3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 128

เมื่อเธอเห็นภาพนี้ ความอิจฉาพุ่งเข้ามาในตัว “ทำไมไม่มีรูปแม่บ้างล่ะ”

แฝดสามหันหัวขวับแล้วชี้ไปที่โต๊ะน้ำชา “มีสิ เราวาดรูปแม่ไว้ มันอยู่ตรงนั้น”

นีร่าแอบหันไปมองก็เห็นว่าพวกเขาวาดรูปเธอออกมาได้สวยมาก เธอพอใจที่เห็นเช่นนั้น “เอาล่ะ ไปล้างมือได้แล้ว เราจะได้กินอาหารกัน"

แฝดสามกำลังหิวโซจึงรีบออกไปล้างมือและไม่ลืมที่จะลากฌ็องไปด้วย

พวกเขานั่งรอบโต๊ะและนีร่าก็วางชามซุปที่บรรจุยาตัวใหม่ของเธอไว้ข้างหน้าเขา กลิ่นยาอันโดดเด่นโชยมาจากน้ำซุป

ฌ็องสูดดมกลิ่นแล้วดื่มไปอึกนึง เขาคิ้วขมวดเพราะรสชาติค่อนข้างขม

นีร่าอดขบขันไม่ได้ที่เห็นสีหน้าเขา

จู่ๆ เธอถามเพนนีขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “เพนนี ลูกยังมีขนมหวานเหลืออยู่บ้างไหม”

เพนนีมองเธอแล้วพูดว่า “มีค่ะ”

นีร่ายิ้ม “ไปเอามาให้คุณลุงชิ้นนึง”

เพนนีทำตามที่เธอบอกขณะวิ่งไปเอาขนมหวานก่อนจะกลับมา เธอแบมือให้ฌ็องดูขนม

“ลุงฌ็อง ชิ้นนี้ให้คุณลุงค่ะ”

ฌ็องจ้องมองขนมที่ห่อมาอย่างสวยงามแล้วรู้สึกแปลกๆ “เราเอามาให้ฉันทำไม”

เพนนียิ้มสดใสแล้วอธิบายว่า “แม่บอกหนูว่าถ้าคนไข้ไม่ชอบยาของเขา เราควรให้ขนมเพื่อที่เขาจะได้มีความสุขพอที่จะกินยา คุณุงเป็นคนไข้ของแม่ ดังนั้นควรเป็นเด็กดีและกินขนมนี่ซะ”

ฌ็องพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เขารู้สึกลังเลขึ้นมาทันทีที่จะรับขนมชิ้นนั้น

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถปฏิเสธเพนนีที่จ้องมองเขาด้วยสายตากังวลอย่างแท้จริงได้ ในที่สุดเขาก็ต้องรับขนมหวานมาจากเธออยู่ดี

จากนั้นเขามองดูนีร่าและรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ต้องตั้งใจทำแบบนี้แน่นอน

นีร่าแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้...

หลังอาหารเย็น ฌ็องก็กลับมาที่บ้านของเขาพร้อมกับรูปวาด

นีร่าเห็นว่าเขาเจ็บปวดจนเกือบจะทนไม่ไหวแล้วจึงเอายายัดใส่ปากเขา

“กินซะ มันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของคุณเวลานี้”

ฌ็องมองดูยาเม็ดสีดำแล้วตัดสินใจที่จะกินมัน ในขณะที่เขาแลบลิ้นออกมาจะรับยาเขาก็เผลอเลียไปโดนปลายนิ้วของนีร่าโดยไม่ได้ตั้งใจ

นีร่ารู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตและรีบดึงมือออกทันที เธอร้อนวูบวาบที่ปลายนิ้วราวกับถูกไหม้

ริมฝีปากของเขาดูห่างเหินและไร้ซึ่งความอบอุ่น แต่ในนาทีที่มันสัมผัสผิวกายเธอ ความร้อนก็ลามไปถึงปลายนิ้วทันที...

ตอนนี้เธอรู้สึกแปลกๆ ในใจ

ฌ็องเองก็ตกตะลึงเช่นกันเมื่อจ้องมองปลายนิ้วนีร่าและใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ สีหน้าเขาเครียดขึ้น…

บรรยากาศอึมครึมวนเวียนอยู่เต็มห้องที่เริ่มร้อนขึ้นด้วยเหตุผลที่อธิบายไม่ได้

นีร่าไม่กล้าสบตาเขา เธอเริ่มกระแอมเพื่อบรรเทาความอึดอัดในห้อง “อะแฮ่ม… ตอนนี้ฉันทำเสร็จแล้ว เราต้องรอหนึ่งชั่วโมง ฉะ–ฉันจะไปดูส่วนผสมและทำยาตัวใหม่ คุณนอนอยู่ที่นี่เงียบๆ และอย่าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว”

จากนั้นเธอก็พุ่งตัวออกไปโดยไม่มองเขาอีกเลย มันดูราวกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีเพราะความสับสน…