วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 3

เจียงเม่ยเอ๋อร์นั่งบนเก้าอี้โยก กินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย ในใจเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

หากเจียงซุ่ยฮวนตาย ตำแหน่งชายาเอกก็จะเป็นของนาง จวนอ๋องก็จะมีเพียงธิดาคนเดียว เป็นธิดาอนุภรรยาแล้วอย่างไร? ต่อไปเรียกลมก็ได้ลม เรียกฝนก็ได้ฝน

คิดถึงตรงนี้ เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“คุณหนู จวนอ๋องส่งข่าวมา ท่านอ๋องเชิญท่านและองค์ชายไปที่จวน” ชุ่ยหงสาวใช้คนสนิทรีบวิ่งมารายงาน

เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ้มบาง: “คงเป็นเพราะท่านพ่อรู้แล้วว่าเจียงซุ่ยฮวนพยายามจะฆ่าข้า และถูกองค์ชายสั่งประหารสินะ?”

“มิใช่เพคะ ท่านอ๋องบอกว่า... บอกว่า องค์หญิงตอนนี้อยู่ที่จวน...” ชุ่ยหงพูดติดขัด

“อะไรนะ?” เจียงเม่ยเอ๋อร์แทบจะตกจากเก้าอี้โยก ลุกขึ้นอย่างกระสับกระส่าย “ศพของเจียงซุ่ยฮวนไม่ได้ถูกโยนทิ้งที่ป่าช้าร้างหรอกหรือ? จะมาอยู่ที่จวนได้อย่างไร?”

ชุ่ยหงราวกับถูกขวัญหนี เสียงสั่นเทา “มิใช่ศพเจ้าค่ะ ได้ยินว่าเมื่อครู่มีคนมากมายเห็นองค์หญิงในชุดเปื้อนเลือดปรากฏกายบนถนน องค์หญิง... นาง... นางฟื้นขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ!”

คำพูดนี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงข้างหูเจียงเม่ยเอ๋อร์ นางล้มลงกับพื้น “เป็นไปไม่ได้! เมื่อวานข้าฆ่านางด้วยมือข้าเอง นางสิ้นลมแล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร? เจ้าต้องฟังผิดแน่ๆ!”

คำพูดสุดท้ายของเจียงซุ่ยฮวนก่อนตายดังก้องในหัว แม้จะเป็นกลางวันแสกๆ แต่เจียงเม่ยเอ๋อร์กลับรู้สึกหนาวเหน็บยิ่งนัก

ฉู่เจวี๋ยก้าวยาวๆ เข้ามา พยุงเจียงเม่ยเอ๋อร์ขึ้นจากพื้น “เม่ยเอ๋อร์ ข้าได้ยินเรื่องแล้ว เจ้าอย่ากลัวไป พวกเราไปจวนอ๋องด้วยกันเพื่อสอบถามให้กระจ่าง”

“อืม” เจียงเม่ยเอ๋อร์กำเสื้อฉู่เจวี๋ยแน่น ร่างกายสั่นไม่หยุด

นางกลัว กลัวว่าเจียงซุ่ยฮวนยังมีชีวิตอยู่ และยิ่งกลัวว่าความจริงจะถูกเปิดเผย

......

ในจวนอ๋อง ท่านอ๋องมองผู้มาเยือนตรงหน้า กลั้นความโกรธไว้พลางกล่าว: “องค์ชายหนานหมิง ข้าหวังว่าเจ้าจะให้คำอธิบายแก่ข้าได้”

ฉู่เจวี๋ยแค่นเสียง: “คำพูดนี้ท่านควรไปถามธิดาคนโตของท่าน เจียงซุ่ยฮวน หากมิใช่เพราะนางคิดจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์ ก็คงไม่ต้องจบลงเช่นนี้”

ท่านอ๋องขมวดคิ้ว นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว: “ซุ่ยฮวนแม้จะโง่เขลา แต่จิตใจนางดี จะคิดฆ่าน้องสาวได้อย่างไร?”

“ท่านพ่อ องค์ชายมิได้ผิด เมื่อคืนพี่สาวเชิญหม่อมฉันไปสวนหลัง เมื่อหม่อมฉันไปถึงจึงรู้ว่านางต้องการใช้มีดฆ่าหม่อมฉัน ยังบอกว่าหากหม่อมฉันตาย ก็จะไม่มีใครแย่งองค์ชายกับนางแล้ว” เจียงเม่ยเอ๋อร์ซบอยู่ในอ้อมอกฉู่เจวี๋ย ร่ำไห้เบาๆ

เสียงปรบมือดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงใสกังวานดังขึ้น: “น้องสาว ความสามารถในการกลับดำเป็นขาว สับสนผิดถูกของเจ้า ช่างเก่งกาจขึ้นทุกวัน”

เจียงซุ่ยฮวนที่เพิ่งฟื้นและเดินมาที่นี่พอดี ได้ยินคำพูดของเจียงเม่ยเอ๋อร์ จึงหัวเราะเยาะพลางปรบมือ

เมื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดแห้งของนาง ก็กรีดร้องล้มลงกับพื้น ตกใจจนแทบวิญญาณหลุดลอย

ฉู่เจวี๋ยก็ชะงัก ถามอย่างตกตะลึง: “เหตุใดใบหน้าเจ้าจึงเป็นเช่นนี้?”

“เรื่องนี้ต้องถามอนุภรรยาของท่านสิ” เจียงซุ่ยฮวนเย้ยหยัน “น้องสาว เหตุใดจึงตกใจถึงเพียงนี้? มิใช่เจ้าที่ใช้มีดกรีดหน้าข้าให้เป็นเช่นนี้หรอกหรือ?”

“ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า” เจียงเม่ยเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างแรง “ต้องเป็นตอนที่องครักษ์ลากพี่ไปป่าช้าร้างแน่ๆ ไม่เกี่ยวกับข้า”

“ป่าช้าร้าง?” ท่านอ๋องโกรธจัดฟาดโต๊ะ “เจ้าถึงกับโยนพี่สาวเจ้าไปทิ้งที่ป่าช้าร้างจริงๆ หรือ?”

ป่าช้าร้างเป็นที่เช่นไร? แม้แต่เขาผู้เป็นอ๋องยังรู้สึกขนลุก แล้วเจียงซุ่ยฮวนเพียงสตรีวัยสิบเจ็ดจะเป็นเช่นไร!

เจียงเม่ยเอ๋อร์พูดติดขัด พูดอะไรไม่ออก

ฮูหยินแม้จะรักและตามใจเจียงเม่ยเอ๋อร์มาตลอด แต่ยามนี้ในสายตาที่มองเจียงเม่ยเอ๋อร์กลับมีแววตำหนิ

ฉู่เจวี๋ยขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดใจ ก้าวมายืนบังหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์ “ข้าเป็นคนสั่งให้คนโยนเจียงซุ่ยฮวนไปที่ป่าช้าร้าง ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจียงซุ่ยฮวนเอง ใครใช้ให้นางคิดจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์”

เจียงซุ่ยฮวนสั่งให้สาวใช้นำเก้าอี้มาให้นั่ง สีหน้านางซีดขาว ดูอ่อนแอยิ่งนัก แต่บรรยากาศที่แผ่ออกมานั้นแฝงไปด้วยความยิ่งใหญ่และอำนาจที่เหนือกว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน