วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 5

สองคนเดินผ่านระเบียงคดเคี้ยว มาถึงสวนหลังของจวนอ๋อง ที่มุมทั้งสี่ของศาลาริมน้ำมีโต๊ะยาวตั้งอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยของว่างและชาอย่างประณีต ภรรยาขุนนางและธิดาของพวกนางนั่งรอบโต๊ะสนทนากันอย่างสนุกสนาน

เมื่อเห็นฮูหยินพาเจียงซุ่ยฮวนเดินมา คุณหนูหลายคนยกมือปิดปากหัวเราะ ในดวงตาเต็มไปด้วยแววดูถูก

คุณหนูคนหนึ่งเอ่ยปากเยาะเย้ย: “เอ๊ะ? นี่ไม่ใช่ชายาองค์ชายหนานหมิงหรอกหรือ? ได้ยินว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนปรากฏตัวกลางถนนด้วยร่างเปื้อนเลือด ดูน่าอนาถยิ่งนัก วันนี้ยังมีอารมณ์มาร่วมงานเลี้ยงของพวกเราอีกหรือ?”

เจียงซุ่ยฮวนเงยหน้ามองคุณหนูที่เอ่ยปาก คนผู้นี้คือเมิ่งเซียว ธิดาอนุภรรยาของบุตรชายคนที่สองแห่งแม่ทัพเจิ้นหยวน นางชอบติดตามเจียงเม่ยเอ๋อร์มาตั้งแต่เด็ก เพราะเจียงเม่ยเอ๋อร์เกลียดร่างเดิม นางจึงมักจะกลั่นแกล้งร่างเดิมทั้งลับหลังและต่อหน้า

ธิดาอนุภรรยาไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นนี้ แต่เมิ่งเซียวเพิ่งแต่งงานกับเฉินยู่หุย บุตรชายคนเล็กของอัครเสนาบดี จึงได้มีสิทธิ์มาร่วมงานวันนี้

ข้างๆ เมิ่งเซียวคือเมิ่งชิง พี่สาวต่างมารดา ก็เป็นสหายของเจียงเม่ยเอ๋อร์เช่นกัน แต่ก่อนมักจะร่วมกับเมิ่งเซียวเยาะเย้ยร่างเดิม ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน

เมิ่งเซียวเพิ่งพูดจบ เมิ่งชิงก็ผลักนางเบาๆ หัวเราะพลางกล่าว: “น้องพูดไม่ถูกแล้ว เจ้าไม่ได้ยินหรือ? เจียงซุ่ยฮวนไม่ใช่ชายาองค์ชายหนานหมิงแล้ว องค์ชายกำลังจะแต่งตั้งเม่ยเอ๋อร์เป็นชายาเอกเสียด้วย”

“อ๋อ? จริงหรือ?” น้ำเสียงของเมิ่งเซียวแฝงความเห็นอกเห็นใจ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยแววเยาะเย้ย “มิน่าล่ะน้องซุ่ยฮวนมาปรากฏตัวที่จวนอ๋องวันนี้ ที่แท้ก็ไร้ที่พึ่งพิง ต้องกลับมาพึ่งบ้านเดิมนี่เอง”

มารดาของเมิ่งชิงนั่งอยู่ข้างๆ ยอมรับพฤติกรรมของทั้งสอง เพราะเจียงซุ่ยฮวนโง่เขลาเกินไป แม้แต่นางก็ไม่ชอบหน้า บัดนี้ยังถูกองค์ชายหนานหมิงหย่า ยิ่งไม่มีอะไรให้พึ่งพาอีก

เจียงซุ่ยฮวนเดินไปนั่งท่ามกลางพวกนางอย่างสง่างาม ยกถ้วยชาขึ้นจิบ กล่าวอย่างเรียบเฉย: “ถูกแล้ว ข้าไม่ใช่ชายาเอกขององค์ชายหนานหมิงอีกต่อไป แต่มิใช่ถูกหย่า แต่เป็นการหย่าร้างโดยสมัครใจทั้งสองฝ่าย”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนตะลึง แต่โบราณมา ไม่เคยได้ยินว่ามีชายาองค์ชายคนใดกล้าหย่าร้างกับองค์ชาย

เมิ่งเซียวคิดว่าเจียงซุ่ยฮวนโกหก จึงแค่นเสียงดูถูก: “เป็นไปได้อย่างไร? พวกเราได้ยินข่าวจากในวังองค์ชายหนานหมิงมา อีกอย่าง เจ้ากล้าหย่าร้างกับองค์ชายหนานหมิงหรือ? ช่างน่าขัน!”

“องค์ชายหนานหมิงแยกแยะผิดถูกไม่ออก เข้าใจผิดคิดว่าปลาตาแก้วเป็นไข่มุก ข้าย่อมต้องหย่าร้างกับเขา หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปถามองค์ชายหนานหมิงเองก็ได้” เจียงซุ่ยฮวนจิบชาอย่างไม่เร่งร้อน บุคลิกดูสูงส่งเหนือกว่าคุณหนูที่เติบโตในเมืองหลวงทั้งหมด

เมิ่งเซียวแน่นอนว่าไม่กล้าไปถามองค์ชายหนานหมิง จึงเบ้ปากแล้วเงียบไป

สตรีผู้หนึ่งกระซิบกับฮูหยิน: “ธิดาเอกของท่านดูเหมือนเปลี่ยนคนไปแล้ว บุคลิกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง”

ฮูหยินก็รู้สึกดีใจอยู่บ้าง แต่ก่อนเจียงซุ่ยฮวนมีนิสัยอ่อนแอ ดูขี้กลัวไม่สง่างาม แต่เจียงซุ่ยฮวนวันนี้กลับดูสง่าผ่าเผย ราวกับคุณหญิงในวังหลวง

พวกคุณหนูเสียหน้าให้กับเจียงซุ่ยฮวน จึงแกล้งไม่สนใจนาง หันไปคุยเรื่องอื่น

มีคนผู้หนึ่งที่พวกนางพูดถึงดึงดูดความสนใจของเจียงซุ่ยฮวน

“แปลกจริง องค์ชายเป่ยโม่มีนิสัยเย็นชาไร้ความรู้สึก ว่ากันว่ากลวิธีของเขาโหดเหี้ยมที่สุด ไม่รู้ว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงไว้วางพระทัยเขานัก”

มีคนตอบ: “องค์ชายเป่ยโม่เป็นพระอนุชาแท้ๆ เพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้ หลังจากไทชิงฮองเฮาสวรรคต และไท่ซังหวงตี้ทรงวิกลจริต ฮ่องเต้ก็เหลือแต่องค์ชายเป่ยโม่เป็นพระอนุชาเพียงพระองค์เดียว จึงทรงห่วงใยเป็นธรรมดา”

“ได้ยินว่าองค์ชายเป่ยโม่ถูกลอบสังหารที่ป่าช้าร้างเมื่อไม่กี่วันก่อน พระองค์เดียวฆ่าองครักษ์ลับยี่สิบสามสิบนาย น่ากลัวจริงๆ การฝึกองครักษ์ลับคนหนึ่งต้องใช้เวลาอย่างน้อยยี่สิบปี แต่พระองค์เดียวกลับฆ่าได้ถึงยี่สิบสามสิบคน!”

เมื่อได้ยินคำว่าป่าช้าร้าง เจียงซุ่ยฮวนก็เงี่ยหูฟังอย่างไม่ให้ใครสังเกตเห็น

“น่ากลัวจริงๆ ว่ากันว่าเมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาขององค์ชายเป่ยโม่พบพระองค์ พระวรกายมีบาดแผลกว่ายี่สิบแห่ง น่าประหลาดที่บาดแผลเหล่านั้นถูกเย็บไว้อย่างดี และประณีตมาก ต้องเป็นฝีมือของผู้มีความสามารถแน่”

“ว่ากันว่าเมื่อฮ่องเต้ทรงทราบก็ทรงพระพิโรธมาก ถึงกับส่งต้าหลี่ซื่อชิงไปสืบสวนเรื่องนี้”

......

ฟังถึงตรงนี้ เจียงซุ่ยฮวนก็แน่ใจแล้วว่า องค์ชายเป่ยโม่ผู้นี้คือบุรุษที่นางช่วยชีวิตไว้ที่ป่าช้าร้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน