3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 164

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เอียนเข้าไปช่วยพยุงฌ็องที่ยังคงหมดสติไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง

นีร่าเดินเข้าไปเพื่อตรวจดูอาการของเขา และโล่งอกที่ได้เห็นว่าสีหน้าของเขาผ่อนคลายขึ้น เธอรู้สึกพึงพอใจกับขั้นตอนการรักษา และหันกลับไปนั่งคอยที่โซฟาตามเดิม

เอียนรู้ว่านีร่าจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน เขาจึงเตรียมตัวให้ว่างเผื่อมีเหตุจำเป็นขึ้นมา “คุณการ์เซีย ผมขอโทษที่ต้องรบกวนให้คุณอยู่ที่นี่คืนนี้นะครับ ผมจะอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ถ้าคุณต้องการอะไร แค่เรียกผม แล้วเดี๋ยวผมจะมาหาทันทีเลย ”

นีร่าพยักหน้า

ไม่นานนัก เอียนก็เดินออกไปและทิ้งให้ห้องเงียบสงบ

ค่ำคืนเริ่มมืดมิดและเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าด้านนอกก็เบาบางลงท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา

หลังจากที่ถูกไหว้วานและกระตือรือร้นทำสิ่งต่างๆ ไม่ได้หยุดหย่อนมาเป็นเวลานาน นีร่ารู้สึกว่าความเหนื่อยล้าอันท่วมท้นกำลังกลืนกินตัวเธอ อย่างไรก็ตาม ความกังวลเรื่องอาการของฌ็องนั้นทำให้เธอนอนหลับได้ไม่เต็มที่ เมื่อตื่นตัวอยู่อย่างนี้ เธอจึงตัดสินใจเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองด้วยการไล่อ่านอีเมล์ที่ส่งมาจากบริษัท

ในขณะที่เวลาผ่านไป ฝนก็หยุดตกลงมาในที่สุด

ฌ็องยังคงอยู่ในภาวะวิกฤต และดูทีท่าว่าจะไม่มีอาการผิดปกติใดๆ เกิดขึ้น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป นีร่าต้านทานอาการง่วงหนาวหาวนอนไม่ไหว เธอจึงยอมล้มตัวลงนอนบนโซฟาในที่สุด

แต่หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก เธอก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเพราะเสียงคนขยับตัวเบาๆ

เมื่อลืมตาตื่นขึ้น เธอจึงพบว่าเสียงนั้นคือฌ็องที่กำลังขยับตัวไปมา

เธอรีบตื่นขึ้นมาทันที และลุกไปตรวจดูอาการของเขา

ใบหน้าของฌ็องแดงก่ำจนผิดปกติวิสัย และเขาดูท่าทางไม่สบายตัวเท่าไหร่นัก

เธอยื่นมือไปแตะหน้าผากของเขา…

ทันใดนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่แผดเผาอยู่ตรงปลายนิ้วของเธอ

ฌ็องมีไข้

อย่างไรก็ตาม นีร่ายังคงสงบนิ่งอยู่เพราะเธอคาดการณ์เรื่องนี้เอาไว้แล้วว่ามันจะเกิดขึ้น

เธอรีบไปเอาน้ำมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วพร้อมกับบิดผ้าขนหนู และเริ่มเช็ดตัวให้เขาเพื่อลดไข้

ถึงแม้ว่าฌ็องจะหมดสติไปโดยสิ้นเชิง แต่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั้นก็แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส

นีร่ายืนอยู่ข้างเตียงเงียบๆ และหมั่นเปลี่ยนผ้าขนหนูอย่างแข็งขันเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดให้เขา

สองชั่วโมงผ่านไป แต่ไม่มีวี่แววว่าไข้ของฌ็องจะลดลงเลย ในความเป็นจริงแล้ว ดูเหมือนว่าอาการจะแย่ลงกว่าเดิมเสียอีกด้วยซ้ำ

นีร่าแตะหน้าผากของเขาพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

เมื่อฌ็องได้สติฟื้นขึ้นมา นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นนีร่าในสภาพแบบนี้

ทันใดนั้น เอียนก็เข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบและประหลาดใจที่เห็นว่าฌ็องฟื้นแล้ว เขารีบถามเกี่ยวกับอาการของฌ็องทันที

ริมฝีปากของฌ็องแห้งผากเล็กน้อย และเสียงของเขาฟังดูแหบแห้งเมื่อเขาตอบกลับไปว่า “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย”

จากนั้นเขาก็หันเหความสนใจไปที่นีร่า และถามขึ้นด้วยความสับสนงุนงงว่า “ทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”

เอียนรีบเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงเรื่องที่นีร่าตัดสินใจที่จะอยู่ดูแลฌ็องด้วย

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ฌ็องก็นิ่งงันไปสักพักหนึ่ง

เขาไม่คิดว่าจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในตอนที่เขาหมดสติไป

ความกังวลฉายชัดอยู่ในแววตาของเขาเมื่อเขาชำเลืองมองใบหน้าที่หมดสติของนีร่า เขาสังเกตเห็นผ้ากอซบนแขนของเธอที่มีรอยคราบเลือดอยู่บนนั้น

เธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

รอยคราบเลือดแสดงให้เห็นว่าบาดแผลนั้นดูไม่ค่อยร้ายแรงสักเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ไม่อาจมองข้ามมันไปได้เช่นกัน

เขาขมวดคิ้วและถามว่า “เธอบาดเจ็บได้ยังไงกัน”