NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 633

ฉินซ่างเสียนใจเย็นลง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตนเองทำอะไรไม่ได้เลย

ฉินซ่างเสียนเมื่อก่อน รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้สืบทอดของตระกูลฉิน เป็นตัวแทนประธานกรรมการ สง่างาม และน่าเกรงขาม อยู่ที่ตระกูลฉินและบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปมาตลอด

แต่มาวันนี้ กลับถูกเด็กน้อยอย่างฉินเสี่ยวหู่บีบจนหมดหนทาง

“คุณอา ยังต้องคิดทบทวนมั้ย?” ฉินเสี่ยวหู่พูด： “ผมจำได้ว่า อาเอ็นดูพี่รองที่สุดนี่”

“ขอแค่อาผงกหัว สนับสนุนผมหน่อย ผมรับประกันว่าฝั่งของคุณชายมู่หรง จะไม่ทำร้ายพี่รองแล้ว โอเคมั้ย?” ฉินเสี่ยวหู่พูดกับฉินซ่างเสียน

ฉินซ่างเสียนลังเล

ฝั่งนึงก็เป็นเลือดเนื้อ ลูกสาวที่ตนรักและเอ็นดู

ส่วนอีกฝั่ง ก็เป็นอนาคตของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ถ้าหากตนสนับสนุนฉินเสี่ยวหู่ นั่นก็เท่ากับตนช่วยฉินเสี่ยวหู่ ทำลายสิ่งที่พ่อของตนสร้างขึ้นมาทั้งหมด

ฉินซ่างเสียนตกอยู่ในทางเลือกที่ยากลำบาก

“จะบอกให้นะ ถ้าอาไม่สนับสนุนผม งั้นฝั่งพี่รอง ก็จะยิ่งอนาถขึ้นนะ ชีวิตพี่รองในตระกูลมู่หรง อยู่อย่างแย่กว่าหมาตัวนึงอีกนะ”

“แล้วก็นะ เมื่อกี้ผมก็ไม่ได้ขู่น้องวี่เฟยเล่นๆ นะ ถ้าอาไม่ยอมสนับสนุนผม ผมทำจริงนะ สาวสวยอันดับหนึ่งในเมืองเอกเสียโฉม ต้องเป็นข่าวดังในเมืองเอกแน่ๆ เลย”

“ยังมีพี่ใหญ่ผมฉินจื่อยี่ สมองเขาในตอนนี้ไม่สามารถได้รับความกระทบกระเทือนนะ ถ้าหากผมบอกเขา ว่าคุณปู่ตายไปแล้ว อาลองเดาดูสิว่าเขาจะเป็นยังไง?”

“แล้วก็......”

ฉินซ่างเสียนขัดฉินเสี่ยวหู่ ขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเย็นชา： “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันสนับสนุนนายได้ แต่ฉันมีข้อแม้ นายจะต้องตอบรับฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น ถึงแม้นายจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีทางยอมสนับสนุนนาย”

“คุณอา พูดเถอะ” ฉินเสี่ยวหู่หัวเราะฮี่ๆ

“แต่ว่าข้อแม้ของอาอย่าให้มันมากไปนะ จะบอกให้ อาเอาผมไม่อยู่หรอก” ฉินเสี่ยวหู่พูดพลางหัวเราะฮี่ๆ

ฉินซ่างเสียนพูด： “ข้อแรก ให้มู่หรงฉางเฟิงหย่ากับหยีหรัน ต้องแยกกัน ฉันจะให้ลูกสาวของฉันแยกตัวกับปีศาจมู่หรงฉางเฟิงนั่น”

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา คุณชายมู่หรงเล่นกับพี่รองจนเบื่อแล้ว ดังนั้นเขาต้องปล่อยพี่รองแน่ ก็เพื่อเอามาต่อรองกับจิ้งจกเฒ่าแบบอาเท่านั้น” ฉินเสี่ยวหู่พูด

ฉินซ่างเสียนได้ยินแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องฉินเสี่ยวหู่ตาเขม็ง

ฉินเสี่ยวหู่ยักคิ้ว： “อย่าโทษผมสิ คุณอา อาก็รู้ ผมเป็นคนพูดตรงๆ ปากไว พูดอะไรไม่ได้ผ่านสมองหรอก ความจริงเป็นยังไง ผมก็พูดไปแบบนั้น”

ฉินเสี่ยวหู่มองฉินซ่างเสียน แล้วถาม： “ยังมีข้อแม้อะไรอีกมั้ย? พูดมาทีเดียว”

“หนึ่งร้อยล้าน ฉันต้องการเงินสดหนึ่งร้อยล้าน” ฉินซ่างเสียนพูด

ฉินเสี่ยวหู่พูดเหอะๆ ： “คุณอาขอมากไปมั้ย ผมจะไปมีเงินหนึ่งร้อยล้านได้ยังไงกัน”

“นายไม่มี ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่มีนี่ บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปมีมูลค่ากว่าสี่พันล้าน หากเอาเงินมาจนหมด นายกับมู่หรงฉางเฟิง อย่างน้อยก็ต้องได้สองสามพันล้านแล้ว ฉันเอาแค่หนึ่งร้อยล้าน ถือว่าน้อยแล้วนะ”

ฉินซ่างเสียนพูด： “ฉันจะไปจากที่นี่ พาคนในครอบครัวของฉันออกไปด้วย”

“เหอะๆ จะหนีงั้นเหรอ！” ฉินเสี่ยวหู่พูด

“จะพูดยังไงก็แล้วแต่นาย ถึงยังไงบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปก็ต้องสูญสิ้นแล้ว งั้นฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว ให้ฉันหนึ่งพันล้าน ฉันจะได้ไปตั้งหลักที่อื่น” ฉินซ่างเสียนพูด

ฉินเสี่ยวหู่พูด： “เรื่องนี้ ผมต้องถามความเห็นคุณชายมู่หรง เงินหนึ่งพันล้าน ผมตัดสินใจเองไม่ได้”

“เอาล่ะ พรุ่งนี้ผมค่อยมาให้คำตอบ”

ฉินเสี่ยวหู่มองฉินซ่างเสียน แล้วพูด： “กลับไปดูลูกชายกับลูกสาวอาเถอะ สงบสติอารมณ์พวกเขาหน่อย”

ฉินซ่างเสียนมองฉินเสี่ยวหู่ แล้วพูด： “หลังจากฉันไป ก็ดีกับคนในตระกูลฉินให้มากๆ หน่อย รวมถึงอาซานด้วย”

“วางใจเถอะ ขอแค่เขาไม่มาคุกคามตำแหน่งของผม มามีผลกระทบต่อทางเดินของผม ผมจะไม่ทำอะไรเขา ตระกูลฉินของพวกเรา เลี้ยงพวกว่างงานไหวอยู่” ฉินเสี่ยวหู่พูด

“ถือว่านายยังพอมีสามัญสำนึกอยู่บ้าง” ฉินซ่างเสียนหึใส่ แล้วก็เดินเข้าห้องพักของฉินวี่เฟยไป

ฉินซ่างเสียนในตอนนี้ ก็เหมือนกับลูกบอล ที่ไม่มีลม

ส่วนฉินเสี่ยวหู่ก็เดินออกมาจากโรงพยาบาลอย่างแฮปปี้ ขณะที่กำลังจะเตรียมตัวขึ้นรถ ก็มีเสียงฝีเท้า ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ใครนะ?”

ฉินเสี่ยวหู่หันหลังมองอย่างระแวง แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาคน

“แม่งเอ๊ย ช่วงนี้เป็นอะไรเหนี่ย ทำไมถึงได้กลัวผีสางนะ” ฉินเสี่ยวหู่คิดว่าตัวเองหูแว่วไป แต่ว่าพอควักกุญแจออกมา ก็มีสิ่งหนึ่ง ทุบไปที่ท้ายทอยของเขา

“เชี่ยมึง......”

ฉินเสี่ยวหู่ก่นด่าหนึ่งคำ ก่อนจะฟุบลงแขนของโหจื่อ แล้วถูกโหจื่อแบกขึ้นรถไป

“คุณชาย จับมันได้แล้ว”

โหจื่อพูด หลี่ฝางจึงออกมาจากโรงพยาบาล แล้วเข้าไปในรถของโหจื่อ

“ไม่ถูกCCTVถ่ายติดว่านายทำใช่มั้ย?” หลี่ฝางพูดอย่างกังวล

“CCTV? มีที่ไหน?” โหจื่อถามกลับ

หลี่ฝางเงยหน้า มองกล้องรอบด้าน ทั้งหมดถูกคนทำลายพังไปหมดแล้ว

หลี่ฝางส่ายหน้า ยิ้มอย่าละเหี่ยใจ แล้วพูด： “ไปเถอะ หาที่ที่ไม่มีคน สอบสวนไอ้หมอนี่หน่อย”

โหจื่อขับรถ หลังจากนั้นสิบนาที ทั้งสองก็มาที่สุสานรกร้าง

ลมเย็นๆ พัดมา หลี่ฝางยังสั่นโดยไม่รู้ตัว

“ปลุกมันให้ตื่นที” หลี่ฝางพูดกับโหจื่อ

โหจื่อพยักหน้า แล้วก็เปิดช่องกางเกงของตัวเองออก จากนั้นก็ฉี่รด ลงไปที่หัวของฉินเสี่ยวหู่