3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 165

เอียนลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

“เมื่อคืนนี้ นายท่านเจ็บปวดมากจนคลุ้มคลั่งไปครับ พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคุมตัวนายท่านเอาไว้ ในระหว่างที่ต่อสู้กันอย่างทุลักทุเล คุณการ์เซียก็ถูกกระแทกจนล้มลง และแขนของเธอก็ถูกเศษแก้วที่แตกกระจายบนพื้นบาดเอาจนได้รับบาดเจ็บครับ…”

เมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บเพราะเขา คิ้วของฌ็องก็ขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก

นีร่าที่กำลังหลับใหลอยู่นั้นได้ยินเสียงเพียงเลาๆ และตื่นขึ้นมา เธอขยี้ตาทั้งสองข้างและเงยหน้าขึ้น

“คุณฟื้นแล้วนี่” เธอทักทายเขาด้วยเสียงงัวเงีย

ฌ็องนิ่งอึ้งไปชั่วขณะที่เห็นเธออยู่ที่นี่ และพบว่าตาง่วงๆ ของเธอนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดู

เขาอดไม่ได้ที่จะหลงเสน่ห์ในตัวเธอ

นีร่าสังเกตเห็นสายตาของเขาและหวังว่าเขาจะไม่ทันสังเกตเห็น เธอบิดขี้เกียจและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างไหม”

ฌ็องดึงสติกลับมาอยู่กับปัจจุบันและส่ายหน้าอย่างสงบเยือกเย็น “ผมรู้สึกดีขึ้นมาก ไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วล่ะ”

นีร่าพยักหน้าและยื่นมืออกไปแตะหน้าผากของเขาโดยไม่ทันรู้ตัวเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายของเขา

ฌ็องหรี่ตาลงเล็กน้อย

มือทั้งสองข้างของเธอทั้งเล็กและเย็นเฉียบ และเมื่อทั้งคู่สัมผัสโดนตัวกันและกัน เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้นรัว

ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ท่วมท้นอยู่ในตัวเขาเหมือนระลอกคลื่นในสระน้ำ

นีร่าไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีของเขามากนัก เพราะนั่นเป็นหนึ่งในวิธีตรวจรักษาคนไข้ของเธอ เมื่อเธอมั่นใจแล้วว่าไข้ของเขาลดลง เธอจึงรีบถอนมือออกมา

“โชคดีที่ยานั่นไม่ได้เปล่าประโยชน์” เธอพูดตามความสัตย์จริง

ทันใดนั้นเอง สีหน้าของเธอก็เคร่งเครียดขึ้นมาและเธอเริ่มสั่งสอนเขา

“ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนัก เพราะฉะนั้นคุณควรบอกฉันทันทีเลยนะคะ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฟังกันบ้าง ก่อนที่คุณจะมีอาการกำเริบขึ้นมาเมื่อคืน มันต้องมีสัญญาณของความเจ็บปวดมาสักระยะหนึ่งแล้ว ถูกไหมคะ คุณควรบอกฉันสิ”

ความขุ่นข้องหมองใจและความโกรธฉายชัดอยู่บนใบหน้าของนีร่า เพราะเธอคิดว่าฌ็องเลือกที่จะทนเจ็บปวดอีกครั้ง “นี่คุณคิดว่าตัวเองต้องทำตัวกล้าหาญนักหรือไง ถ้าคราวหน้าคุณรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก คุณต้องบอกฉันก่อนล่วงหน้านะคะ ฉันจะได้หาทางบรรเทาอาการเจ็บปวดให้คุณ ถ้าทำแบบนั้นแล้ว ถึงแม้ว่าอาการจะกำเริบขึ้นมา มันก็จะอยู่ในระยะที่ควบคุมได้ ถ้าไม่อย่างนั้น ลองพิจารณาจากสภาพร่างกายของคุณแล้ว แม้แต่พระเจ้าก็คงช่วยชีวิตคุณไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองเป็นคนผิด ฌ็องก็พยักหน้าโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก “เมื่อคืนคุณทำงานหนักมาก ไม่ต้องห่วงนะ คราวหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วล่ะ”

เอียนสังเกตเห็นการโต้เถียงกันในครั้งนี้และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย