ยั่วรักประธานเย็นชา(NC+) นิยาย บท 26

ตอนที่ 26 ความคลุ้มคลั่งในห้องทำงาน

“ปิยะ วันนี้เธอสวยจังเลยนะ!”

นิทัศน์โอบกอดปิยะที่สวมชุดกระโปรงสีขาวจากด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองบีบเคล้นที่ทรวงอกสูงของปิยะไม่หยุด ลูบไล้ผ่านเสื้อผ้าของเธอไป ส่วนท่อนล่างที่ชูชันขึ้นมาบดเบียดอยู่ระหว่างก้นขาวสองฝั่งของปิยะ ขยับไปมาอย่างหยอกล้อ

“คุณ..... คุณปล่อยฉันเถอะ อย่ามาจับฉันนะ.......”

ปิยะที่โดนเขาสัมผัสร่างกายจนละลาย ก็มีปฏิกิริยาตอบรับทันที แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่เขาไม่แคร์เธอถึงขนาดที่ทำให้เธอต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดต่อหน้าผู้ชายคนอื่น แถมวันนี้ยังจะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแล้วเข้าหาเธออย่างสนิทสนม เธอก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้

แต่เพราะไม่อยากให้เธอพูดอะไรออกมาตอนโกรธ นิทัศน์ก็ยกมือยอมแพ้ ถอยออกมาก้าวหนึ่ง เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเอ่ย“ก็ได้ เธอพูดเองนะ นิทัศน์คนนี้ไม่เคยบังผู้หญิงอยู่แล้ว!”

พูดจบเขาก็หันหลังกลับอย่างสง่าผ่าเผย เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ประธานของเขา ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงเก้าอี้ ในดวงตาไม่มีแม้แต่ความเห็นใจหรือความรู้สึกใดๆ มีเพียงความเย็นชาที่จ้องไปยังปิยะ แล้วพูดว่า “อยากลาออกใช่ไหม? ไม่มีปัญหา แต่ว่า จะต้องอยู่ที่นี่รอจนกว่าบริษัทจะหาคนใหม่มาทำงานแทนที่เธอ ถ้าอีกฝ่ายรับช่วงต่อมาทำจนโอเคแล้วเธอถึงไปได้”

มองดูนิทัศน์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเข้าสู่โหมดการทำงานที่ดูไร้ซึ่งความรู้สึกส่วนตัว ปิยะก็อึ้งไปพักหนึ่ง พอมาได้ยินนิทัศน์ที่อนุญาตให้เธอไปจริงๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมา โกรธจนนิ้วที่ชี้หน้านิทัศน์สั่นเครือ“คุณ......... คุณ คุณ..........”

พูดแค่คุณอยู่นานก็ไม่มีประโยคอื่นตามออกมา

พวกผู้ชายมีแต่คนไร้ความรู้สึกแบบนี้หรือไง เขาดูไม่ออกหรือไงว่าที่เธอพูดแบบนี้เพราะกำลังโกรธอยู่น่ะ? ในใจของปิยะทั้งโกรธ ทั้งกังวล ทั้งเสียใจ

มองดูท่าทางคาดหวังการตอบกลับของปิยะ นิทัศน์ก็เผยอยิ้มออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มานี่มา ฉันมีของจะให้เธอ”

“อะไร?”

ปิยะตะลึงจนได้แต่กระพริบตาปริบๆ

เธอไม่รู้จะปรับตัวยังไงกับนิทัศน์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นอีกคน แต่พอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจของเขาแล้ว เธอก็เหมือนกับต้องมนต์ไป จับพลัดจับผลูเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย

“นั่งบนนี้”

นิทัศน์ตบลงที่โต๊ะทำงานของเขา

ปิยะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังขึ้นไปนั่งตามที่เขาบอก

เมื่อกี้ที่จู่ๆ นิทัศน์ก็ทำท่าทีเย็นชาใส่ทำเอาเธอกลัวเหมือนกัน ตอนนี้ เขาก็ยังจะปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนยิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อนอีก เธอรู้เพียงว่าตัวเองนั้นไม่สามารถโกรธเขาได้อีกแล้ว