทั้งวัน โมโหคนบ้านสามหนีหายไม่ยอมทำงาน ยังไม่ทันจะได้ทุบตีให้หายโมโห กลับมีคนหามร่างไร้สติของเซี่ยซานซานมาวางกลางลานบ้านของตน

“ท่านย่าข้าไม่ได้ทำคนตายนะเจ้าคะ” เซี่ยฮุ่ยหนิงร้อนตัวรีบเดินไปหลบอยู่ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ย

“ฮุ่ยหนิงมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าเนื้อตัวเปื้อนดินโคลนเช่นนี้ได้ นี่มันเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ข้าเพิ่งซื้อให้เจ้านี่ !”

นางหลินเห็นเสื้อผ้าหน้าผมลูกสาวแล้วแทบลมจับ นางอุตส่าห์เสียเงินมากมายประโคมแต่งตัวให้ลูกสาว เพื่อที่จะได้ออกเรือนกับคนใหญ่คนโต แล้วดูตอนนี้สิเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งทั้งยังสกปรกอีก

“ใคร ! ใครทำลูกสาวข้า !” นางไม่เห็นค่าชีวิตของคนบนลานบ้าน นอกจากห่วงใยเสื้อผ้าของลูกสาวตนเอง

“แม่ฮุ่ยหนิง ลูกสาวเจ้าตีอาซานจนสลบไม่ได้สติอยู่บนพื้น เจ้ายังจะห่วงเสื้อผ้าลูกสาวเจ้าอยู่อีก จิตใจเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง” เสียงชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์บนคูนาเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“แม่เฒ่าเซี่ย ฮุ่ยหนิงตีอาซานจนเป็นเช่นนี้ ข้าว่าท่านไปตามหมออวี่มาดูก่อนเถิด” มีเสียงชาวบ้านอีกคนดังขึ้น จากนั้นทุกคนก็ส่งเสียงเห็นด้วยตามกันมา

เซี่ยซือซือที่ก้มหน้าปิดปากร้องไห้เบา ๆ กำลังประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอย่างรอบคอบ นางเดินร้องไห้จนเหนื่อย ตอนนี้เสียงแทบจะหายไปหมด เหลือบตามองน้องชายด้านข้าง สภาพก็ร่อแร่ไม่ต่างจากตัวนางเลย

“ท่านย่า ท่านช่วยไปตามท่านหมอมารักษาอาซานด้วยเถิด นางถูกพี่ฮุ่ยหนิงตีจนเป็นเช่นนี้ ท่านต้องช่วยชีวิตนางนะเจ้าคะ ฮือ ๆ ๆ สวรรค์ช่างไม่เห็นใจพวกเราสามพี่น้องบ้างเลย ท่านพ่อท่านแม่ของพวกข้าท่านก็พรากไป ตอนนี้ยังจะมาพรากน้องสาวของข้าไปอีก ฮือ ๆ ๆ”

เรื่องเล่นใหญ่ไว้ใจเซี่ยซือซือได้เลย นางอ่านนิยายแนวนี้มาเยอะ

“ท่านย่า ท่านต้องฆ่าพี่ฮุ่ยหนิงชดใช้ชีวิตพี่รองของข้านะขอรับ แง ๆ ๆ”

โอ้ น้องเล็กของนางเล่นใหญ่กว่านางอีก มิใช่ว่าเมื่อกี้หมดแรงไปแล้วหรอกหรือ วันหลังต้องจับมานั่งคุยกันเสียหน่อย เป็นเด็กเป็นเล็กมาพูดเรื่องฆ่าคนได้อย่างไรกัน เซี่ยซือซือยกมือนวดขมับ มืออีกข้างบีบมือน้องสาวเบา ๆ ให้กำลังใจในการแสดงต่อ

“เจ้าเด็กเนรคุณ ! วันนี้ข้าจะเอาเลือดหัวเจ้าออกให้ได้ !” แม่เฒ่าเซี่ยนิ่งมาตลอด แต่พอเซี่ยซือหยางด่าทอหลานสาวสุดที่รักของตน นางก็เงื้อมือพร้อมตบในทันที

“ท่านย่า ! ท่านจะฆ่าน้องชายข้าอีกคนหรือเจ้าคะ” เซี่ยซือซือรีบคว้าน้องชายมากอดไว้ ฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงเลยพลาดท่าไป ทำให้แม่เฒ่าเซี่ยหัวคะมำไปอีกทาง

“มาให้ข้าตีซะดี ๆ !”