เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 840

Grand Canalในเมืองซื่อจิ่ว ได้รับนามว่าเป็นแม่น้ำที่ปกป้องเมืองซื่อจิ่ว

คดเคี้ยวเป็นระยะทางหลายพันไมล์ราวกับมังกรจริงๆ ชาวบ้านเรียกมันว่า "แม่น้ำสายแม่" ที่หล่อเลี้ยงพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้รอบๆแม่น้ำ มีร่างสองร่างที่วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

รองเท้าผ้าปากกลมเหมือนบินอยู่บนพื้นหญ้า และทุกครั้งที่เขย่งเท้าเบาๆ บนน้ำก็จะมีระลอกคลื่นเล็กน้อย

เย่จงซือรู้สึกเหมือนตนเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวในโลกบูโด

กระบวนท่านี้เขาคุ้นเคย ---- เมื่อก่อนเคยดูในหนัง บินบนหญ้า

คิดไม่ถึงว่า จะมีคนนำมันออกมาใช้ในโลกจริง

เย่จงซือเองก็เป็นคนที่ฝึกฝนเรื่องการต่อสู้เช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เก่งเหมือนปรมาจารย์โม่

น้ำหนักเฉลี่ยของผู้ใหญ่ปกติคือแปดสิบกิโลกรัม และผู้สูงอายุที่มีสุขภาพแข็งแรงประมาณหกกิโลกรัม น้ำหนักรวมของสองคนนี้เกือบร้อยสี่สิบกิโลกรัม

ด้วยน้ำหนักที่มากเช่นนี้ เขาสามารถประคองตัวและบินอย่างรวดเร็วบนผิวน้ำได้ ในใจเย่จงซือรู้ดี ---- อย่าคิดว่ามันง่าย ถ้าไม่ใช่เพราะฝึกฝนอย่างหนักมาหลายปี จะไม่มีความแข็งแกร่งดังกล่าวแน่นอน

ปรมาจารย์โม่พาเขาวิ่งมาเกือบ 10 นาทีแล้ว เป็นเวลานานและรวดเร็วเช่นนี้ น่าจะปลอดภัยแล้วมั้ง?

เย่จงซือคิดในใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ปรมาจารย์โม่ ผมคิดว่าพอแล้ว เรามาพักกันไหม?”

เย่โม่ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง

กลางดึกเงียบสงัด ไม่มีคน แม้แต่ต้นหลิวบนฝั่งก็ยังนิ่ง

เย่โม่พยักหน้า แล้วพาเย่จงซือไปที่ฝั่งเพื่อหยุดวิ่ง

เย่โม่หอบหายใจทันทีที่เท้าแตะพื้น

เพราะว่าเขาแก่แล้ว อีกอย่างยังได้พาอีกคนไว้ด้วย พลังของร่างกายไม่เพียงพอ

อย่างไรก็ตาม เขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวังและมั่นใจว่าถังเฉาตามไม่ทัน จากนั้นเขาก็ค่อยโล่งใจ

เมื่อคิดถึงถังเฉาอีกครั้ง เย่โม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกซู่ ความหวาดกลัวยังหลงเหลืออยู่ในใจ

ถังเฉาหักกระดูกแขนของเขาโดยตรง และมันก็ยังเจ็บอยู่

ชายหนุ่มที่ดูเหมือนอายุต่ำกว่า 30 ปีคนนี้ มีพลังมาก

แม้แต่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย ก็หายากมาก!

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอัจฉริยะเช่นนี้ในประวัติศาสตร์ แต่ส่วนใหญ่ถูกกำจัดและเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก

เชื่อว่าคนนี้ก็จะไม่มีข้อยกเว้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจที่บีบรัดของเย่โม่ก็ผ่อนคลายลง

หันกลับไปมองเย่จงซือ “พักที่เมืองซื่อจิ่วหนึ่งวัน เมื่อคุณท่านกลับมา วันพรุ่งนี้ก็สามารถออกเดินทางไปยังบนเขาแล้ว การเดินทางจะใช้เวลาประมาณสามวัน เตรียมพร้อมที่จะทนต่อความยากลำบาก”

“ครับ ปรมาจารย์โม่”

สายตาของเย่จงซือเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ครั้งหนึ่งเขาเคยไปเยือนภูเขาแห่งนี้เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก และเขายังคงประทับใจ

มีนกร้องและดอกไม้ที่หอม ซึ่งเป็นโลกใหม่ที่เป็นอิสระ

นอกจากนี้ ผู้คนภายในนั้นก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

ประวัติของราชวงศ์ต้าเซี่ย ไม่ใช่จะไม่ได้บันทึกไว้

ผลงานชิ้นเอกของเถาหยวนหมิง"บันทึก (หมู่บ้าน) ธารดอกท้อ" บันทึกบรรพบุรุษของราชวงศ์ต้าเซี่ย

“ภูเขามีทางเข้าเล็กๆ ราวกับมีแสงสว่าง จึงจากเรือแล้วเข้าทางปาก ตอนแรกที่เข้าไปมันแคบมาก คนสามารถผ่านเข้าไปได้ หลังจากผ่านไปหลายสิบก้าว ทันใดนั้นก็โปร่งกระจ่าง”

นี่คือชาวประมงพบทางเข้าในราชวงศ์ต้าเซี่ยโดยไม่ได้ตั้งใจ

แน่นอน หลังจากที่ชาวประมงออกมา เขาไม่สามารถหาทางเข้าไปในราชวงศ์ต้าเซี่ยได้อีกต่อไป

นี่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่า ราชวงศ์ต้าเซี่ยถูกแยกออกจากโลกภายนอก

ยิ่งกว่านั้น แม่ของเขาอยู่ข้างใน

เขาและแม่ของเขาไม่ค่อยได้พบหน้ากันเลย แต่ดีกับเขามาก เย่จงซือคิดถึงเธอมาก

ขณะที่เขากำลังคิดถึงภาพที่สวยงามนี้ ใบไม้ที่อยู่รอบๆก็ส่งเสียงกรอบแกรบในทันใด

เย่โม่หันไปมองรอบๆโดยอัตโนมัติ

"เหมียว"

แมวป่าตัวหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ มองดูพวกเขาด้วยดวงตาสีเขียว และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“……”

เย่จงซือสะดุ้งด้วยเหงื่อเย็นเยียบ จากนั้นฝืนยิ้มออกมาและกล่าวว่า “ปรมาจารย์โม่ ท่านเซนซิทีฟเกินไปหรือเปล่า? มันก็แค่แมว”

"ใช่เหรอ……"